پیام رسان ها ماهیتی رسانه ای دارند و بر طبق قاعده برای ادامه حیات خود باید درآمدزایی داشته باشند، اما به راستی چرا پیام رسان ها به خصوص پیام رسان های خارجی فعالیت اقتصادی نمی کنند؟ آیا آنها بنگاه های خیریه هستند؟ چگونه پیام رسان ها بدون فعالیت اقتصادی ادامه حیات می دهند؟
با نگاهی به قوانین کشورهای پیشرفته و بررسی آنها در حوزه های مختلف این نتیجه حاصل می شود که بسیاری از کشورها به خصوص امریکا که مغز جهان را با سوپر کامپیوترها در مساحتی چند هکتاری در دل خود جای داده است قوانینی سخت را در استفاده از فضای مجازی برای شهروندان و کاربران اینترنت به تصویب رسانده است.
امریکا در حوزه فضای مجازی بیش از 200 مورد قانون دارد که از جمله آنها می توان به قانون جرم سایبری، قانون حفاظت از فضای مجازی به عنوان سرمایه ملی امریکا، قانون کاهش و کنترل آسیب های فرهنگی و ... اشاره کرد، این قوانین در حالی به تصویب رسیده است که این کشور بیشترین سود، بیشترین مانور و بیشترین حضور نظامی را در فضای مجازی دارد و نام خود را در صدر کشورهایی قرار داده که باز هم بیشترین آسیب تحمیل شده از این فضا را به دیگر کشورها داشته است.
وجود قوانین مختلف حوزه فضای مجازی در کشورها محدودیت هایی را برای کاربران به همراه دارد و از سویی دیگر استفاده از این فضا در دنیای کنونی و به اصطلاح دهکده جهانی به خصوص حضور در شبکه های اجتماعی و پیام رسان ها غیر قابل کتمان است، در این فضا بخش اعظمی از کاربران اینترنت حداقل در یکی از شبکه های مجازی عضو هستند و گاه به رایگان از خدمات و امکانات آن بهره می برند اما به راستی این شبکه های اجتماعی یا پیام رسان ها که ماهیتی رسانه ای دارند و با هزینه های هنگفت طراحی و به سرانجام رسیده اند چگونه رایگان در اختیار کاربران قرار می گیرند؟ آیا آنها بنگاه های خیریه ای هستند که تنها به منظور راحتی در امر ارتباطات کاربران با یکدیگر فعالیت می کنند؟ اگر این پیام رسان ها فعالیت اقتصادی نداشته باشند چگونه درآمد خواهند داشت؟
فروش اطلاعات راه درآمد شبکه های اجتماعی
با تبلیغات و حساسیت های بوجود آمده در خصوص فضای مجازی که البته تنها به شبکه های اجتماعی محدود نمی شود و گزارش ها و اخبار متعدد و پیگیری ها می توان به راحتی حدس زد که فروش اطلاعات کاربران می تواند تنها راه درآمد پیام رسان ها و شبکه های اجتماعی باشد.
داده های کاربران برای نفود در فرهنگ یک جامعه مهره ای مهم برای برخی قدرت های به شمار می رود، قدرت هایی که خود را با قوانین متعدد و ایجاد فضای امنیتی از آسیب های فضای مجازی و سوء استفاده های احتمالی مصون می دارند اما در تلاشند فرهنگ دیگر کشورها را در قبضه خود درآورند و فضای مجازی را با میلیاردها هزینه ای که برای تولید محتوا صرف می کنند تبدیل به بمب هسته ای فرهنگی کرده اند.
در این شبکه ها کاربران آنالیز می شوند، ذائقه آنها سنجیده می شود و بر اساس اطلاعاتی که خودشان ناخواسته در اختیار صاحبان این شبکه ها می گذارند نقاط آسیب پذیری آنها شناسایی و بر اساس این اطلاعات برای آنها تولید محتوا می شود و کاربران کم کم به سویی که مطلوب گردانندگان شبکه های اجتماعی است سوق داده می شوند.
این شبکه ها دارای سیستم ( Data Mining ) یا داده کاوی هستند و در سرورهای خود به تعداد کاربران پرونده دارند که در این پرونده ها رزومه، سوابق، ویژگی، علایق شما بر اساس ذائقه سنجی های انجام شده و از همه مهمتر حوزه ارتباطات شما ثبت می شود.
به طور قطع هیچ کشور و جامعه ای بر نمی تابد که به راحتی اطلاعات شهروندانش در اختیار گروه هایی با اهداف خاص قرار بگیرد و آنها هم دقیقا تیر پیکانشان را به سمت فرهنگ آن جامعه بچرخانند و همه افکار و اذهان مردم را در تسخیر آنچه خود می پسندند درآورند.
جولان شبکه های اجتماعی خارجی بدون رعایت قوانین در کشور
با توجه به اینکه بیش از 80 درصد از کاربران یکی از شبکه های اجتماعی پر کاربرد ایرانیان هستند و اهمیت حضور و صرف زمان در این فضا، ضرورت صیانت از حریم خصوصی و جلوگیری از آسیب های ناشی از محتوای مجرمانه، لزوم توجه به پیام رسان های داخلی پررنگ می شود و این فضا می طلبد تا مسئولان با حمایت های خود مسیر فعالیت پیام رسان های بومی را از پیچ و خم قوانین دست و پا گیر خارج سازند و فضا را برای رقابت شبکه های اجتماعی داخلی با شبکه های خارجی که بدون رعایت هیچ یک از قوانین کشور به راحتی جولان می‌دهند، فراهم سازند.
وقتی علمداران علم فناوری پیشرفته ترین ابزار و سیستم عامل هایشان را حتی در شرایط سخت اقتصادی به رایگان در اختیار برخی کشورها می گذارند هدفی جز جاسوسی نخواهند داشت و در سر هدفی جز تسخیر فرهنگ جوامع را نمی پرورانند، سنگری که اگر برای حضوری جدی و دفاع از آن برنخیزیم به راحتی توسط سودجویان فتح خواهد شد.
و در پایان باید گفت فضای مجازی همانند رود خروشانی است که هر روز بر خروشانی آن افزوده می شود اگر بر آن سد بزنیم و کانال بکشیم می توانیم به نفع خود از آن بهره ببریم و اگر رهایش کنیم همانند سونامی فرهنگ کشور را از بین خواهد برد.
