گروه اجتماعی- محمد حقانی رییس کمیته محیط زیست شورای اسلامی شهر تهران در گفت وگو با خبرنگار شهری افکارخبر، با اشاره به قوانین موجود برای کاهش آلودگی هوا عنوان کرد: در ارتباط با کاهش آلودگی هوا قوانین خوبی موجود است که یک مورد آن در سال 1379 به تصویب رسید اما هیچ یک از این قوانین متاسفانه اجرا نمی شود.
وی ادامه داد: در این سال قرار بود نیروی انتظامی از تردد وسایل نقلیه موتوری ممانعت کند، آزمون صحت کاتالیست ها انجام شود، توسعه جنگل صورت گیرد، وزارت نفت بنزین یورو 4 را عرضه کند و سهم حمل و نقل عمومی هر سال 5 درصد افزایش یابد. اما هیچ یک از این موارد اجرایی نشده است.
رییس کمیته محیط زیست شورای اسلامی شهر تهران با اشاره به آمار 4 میلیون خودرو و 2.5 میلیون موتور سیکلت در شهر تهران خاطرنشان کرد: این در حالی است که هر موتورسیکلت هشت برابر یک خودرو یورو 2 آلودگی تولید می کند. این در حالی است که 70 درصد آلودگی هوا توسط خودروها تولید می شود.
این عضو شورای شهر با بیان این که باید قرائت جدیدی از قوانین قبلی در حوزه های مختلف زیست محیطی از جمله آلودگی هوا انجام شود، بر نظارت بر اجرای قوانین نیز تاکید کرد کرد و گفت: سازمان حفاظت از محیط زیست کشور یک دستگاه نظارتی است و در صورتی که قوانین رعایت نمی شود باید داد خود را به گوش مجلس برساند. تنها صحبت کردن در این زمینه کاری از پیش نمی برد. اگر دستگاه یا سازمانی مسئول آلودگی هوا است و این امر به هر دلیل محقق نمی شود باید فریاد بزند تا به هر طریق بتواند این نیاز مردم را تامین کند.
حقانی با تاکید بر این که سازمان محیط زیست باید به وظیفه قانونی خود یعنی نظارت به درستی عمل کند، گفت: متاسفانه این سازمان در حال حاضر آنچنان که باید به وظیفه خود عمل نمی کند.
رییس کمیته محیط زیست شورای اسلامی شهر تهران ادامه داد: برای بررسی عملکرد هر دستگاهی باید خروجی آن را نگریست. با مشاهده آلودگی هوا در می یابیم ضعف و خللی در عملکرد این سازمان وجود دارد که با چنین وضعیتی مواجه هستیم.
این عضو شورای شهر در پایان با اشاره به این که تعداد سمن های زیست محیطی در دو سال اخیر افزایش یافته است، گفت: اما تا زمانی که فریاد مردم به گوش مردم نرسد راه به جایی نمی بریم بدین منظور سازان محیط زیست می تواند همراهی بیشتری با سمن ها داشته باشد و از آنها برای گسترش و تداوم نظارت خود سود جویند. زیرا بخش عمده ای از حفاظت از محیط زیست در همه جای دنیا بر عهده مردم است اما سازمان های مربوطه باید زمینه همراهی را فراهم کنند.
