به گزارش افکارخبر به نقل از هومان خاکپور میگوید: چندی پیش یک دستورالعمل صید و شکار برای اظهارنظر به ادارات کل استانها فرستاده شد. قرار بود ادارات کل استانها روی این دستورالعمل نظر بدهند اما در سازمان همین اظهارنظر را درخواست صدور پروانه در استانها قلمداد کردند و به رغم مخالفت موکد در استانها، یا حداقل در برخی استانها، بر این اساس پروانه شکار پرنده صادر کردند.
این کارشناس منابع طبیعی با اشاره به اینکه چند سال ممنوعیت شکار، تاثیر خوبی گذاشته بود میگوید: مردم عادت کرده بودند که شکار ممنوع است و این حاشیه امنی برای پرندگان حیات وحش ایجاد کرده بود اما با این اتفاق، با توجه به اینکه ادارات کل استانها امکانات و بضاعت لازم برای کنترل کامل را ندارند نمیتوانند به طور کامل منطقه را پوشش دهند و شکار غیرمجاز را در آن کنترل کنند. به این ترتیب سوء استفاده از این فضا زیاد شده و باعث شده که در کنار افرادی که برای آنها پروانه شکار صادر شده است افراد سودجوی بسیاری هم دور از چشم ماموران وارد مناطق حفاظت شده شوند.
مناطق حفاظت شده به میدان تیر بدل شده است
برخی اهالی مناطق حفاظت شده میگویند شکارچیان، این مناطق را به میدان تیر تبدیل کردهاند و این در حالی است که هنوز پروانه شکاری برای چهارپایان نیز صادر نشده است.
در اغلب استانها سرشماری پاییزه حیات وحش توسط اداره کل استانها و با کمک فعالان محیط زیست آغاز شده است و مرتبا رسانهای نیز میشود. موضوعی که این نگرانی را ایجاد کرده که نکند سرشماری حیات وحش مقدمهای برای صدور مجوز چهارپایان باشد.
خاکپور با تأیید اینکه سرشماری پاییزه حیات وحش به خودی خود اتفاق بسیار خوبی است، میگوید: ما زمانی میتوانیم منطقه را به درستی مدیریت کنیم که اطلاعات پایه منطقه را در دست داشته باشیم. از این رو سرشماری و تکمیل اطلاعات اتفاق خوبی است
با این حال این فعال محیط زیست تأکید میکند: نگرانی از آنجاست که اتفاقی که برای پرندگان افتاد اکنون برای چهارپایان هم تکرار شود و سازمان محیط زیست تحت فشار مافیای شکار طی یک روند ناپسند این فرایند سرشماری حیات وحش را به سمتی ببرد که بر خلاف ظرفیت برد زیستگاهها و نظر استانها، مجوز شکار برای چهارپایان نیز صادر شود.
صدالبته که این نگرانی با رویکرد مدیریت کنونی سازمان محیط زیست برای کسب درآمد سازمان از محیط زیست و پیشینه این سازمان در مواردی همچون جزیره آشوراده و صدور پروانه شکار پرندگان دور از ذهن نیست و پیشگیری از آن نیازمند نظارت و پیگیری دقیق رسانهها و فعالان محیط زیست است.