شیوا دولت آبادی (رییس هیات مدیره انجمن روانشناسی ایران) با اشاره به اینکه سلامت روان از طرف مسئولان وزارت بهداشت مورد توجه قرار نمی‌گیرد، گفت: معمولا درصد خیلی کمی از بودجه سلامت کشور به موضوع سلامت روان اختصاص پیدا می‌کند و بخش زیادی از این بودجه کم نیز برای بهداشت و سلامت بیماران روانی صرف می‌شود.
وی افزود: بیشترین هزینه در کشور در حوزه سلامت روان برای روانپزشکی اختصاص می‌یابد و به طور کلی جای خالی مباحث مربوط به پیشگیری و موارد غیربستری در حوزه بهداشت روان خالی است.
دولت آبادی ادامه داد: امیدورایم با هماهنگی‌های سازمان روانشناسی و مشاوره کشور و انجمن روانشناسی ایران بتوانیم در آینده بودجه مناسبی برای پیشگیری و طیف بسیار گسترده اختلالات مربوط به سلامت روان که در عین حال غیرروانپزشکی نیز هستند؛ تامین کنیم، چرا که این موضوع می‌تواند؛ متضمن سلامت روان بیشتری در جامعه باشد.
رییس هیات مدیره انجمن روانشناسی ایران گفت: مسلما هماهنگی بین وزارت بهداشت و سایر سازمان‌ها که در حوزه بهداشت روان فعال هستند، می‌تواند در هماهنگی‌ها و جذب بودجه بیشتر در خصوص سلامت روان موثر باشد.
وی با اشاره به فعالیت‌های دفتر سلامت روان وزارت بهداشت اظهار کرد: فعالیت‌های مرتبط با سلامت روان فقط در حوزه این وزارتخانه قابل پوشش نیستند و توجه به این مساله در آموزش و پرورش نیز حائز اهمیت است به طوری که با اهمیت به سلامت روانی کودکان در مدارس می‌توانیم؛ در پیشگیری از مسایلی که بعدا به مشکلات روانی تبدیل می‌شوند؛ اقدام کنیم.
این روانشناس با تاکید بر اینکه در حوزه سلامت روان از دو جهت دچار مشکل هستیم؛ گفت: مساله اول این است که نگاه وزارت بهدشت به سلامت روان بیشتر بیمار محور است و دیگر اینکه به جنبه پیشگیرانه و ارتقا سلامت روان و جلوگیری از بدتر شدن آسیب‌های روانی نمی‌پردازد.
دولت آبادی نقش مدرسه را در وضعیت حساس کودکان و نوجوانان بسیار با اهمیت برشمرد و گفت: جای مددکاری به موقع، روانشناسی و مشاوره در مدارس خالی است، در حالی که این موضوع بسیار برای پیشگیری از آسیب‌های روانی کودکان و نوجوانان پراهمیت است.
وی ادامه داد: اگرچه خانواده‌ها به عنوان اولین مرجع برای ایجاد سلامت روان در فرزندان مهم هستند؛ اما مدرسه به عنوان یکی از مکان‌هایی که کودکان و نوجوانان با هم جمع می‌شوند و حساسیت بیشتری از این جهت نسبت به آسیب‌پذیری آنها وجود دارد، نیاز به نگاه تخصصی دارد که متاسفانه در این زمینه نیز جای خالی مددکاری و روانشناسی در سیستم‌های ارایه خدمات مشهود است.
رییس هیات مدیره انجمن روانشناسی ایران افزود: اگر به جای منتظر ماندن برای آشکار شدن آسیب‌ها و سپس درمان؛ به پیشگیری بپردازیم و همچنین با استفاده از امکانات تخصصی، آموزش‌ها و مهارت‌آموزی‌های مناسب برای آگاهی‌رسانی در این حوزه تلاش کنیم، می‌توانیم از تعداد انسان‌هایی که مشکلات روانی دارند، بکاهیم و در نتیجه جامعه سالم‌تری از نظر روانی داشته باشیم.
