تحسین باید با موقعیت و میزان توانایی فرزندتان هماهنگی داشتهباشد. زمانی که به فرزند کم سنوسالتان میگویید «میبینم که هر روز مسواک میزنی»، او احساس غرور میکند درحالیکه همین جمله برای فرزند نوجوانتان توهینآمیز خواهدبود.
در تحسینهایتان هرگز به ضعفها و شکستهای گذشته فرزندتان اشاره نکنید و توجه تان بیشتر روی تواناییهای فعلی او باشد. یعنی بهجای «اصلا فکر نمیکردم در این امتحان موفق بشی ولی تو موفق شدی» بهتر است بگویید «میدانم که برای موفق شدن در این امتحان خیلی تلاش کردی».
توجه کنید که نشان دادن علاقه بیش از حد به کاری، میتواند در تمایل فرزندتان به انجام دادن آن کار اختلال ایجاد کند؛ هیجان مداوم و توجه زیاد والدین به عملکرد فرزندان، باری بر دوش آنها میگذارد. وقتی فرزندتان هر روز از شما میشنود که «تو نابغهای! حتما باید در مسابقات نقاشی شرکت کنی»، فکر میکند که شما زیادی از او انتظار دارید.
وقتی یکی از رفتارهای فرزندتان را تحسین میکنید، او بارها آن را تکرار خواهدکرد. در واقع تأثیر تحسین بسیار زیاد است و باید آن را در مواقع خاصی بهکار برد. پس اگر نمیخواهید فرزندتان هر روز از نردهها بالا برود به او نگویید «تو خوب میدانی که چطور از ماهیچههایت برای بالارفتن استفاده کنی».
5- حواستان باشد بهجای تحسین فرزندتان، هوش و توانایی خودتان را ستایش نکنید. وقتی به فرزندتان میگویید «تعجبی نداره. من میدونستم که تو میتونی این جایزه رو ببری»، درواقع بیشتر به علم لایتناهی خودتان اعتبار میبخشید تا موفقیت فرزندتان. او پیش خودش فکر میکند: «از کجا میدانست؟ چرا من نمیدانستم؟»
