فرشته کریمی روان‌شناس اظهار داشت: اضطراب به‌خودی‌خود پدیده‌ای سالم و طبیعی است که در روند رشد همهٔ ما اتفاق می‌افتد و فقط زمانی از آن به عنوان اختلال یاد می‌کنیم که در یک سن نامتناسب و نیز شدید باشد. همهٔ کودکان در حدود 8 تا 9 ماهگی به بعد به اصطلاح «غریبی می‌کنند»، یعنی با دیدن افرادی که برای آن‌ها آشنا نیستند، گریه می‌کنند. گاهی آن‌قدر شدید که والدین را عصبی می‌کند، اما در حقیقت این علامت در کودکان نشانه مرحله‌ای طبیعی و بهنجار رشد کودکاست و علامت اینکه آن‌ها توانسته‌اند میان مراقبان خود و سایرین تمایز قائل شوند.
وی افزود: همراهی والدین با کودک در این مرحله به وی کمک می‌کند با اطمینان شایان توجهی از این مرحلهٔ حساس رشدی عبور کند. در حالت معمولی این اضطراب طبیعی کودک در حدود 18ماهگی بسیار کم می‌شود و واکنش‌های خفیف‌تری در برابر روبه‌روشدن با غریبه‌ها نشان می‌دهد.
این روان‌شناس با بیان اینکه در آغوش گرفتن کودک از احساس ترس او کم می کند، گفت: والدینی که از لحاظ کمی و کیفی حضور کافی دارند و احساس ترس و اضطراب کودک را در این سن می‌پذیرند و با در آغوش‌گرفتن و موجه و طبیعی جلوه دادن احساس وی، حمایتش می‌کنند، به گذر از این مرحله کمک خواهند کرد.
کریمی در ادامه افزود: در مقابل والدینی که در برابر این بی‌تابی و بی‌قراری دستپاچه و عصبی می‌شوند و با خشونت رفتار می‌کنند یا بالعکس، به حمایت بیش‌ازحد از کودک اقدام می‌کنند و اجازهٔ رویارویی تدریجی کودک با اطرافیان را به وی نمی‌دهند، گذر کودک از این مرحله را سخت می کنند. در این صورت کودک به نوعی در این ترس و اضطراب باقی می‌ماند، حالتی که شکل شدت‌یافتهٔ آن اختلال اضطراب جدایی نامیده می‌شود.
وی با اشاره به بی تابی کودک هنگام جدا شدن از والدینش بیان کرد:زمانی که کودک برای جداشدن از شما بی‌تابی می‌کند، وقت بگذارید تا حرف‌هایش را بشنوید. اگر می‌دانید طبق تجربه احتمالاً کودک شما خیلی بی‌تابی خواهد کرد، از قبل طوری برنامه‌ریزی کنید که در موقع رفتن یا برعکس، گذاشتن کودک در جایی، وقت کافی داشته باشید. اجازه دهید راجع به ترس‌ها و نگرانی‌هایش وقتی شما نیستید با شما حرف بزند. به حرف‌هایش گوش دهید و او را تسکین دهید. سپس با کمی بازی یا فعالیتی که کودکتان دوست دارد، سرگرمش کنید تا این لحظه برای او تلخ نباشد.
