محققان کشف کردند که چرا برخی از سرطان‌ها به سرعت گسترش می‌یابند و توسط سیستم ایمنی بدن شناسایی نمی‌شوند، آنها کشف کردند که رشد سریع سلول‌های سرطانی با مصرف شیرینی مرتبط است. این کشف می‌تواند دیگر دانشمندان را قادر کند تا اسرار نحوه رشد سلول‌های سرطانی را عمیق‌تر کاوش کنند.
یافته‌های جدید نشان می‌دهد که مصرف قند باعث ایجاد سریعتر سلول‌های سرطانی می‌شود. برخلاف سلول‌های طبیعی، سلول‌های سرطانی توانایی تولید انرژی را از تبدیل شکر به لاکتات –شکل یونی اسید لاکتیک- توسط فرایندی به نام "اثر واربرگ" دارند.
با این حال، این بدان معنا نیست که مصرف شیرینی به طور مستقیم موجب سرطان شود.
این کشف حاصل از یک پروژه 9 ساله است که در سال 2008 در بلژیک به رهبری "یوهان تولین" (Johan Thevelein) انجام شد.
"اثر واربرگ" پدیده‌ای است که ابتدا توسط "اتو واربرگ" در دهه 1920 میلادی رؤیت شد. این اثر در سلول‌های سرطانی، زمانی که سلول‌ها با استفاده از گلیکولیز، گلوکز را به اسید لاکتیک تبدیل می‌کند، مشاهده می‌شود.
گلیکولیز یا قندکافت مجموعه‌ای از واکنش‌های درون یاخته‌ای است که توسط آن یک قند 6 کربنه (معمولا گلوکز) به ترکیبات کربن‌دار کوچک‌تری شکسته می‌شود و بخشی از انرژی آزاد قند در تشکیل حاملین الکترون ذخیره می‌شود. قندکافت شناخته‌شده‌ترین مسیر از مسیرهای سوخت و ساز است.
سلول‌های سرطانی، بر خلاف سلول‌های سالم، نیاز به قند بیشتری برای زنده ماندن دارند.
دانشمندان زمان زیادی در تلاش برای مطالعه این اثر بوده‌اند، اما نمی‌توانستند دریابند که آیا این موضوع با تحریک رشد تومور مرتبط است یا خیر.
محققان توانستند چگونگی مصرف قند توسط سلول‌های سرطانی را در ارتباط با توسعه سرطان با استفاده از مخمر توضیح دهند.
به گفته آنها، مخمر همان پروتئین "Ras" را دارد که معمولا در سلول‌های سرطانی یافت می‌شود.
"تولین" گفت: ما در مخمر مشاهده کردیم که تجزیه قند با فعال شدن پروتئین‌های Ras مرتبط است که باعث افزایش ضریب مخمر و سلول‌های سرطانی می‌شود.
وی افزود: همچنان برای تشخیص علت اصلی "اثر واربرگ" و همچنین اینکه آیا آن در سلول‌های مخمر نیز حفظ می‌شود، تحقیقات بیشتری لازم است.
پیش‌بینی شده است که یکی از کارهایی که دانشمندان می‌توانند برای کشتن سلول‌های سرطانی در بدن انجام دهند، این است که آنها را از گرسنگی بکشند.
این کار را می‌توان با محرومیت سلول‌های سرطانی از مصرف گلوکز انجام داد. با این حال، گفته شده است که سلول‌های سرطانی همیشه راه‌های دیگری برای پر کردن شکم خود پیدا می‌کنند.
بر اساس تحقیقات منتشر شده در اوایل سال 2015، کاهش سطح پروتئین "PARP 14" در سلول‌های سرطانی می‌تواند به عنوان راهی برای گرسنگی سلول‌ها و مرگ آنها استفاده شود. همچنین، نکته خوبی که در مورد استفاده از مهارکننده‌های PARP 14 وجود دارد، این است که آنها بدون تاثیر بر سلول‌های سالم، تنها سلول‌های سرطانی را می‌کشند.
این پژوهش در مجله "Nature Communications" منتشر شده است.
