به یاد دارم در گذشته پزشکان متخصص پوست، پرداختن به امور زیبایی پوست و مو را کسر شان علمی خود می‌پنداشتند لذا متقاضیان به سالن‌های آرایشی و افراد غیر پزشک که بجز کسب درآمد، هیچ گونه احساس مسئولیت و دغدغه‌ای نداشتند مراجعه کردند که بروز عوارض جانبی فراوان و گاه غیرقابل برگشت، پزشکان متخصص پوست و بزرگان و پیشکسوتان را بر آن داشت به طور علمی این خواست جامعه را پاسخ دهند و به عنوان بخشی از رشته پوست، آموزش علمی موارد زیبایی را هم در موارد درسی دستیاران پوست قرار دهند.
با توجه به این که هزینه تولیداتی که برای بهداشت و زیبایی پوست و مو صرف می‌شود گران است و طبقه اجتماعی متقاضی این گونه خدمات از نظر اقتصادی، گروه متوسط به بالاست که امکان پرداخت هزینه‌ها را دارند، بدیهی است دستمزد پزشکان هم به تناسب آن بیش از هزینه‌های ویزیت معمولی است. با توجه به هزینه‌های بالای زندگی و شرایط اقتصادی موجود، بخصوص پزشکان جوان که درآمدشان برای یک زندگی متعارف کافی نیست علاقه‌مندند بیشتر به امور خدمات پزشکی زیبایی بپردازند.
امروزه اجاره هزینه‌های ثابت و متغیر مطب با ویزیت چند بیمار در روز امکانپذیر نیست. 30 سال پیش یک متخصص پوست جوان که با علاقه، فقط به ویزیت بیماران پوستی می‌پرداخت، علاوه بر پرداخت هزینه‌ها با باقیمانده درآمدش می‌توانست زندگی آبرومندانه متوسط خانواده‌اش را تامین کند. ولی امروز با محدودیت و کنترل حق ویزیت و هزینه‌های سنگین مطب بخصوص پرداخت مالیات‌های سنگین، پزشک متخصص پوست جوان یا باید با کارهای جانبی مانند پرداختن به امور زیبایی جبران درآمد کند یا اگر بتواند از خیر مطب داری گذشته و در یک موسسه دولتی یا خصوصی استخدام شود تا با درآمد حقوق و کلینیک ویژه بدون نگرانی از هزینه‌های داشتن مطب، گذر زندگی کند. ضمن این که پزشکان به دلیل سال‌های طولانی تحصیل، داشتن یک زندگی مرفه مادی متوسط را
حق خود می‌دانند.
ایرادی که اساتید پیشکسوت متخصص پوست به این روند و تقاضای بازار طبابت دارند، این است که انگیزه‌های مادی مانع پرداختن بعضی همکاران پزشک به اصل رسالت خود که تشخیص و درمان بیماری‌های پوست است، شود و به مرور این روند باعث فاصله گرفتن آنان از مطالعه روزمره و به روز شدن معلوماتشان در زمینه بیماری‌های پوست و مو شده و عمده وقت شان را در مطالعات یا در کنگره‌های پزشکی به افزودن دانش‌شان در زمینه زیبایی صرف کنند. این خطری است که هشدار آن توسط پیشکسوتان می‌تواند از گسترش این معضل جلوگیری کند که مبادا مشکلات اقتصادی موجود، تمایل آنان را به پرداختن به اصل بیماری‌های پوستی کم کند. امیدوارم این هشدار پیشکسوتان دلسوز باعث شود مسئولان بهداشت و درمان فکری به حال درآمد پزشکان، بخصوص جوانان بکنند تا در آینده شاهد شکوفایی علم درماتولوژی (پوست و مو) و خدمت‌رسانی بهتر به بیماران نیازمند باشیم.
