گروه اجتماعی – برخلاف باور عمومی در سراسر کشور که تهران شهری سرشار از امکانات و رفاه است باید گفت تا شهروند این کلانشهر نباشید نمی تواند مشکلات آن را درک کنید؛ تهران در اصل شهری است که اختلافات دولت و مدیریت شهری سبب شده تا تردد شهروندان به سخت ترین شکل ممکن انجام شود و ترافیک های سنگین و آلودگی هوا نفس شهروندان را بند آورد.
به گزارش افکارنیوز، در سال های اخیر بارها کارشناسان راهکار حل معضل ترافیک و آلودگی هوا در تهران را توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی ذکر کرده اند اما متاسفانه دولت های نهم تا یازدهم به وظایف خود در این زمینه عمل نکرده و با این کار سبب شده اند تا اکنون نیمی از ظرفیت بزرگترین ناوگان حمل و نقل عمومی تهران فرسوده شود.
خرید دولت و خرید مستقیم شهرداری موجب تامین ناوگان اتوبوسرانی و خرید اتوبوس‌های جدید پایتخت می شود و بر اساس تبصره 13مصوبه هیات وزیران در سال 85، دولت موظف به تقبل 82.5درصد از هزینه نوسازی و خرید اتوبوس‌های جدید شده و سهم شهرداری در این زمینه 17.5درصد است، اما بنابر گفته مدیر عامل شرکت اتوبوسرانی تهران متاسفانه از سال 1389 تاکنون هیچگونه اتوبوسی از محل اعتبارات سالانه دولت به شرکت اتوبوسرانی تهران تحویل نشده و تنها شهرداری با پرداخت سهم خود نسبت به نوسازی این ناوگان اقدام کرده و این نوسازی به اصطلاح قطره چکانی سبب کمبود اتوبوس در شهر شده و در این میان تنها شهروندان باید مصائب تردد با ناوگان حمل و نقل عمومی را تحمل کنند.
همچنین نباید فراموش کرد که در سال 1390 هیات وزیران در مصوبه ای عمر مفید اتوبوسها را8 سال تعیین کردند که این مساله باید در پایتخت رعایت شود اما این سووال پیش می آید که آیا اکنون ناوگان اتوبوسرانی پایتخت وضعیت خوبی دارد یا خیر؟
اکنون 6 هزار و 268 دستگاه اتوبوس، مسوولیت جابجایی 4 میلیون نفر از شهروندان را در 241 خط برعهده دارند که براساس گفته های مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی تهران نیمی از این ناوگان یعنی دقیقا 3 هزار و 563 اتوبوس شهر تهران بیش از 8 سال عمر کرده و فرسوده محسوب می شوند.
به اعتقاد پیمان سنندجی؛ سهم اتوبوس ها در تولید آلودگی هوا در تهران یک درصد است و البته نباید از سهم اتوبوس های فرسوده در آلودگی صوتی، بصری و ... غافل شد.
گفتنی است بر اساس برنامه پنج ساله دوم و طرح جامع حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران، تهران نیازمند 8 هزار و 253 دستگاه اتوبوس است که اکنون یک هزار و 985دستگاه از برنامه عقب است و اگر تعداد 3هزار و 563 اتوبوس فرسوده فعلی را از این تعداد کسر کنیم ،پایتخت با کمبود 2 هزار و 705 دستگاه اتوبوس دست و پنجه نرم می کند.
حال در نظر بگیرید که در پایان برنامه پنج ساله دوم یعنی سال 1397 تهران باید دارای 9 هزار و 53 دستگاه اتوبوس باشد که با روند فعلی و عدم حمایت دولت ها از شهر تهران در زمینه توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی به حتم دستیابی به وجود 11 هزار دستگاه اتوبوس در سال 1404 ممکن نخواهد بود و شرکت اتوبوسرانی به اهداف برنامه جامع حمل و نقل در افق 1404 دست نخواهد یافت.
حفظ محیط زیست، کاهش آلودگی هوا و کاهش ترافیک سنگین در شهر تنها محدود به همکاری شهروندان در قالب استفاده نکردن از خودروهای شخصی نمی شود بلکه به نظر می رسد اگر مسوولان واقعا خواهان حل این معضلات هستند باید در دولت دوازدهم و همچنین شورای شهر آینده و مدیریت شهری به تعامل بیشتری با یکدیگر برسند و دست از اختلافات بردارند زیرا ادامه اختلافات جناحی میان دولت و شهرداری نتیجه ای جز ویرانی شهر و غیر قابل سکونت شدن پایتخت ندارد.
مهرنوش حیدری
