چندین مطالعه ی اجتماعی نشان می دهند که تشخیص دروغ بیشتر از اینکه جنبه ی اطلاعاتی داشته باشد، امری حسی است و این می تواند یک توانایی تکامل یافته از حواس دیگر باشد.
در مطالعه ای در سال ۲۰۱۴ از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا از بین چند تن، دزد را تشخیص دهند. هر چقدر زمان داده شده به آنها به این منظور کمتر می شد، عملکرد این شرکت کنندگان بهتر می شد.
در تحقیقی دیگر در سال ۲۰۰۹ از شرکت کنندگان خواسته شد تا از بین ده عبارت گفته شده پنج دروغ و پنج حقیقت را تشخیص دهند. به برخی از آنها وظیفه ای محول شد تا همزمان با این فرایند انجام دهند. عملکرد این گروه بسیار بهتر از گروهی بود که فرصت کافی برای فکر کردن به اعترافات شنیده شده را داشتند.
در نتیجه اساسا اگر حس کردید که اوضاع مشکوک است، به احساس خود شک نکنید؛ البته به هیچ وجه این به معنای نادیده گرفتن منطق در حالت کلی نیست.
اما در مورد کشف چوپان های دروغگو، حتما باید حتی موقع بررسی شواهد موجود از احساساتتان نیز بهره ببرید.
اگر حس می کنید کسی به شما دروغ می گوید، اشتباه نمی کنید
غریزه ای باستانی
هیچ حیوانی توانایی زبانی ما را ندارد، در نتیجه هیچ یک قدرت دروغ‌سنجی ما را در خود نخواهند یافت. در واقع زبان و دروغ همواره همراه هم بوده اند. دروغ می تواند دقیقا به اندازه ی زبان در پیدایش جوامع انسانی نقش داشته باشد. به عبارت دیگر، کاملا ممکن است که برای مواجهه با خطرات گروه های اجتماعی دیگر و طبق نظریه ی انتخاب طبیعی، یک حس دروغ سنجی پرورش داده باشیم.
