«یی جیفینگ» یک زن اهل شانگهای است که در ۱۲ سال گذشته همه وقت و انرژی خودش را برای رسیدگی به گیاهان گذاشته است. هدف او این است که جنگل‌های خشک شده در منطقه آلاشان را زنده نگه دارد و با این کار یاد و خاطره پسرش را هم که ۱۶ سال پیش فوت کرده، زنده نگاه دارد.
در سال ۲۰۰۰ تنها پسر «یی» به نام «یانگ» در یک تصادف جاده‌ای در ژاپن کشته شد و این حادثه باعث در هم شکسته شدن این مادر شده بود. اما او توانست راهی برای غلبه بر این غم و اندوه پیدا کند و تصمیم گرفت زندگی‌اش را وقف آرزوی پسرش کند.
یانگ درباره برنامه‌های خودش که می‌خواسته در شمال چین و بخش‌های داخلی مغولستان درخت بکارد تا جلوی پیشرفت بیایان را بگیرد، به مادرش گفته بود، «یی» در این باره می‌گوید: یانگ از زمانی که پسر کوچکی بود به هرچیزی که به طبیعت مربوط می‌شد، علاقه زیادی داشت.
از همین رو این مادر به همراه همسرش با استفاده از پولی که بیمه برای مرگ پسرشان داده بود، یک مرکز غیرانتفاعی با نام «زندگی سبز» را در سال ۲۰۰۳ راه‌اندازی کردند، البته از آن‌جایی که آن‌ها دانش زیادی در کشاورزی یا جنگلداری نداشتند، اولین کاشت آن‌ها ناموفق بود، اما امیدشان را از دست ندادند و با کمک گرفتن از کارشناسان محلی توانستند چند نهال را برای فصل بعد آماده کنند.
حالا ۱۲ سال است که هر سال نهال‌های تازه‌ای را می‌کارند و به گفته مادر یانگ بارش باران در این منطقه هم بیشتر شده و به همین دلیل تقریبا ۸۵ درصد از نهال‌هایی که کاشته‌اند باقی مانده و رشد کرده است.
در مدت زمانی که این زوج با همراهی «زندگی سبز» کاشت درخت‌ها را شروع کرده بودند، فهمیدند که مشکل گسترش بیابان در چین واقعا جدی است و از همین رو پروژه‌شان بزرگ شد و تلاش زیادی برای تبدیل زمین‌های بایر به مراتع سرسبز کردند. اما مشکلات آن‌ها زمانی زیاد شد که پولشان رو به اتمام بود و حتی برای اینکه بتوانند پروژه را ادامه دهند، دو خانه‌ای که داشتند را فروختند و با گروه کوچکی از افراد کارهای زیادی انجام دادند.
اما همه چیز از سال ۲۰۰۸ تغییر کرد، خانواده‌هایی که بچه‌های‌شان را از دست داده بودند به کمک آن‌ها آمدند تا از این راه برای رسیدن به آرامشی که پدر و مادر یانگ بدست آورده بودند را تجربه کنند، همچنین داوطلبان زیادی در کنار آن‌ها برای حفظ مراتع چین حاضر شدند. البته «یی» از اینکه توانست دل‌گرمی را برای خانواده‌های داغدار به وجود بیاورد، بسیار خوشحال است.
