بی توجهی دولت به وضعیت کودکان توانیاب

گروه اجتماعی- محسنی بندپی اظهار کرد: تلاش سازمان بهزیستی بر معلول‌ زدایی است و برای جلوگیری از این وضعیت در برنامه ششم توسعه کشور آزمایش ژنتیک پیش از ازدواج و مشاره‌های مربوطه اجباری شد.

به گزارش افکارنیوز، این اظهارات در حالی بیان می شود که به گفته برخی از کارشناسان فعال در بخش کودکان توانیاب نمی توان کسی را وادار به انجام آزمایش ها و... با هدف پیشیگری از بعضی مسائل و مشکلات کرد زیرا در چند سال گذشته برای ازدواج آزمایش اعتیاد اجباری شده اما متاسفانه هوز هم شاهد مواردی از سوء استفاده و دور زدن این اجبار از سوی افراد معتاد هستیم.

امید است دولت در اجباری کردن آزمایش های ژنتیک به نتیجه مطلوب برسد و بار دیگر شاهد شکست طرحی اجباری مانند آزمایش اعتیاد پیش از ازدواج نباشیم.

اما نباید فرامشو کرد که برای پیشگیری از تولد کودکان معلول و یا توانیاب بهتر است بهزیستی و دولت در زمینه ارتقاء آگاهی جامعه نسبت به بیماری های ژنتیک و ... گام های اساسی بردارند و با این دانش و آگاهی افراد جامعه را بالا برده و آنها را نسبت به سرنوشت فرزندان و آینده آنها حساس کنند در این صورت می توان امیدوار بود که افراد خواهان ازدواج به صورت داوطلبانه برای انجام آزمایش های ژنتیک اقدام کنند.

در چند سال گذشته سازمان بهزیستی نتوانسته به وظایف خود در این زمینه به خوبی عمل کند بنابراین ضرورت دارد تا مسوولان این سازمان با اطلاع رسانی های دقیق و مستمر آگاهی مردم را بالا برده و از تولد کودکان توانیاب جلوگیری کنند.

البته کم کاری بهزستی و مجموع ارگان های دولتی در این زمینه خلاصه نمی شود بلکه این مراکز هیچ گونه خدمات 100درصد رایگان به این کودکان ارائه نکرده و از خانواده ها بابت ارائه خدمات توانبخشی مبالغی بر حسب نیاز کودک دریافت می کنند که از 20 تا 40-50 تومان بابت هر جلسه متغیر است.

به گفته خانواده های دارای فرزند توانیاب در مراکزی مانند «مولوی» که زیر نظر بهزیستی بوده و یا بیمارستان «دکتر قریب» زیر نظر وزارت بهداشت بابت خدمات توانبخشی به این کودکان مبالغی دریافت می شود که معمولا برای اکثر خانواده ها که دارای توان اقتصادی ضعیفی هستند، این هزینه ها سنگین محسوب می شود به طوری که برخی از خانواده عطای به خدمات را به لقای آن بخشیده و بی خیال ادامه درمان فرزند خود می شوند.

در کنار این مراکز درمانی دولتی، مراکز خصوصی و تخصصی وجود دارند که با کمک های خیرین اداره می شوند و می توانند تعداد محدودی از بچه های توانیاب را زیر پوشش خود قرار داده و خدمات توابخشی به آنها ارائه دهند؛ این مراکز بر حسب کمک های مردمی می توانند خدمات را به صورت 100درصد رایگان و یا به صورت دریافت مبالغ جزئی ارائه دهند اما در هر صورت میزان کمک های مالی این موسسات و انجمن پاسخگوی نیاز این دریای عظیم نیست به طوری که آنها بابت هر جلسه خدمات توانبخشی این کودکان حداقل 70 هزار تومان هزینه می کنند.

با توجه به پایین بودن سطح آگاهی اجتماعی هر سال 25 تا 30 هزار کودک به تعداد کودکان توانیاب کشور افزوده می شود و متاسفانه دولت و سازمان بهزستی تاکنون نتوانسته اند خدمات مناسب و کافی را در اختیار این بچه ها قرار دهند و همان طور که ذکر شد خانواده اکثر این کودکان که معمولا دستمزدی برابر حداقل حقوق وزارت کار دارند؛ نمی توانند برای درمان فرزندان خود اقدام کنند بنابراین این کودکان محکومند تا آخر عمر درد و رنج ناشی از ناآگاهی والدین و حمیات نشدن از سوی دولت را تحمل کرده و هیچ گاه به طور کامل درمان نشوند.

فراموش نکنیم که بر اساس آمار سازمان جهانی بهداشت بیش از ۶۰۰ میلیون نفر از ساکنان جهان ، به علل مختلف جسمی ، روانی و اجتماعی دچار ناتوانی و معلولیت هستند و حدود ۸۰ درصد از این افراد در کشورهای جهان سوم زندگی می کنند که یک سوم این افراد را کودکان تشکیل می دهند.

در ایران نیز حدود ۱۰ درصد افراد جامعه را توانیابان تشکیل می دهند که تعداد قابل توجهی از این افراد شامل کودکان می شود. افراد توانیاب همانند سایر افراد جامعه حق دارند از حقوق و امکانات برابر برخوردار باشند اما متاسفانه همواره با چالش هایی از نظر خانوادگی ، اجتماعی ، فرهنگی ، کار و حرفه و … روبرو هستند.

در بیشتر کشورها مسؤلیت نهایی بهبود شرایطی که موجب کاهش موانع برای توان یابان می شود به دولت ها واگذار شده است اما در کنار آن معمولا بخش خصوصی ، جامعه مدنی و سازمان های غیر دولتی ، افراد جامعه باید در زمینه حمایت از توانیابان تلاش جدی کنند.

اگر سازمان بهزستی و دولت واقعا خواهان حل مشکلات توانیابان به ویژه کودکان هستند باید با تاسیس مرکز توانبخشی روزانه که خدمات رایگانی مانند بخش های کاردرمانی ، فیزیوتراپی ، گفتار درمانی ، هنر درمانی ، بازی درمانی و ارائه می دهند شرایط زندگی در جامعه را برای این افراد تسهیل کنند.

همچنین لازم است تا با مشاوره فردی و گروهی برای راهنمایی و کمک به خانواده این کودکان و برگزاری جلسات آموزشی برای خانواده ها با موضوعات مختلف شرایط ویژه این کودکان آموزش داده شود و همچنین امکانات مناسب درمانی، بهداشتی، رفت و آمد، خدمات توانبخشی و ... برای نگهداری بچه های توانیاب در اختیار خانواده ها به ویژه افراد نیازمند قرار گیرد.