تکنولوژی و فناوری نوین برای درختکاری بدون آب در 30 کشور در سخت‌ترین نقاط آب و هوایی جهان با 90 درصد زنده‌مانی "Survival Rate " نهالها، اجرای موفق داشته و از سال 2015 در اغلب این کشورها پروژه‌های بزرگی با به‌کارگیری آن آغاز شده است.
اصل اول در این تکنولوژی؛ تولید نهال در نهالستان به نحوی که ریشه اصلی آن مستقیم بوده و به هیچ وجه دچار پیچ‌خوردگی نشود؛ در مطالعاتی که این شرکت در تمام کشورهای محل فعالیت خود انجام داده در 80 درصد موارد بدلیل بسته بودن کف گلدانها در نهالستان، ریشه اصلی دچار انحراف و پیچ خوردگی شده و بخوبی می‌دانیم که در صورت وقوع این حالت، نفوذ ریشه اصلی به اعماق خاک اتفاق نیفتاده و چنین گیاهی کاملا به آبیاری وابسته خواهد شد.
.
اصل دوم؛ استفاده از کمپوستهای آلی و قارچ مایکوریزا در خاک گلدان در نهالستان و نیز بستر کشت نهال در زمین اصلی؛ قارچ مایکوریزا پس از استقرار در خاک ریشه‌های خود را به درون سلولهای ریشه فرستاده و برای ادامه حیات خود مواد قندی از گیاه دریافت می‌کند و در مقابل ضمن توسعه در اطراف ریشه ( تا دهها متر به جوانب و اعماق ) آب و مواد معدنی موجود در خاک (بخصوص فسفر) را از طریق شبکه وسیع ریشه‌هایش به درون سلولهای ریشه پمپاژ می‌کند.
اصل سوم؛ عدم دستکاری و تخریب ساختار مویرگی(کاپیلاری) خاک؛ در بسیاری از موارد برای کاشت نهال چاله‌های بزرگی حفر شده و یا از تجهیزاتی استفاده می‌شود که در دیواره و کف چاله‌ها لایه سخت و فشردگی ایجاد شده و در اثر همین موضوع توسعه ریشه در خاک و نیز حرکت مولکولهای آب از میان لوله‌های مویرگی موجود در خاک بسختی انجام شده یا متوقف می‌شود بنابراین حفر چاله‌ای به اندازه عمق ریشه با حداقل دستکاری خاک از موارد اساسی کار با این روش است.
اصل چهارم؛ استفاده از ظرفی بنام ”واتر باکس» که از جنس پلی پروپیلن بوده (البته نوع زیست محیطی و تجدید‌پذیر آن هم بنام گرین باکس وجود دارد) و به مدت یک سال بر روی نهالی که با رعایت 3 اصل فوق کاشته شده قرار می‌گیرد و فقط یک بار در زمان کاشت 15 لیتر آب داخل ان ریخته شده و حدود 25 لیتر آب نیز پای نهال ریخته می‌شود.
از این پس به مدت یک سال واتر باکس با نهال باقی مانده و در این مدت به هیچ آبیاری نیاز نخواهد بود؛ پس از یک سال نیز واتر باکس از روی نهال برداشته شده و از آن برای کاشت نهال جدید استفاده می‌شود و نهال قبلی نیز پس از این نیازی به آبیاری نخواهد داشت.
این تکنولوژی در 30 کشور در سخت‌ترین نقاط آب و هوایی جهان از جمله در شمال آفریقا، کنیا، غنا، اتیوپی، لیبی، مراکش، اردن، عربستان، کویت، قطر، بحرین، امارات، عمان، عراق، افغانستان، پاکستان، هند، آمریکای شمالی، فرانسه، اسپانیا، اکوادور، شیلی، پرو، آرژانتین با 90 درصد زنده‌مانی Survival Rate نهالها، اجرای موفق داشته و از سال 2015 در اغلب این کشورها پروژه‌های بزرگی با بکارگیری آن آغاز شده است.
