بر طبق روایتی از امام جعفر صادق (ع) دو عامل گناه و نیکوکاری در کاهش و افزایش عمر آدمی تاثیر بسزایی خواهند داشت. ایشان در ضمن این روایت می فرمایند:
منْ یَمُوتُ بِالذُّنوبِ أَکْثَرُ مِمَّنْ یَمُوتُ بِالآجالِ وَ مَنْ یَعِیشُ بِالإِحْسانِ أَکْثَرُ مِمَّنْ یَعِیشُ بِالأَعمارِ (1)
«آنها که بر اثر گناه می میرند از آنها که با مرگ طبیعى از دنیا می روند بیشترند، و آنها که بر اثر نیکوکارى عمر می کنند از آنها که با عمر طبیعى زندگى می نمایند زیادترند!»
شرح کوتاه:
امروزه ثابت شده است که منشاء بخش قابل توجهى از بیماری هاى جسمى، عوامل روحى و معنوى هستند و یکى از مهمترین این عوامل فشارهاى شدیدى است که از ناحیه وجدان (به سبب انجام گناه) بر روح آدمى وارد می شود. انسان گناهکار در دادگاه وجدان محاکمه شده، با مجازات هاى دردناک معنوى مواجه می گردد و عکس العمل آن در جسم و جان و حتى مرگ و میرها آشکار می گردد. به عکس، افراد نیکوکار از درونِ وجدان خود تشویق می شوند و همین تشویق معنوى نیرو و نشاط تازه اى به آن ها می بخشد، در حالی که به طول عمر آن ها نیز افزوده می شود. نتیجه آنکه؛ گناه عمر آدمی را کوتاه، و کار حسنه و نیک آن را طولانى می سازد.
پی‌نوشت:
(1) امالی طوسی، ص: 305
