به گزارش افکارنیوز، ۲۵ شهریور ۶۵ در بوشهر به دنیا آمد تا ۱۷ سال بعد استعداد ناب اش در فوتبال توسط استقلال اهواز کشف شود. او ۵ سال در این تیم ماند تا بعد از آن ذوب آهن اصفهان را تجربه کند و در نهایت به تیم رویایی خود، پرسپولیس، بپیوندد. او که روزی رویای دیدن بازیکنان پرسپولیس را در سر می پروراند حالا در جمع آنها قرار گرفته تا بزرگانی چون علی کریمی را که آن روزها تنها عکسی از او بر دیوار اتاقش نقش بسته بود را از نزدیک ببیند و با آنها بازی کند. حسین ماهینی، جوانی جویای نام از خطه گرم جنوب و آب های نیلگون خلیج همیشگی فارس، امروز در تهران به سر می برد
تا روزهای اوج فوتبالش را تجربه کند. با او دقایقی به گفتگو نشستیم تا از این روزهای فوتبالش بگوید. ماهینی اهل جار و جنجال نیست. برای او در متن ماندن از هر چیزی مهمتر است. او نیز چون دیگر بازیکنان از عدم پرداخت مطالباتش شاکی است و یکی از دلایل آن را ارقام نجومی قراردادها می داند. چیزی که به نظر می رسد از سوی برخی باشگاه ها بیشتر برای خبرسازی است تا بیان فوتبال حرفه ای. او به خانواده به عنوان رکن مهم زندگی اش اهمیت بسیاری می دهد. خواهرزاده اش «رضا» عشق این روزهای او است. ماهینی بخشی از حضورش در فوتبال حرفه ای را به شانس نسبت می دهد و می گوید در صورتی که فوتبالیست نمی شد
حتماً ماهیگیر می شد.
این روزها زندگی ات چگونه می گذرد؟
خدا را شکر بخشی از سختی ها را گذرانده ایم و چند هفته ای است که همه چیز خوب است.
آمدن به پرسپولیس چقدر برات اهمیت داشت؟
بچه که بودم تیم های بزرگ می آمدند بوشهر و ما برای تماشای آنها به ورزشگاه می رفتیم. در آن دوران تنها آرزوی من این بود که بازیکنان پرسپولیس را از نزدیک ببینم. هنوز هم پوستر بزرگان این تیم مثل علی پروین، احمدرضا عابدزاده، علی دایی، علی کریمی، مهدی مهدوی کیا و کریم باقری را در اتاقم نگه داشته ام.
به نظر می رسد این روزها بازیکنان برای اثبات خودشان به حضور در تیم های پایتخت نیازی نداشته باشند چرا که خود شما از ذوب آهن به پرسپولیس آمدی.
بله، بازیکنان با بازی خوب می توانند خودشان را اثبات کنند.
به نظرت حق پخش تلویزیونی بازی ها را باید به تمام تیم ها بدهند؟
بله اما درصد آن باید متفاوت باشد چرا که در کوچکترین روستاهای کشور نیز اکثر مردم طرفدار استقلال و پرسپولیس هستند و به این دو تیم گرایش دارند.
کدام عامل را در رشد فوتبال ایران بیشتر موثر می دانی. حق پخش بازی ها، تماشاگران و یا اسپانسر؟
هر سه اینها مهم است.
درباره خودت بگو.
عاشق فوتبالم و وقت تفریح ندارم. در خانه بیشتر فیلم و سریال تماشا می کنم. آدم صادق و راستگویی هستم. عاشق شهر خودمم و رضا صادقی خواننده مورد علاقه ام است که اتفاقاً پرسپولیسی است.
از چه چیزهایی لذت می بری؟
دوست دارم هر ماه چند روز بروم بوشهر و خانواده ام را ببینم اما فشردگی تمرینات اجازه نمی دهد و اکثر اوقات صبح می روم و شب بر می گردم.
حتماً یکی از کسانی که خیلی دوست داری آن را ببینی خواهرزاده ات «رضا» است؟
بله.
چه چیزی عصبانی ات می کند؟
دروغ. همان طور که اشاره کردم آدم راستگویی هستم.
اگر بازیکن نمی شدی چه شغلی را انتخاب می کردی؟
ماهیگیر می شدم.
از باشگاه های قبلی ات طلب داری؟
بله، از استقلال اهواز و ذوب آهن طلبکارم. ذوب آهن ۶۰ درصد قراردادم را در سال دومی که در این بودم هنوز نداده است.
به نظرت یکی از دلایل این مشکل رقم های میلیونی نیست؟
چرا این رقم ها آنقدر بالا است که مسئولان برخی باشگاه ها توان پرداخت آن را ندارند. ۹۰ درصد بازیکنان این مشکل را دارند. ما ۳۵ درصد مالیات می دهیم و سرجمع ۴۰ درصد از مبلغ قراردادمان را می گیریم.
فوتبال می تواند آدم را اشباع کند؟
بله. خدا را شکر برای من به وجود نیامده. اما همه شاهدیم که برای برخی اتفاق افتاده تا آنها دیگر به فوتبال فکر نکنند.
دوست داری این کار را ادامه دهی؟
بله من علاقه زیادی به مربیگری دارم.
مشکلات فوتبال ما چیست؟
مدیریت و عدم برنامه ریزی و بی پولی. در خارج از ایران بازیکنان دغدغه پول ندارند و مطالبات شان پرداخت می شود.
درباره تجربه دربی بگو.
من دربی شهرهای بوشهر، اهواز، اصفهان و تهران را تجربه کرده ام. دربی تهران چیز دیگری بود. یادم می آید سال گذشته که برای گرم کردن وارد زمین مسابقه شدیم من در ورزشگاه آزادی چرخیدم. یک طرف آبی بود و طرف دیگر قرمز. شکوه خاصی دارد و البته استرس زیاد.
راستی تماشاگران از نتیجه مساوی آن هم بدون گل خسته اند.
بله اما استرس آنقدر زیاد است که آنها باید به ما نیز حق بدهند. می دانم که تماشاگران برای بازی پر گل و زیبا می آیند اما گاهی ترس از باخت موجب دفاعی شدن بازی می شود.
چقدر برای رسیدن به هدف تلاش کردی؟
من ۱۷ ساله بودم که از خانواده ام جدا شدم و به اهواز رفتم. آن موقع گاهی در اتاق می نشستم و در تنهایی گریه می کردم اما تلاش خودم را کردم تا به اینجا برسم. خدا را شکر در فوتبال به هر چه می خواستم رسیدم و چیزهایی را که روزی برایم آرزو بود به دست آوردم.
می گویند «دعا» قضا و قدر الهی را بر می گرداند. دعای چه کسانی پشت سر شما است؟
فکر می کنم موفقیت من ۴۰ درصد به تلاش خودم بستگی دارد و بیشتر آن دعای پدر و مادرم است. من این را لمس کرده ام و از آن مطمئنم. به چشم خودم دیده ام.
شهامت عذرخواهی را داری؟
بله.
خطرناک ترین رفتار ورزشی چیست؟
ضربه به سر.
زندگی یک فوتبالیست چه تفاوت هایی با فردی عادی دارد؟
ما نمی توانیم مثل بقیه مردم زندگی کنیم و خیلی از کارها را نمی توانیم انجام دهیم.
مهمترین شاخصه یک تیم حرفه ای چیست؟
سازماندهی باشگاه. سپاهان به این مهم رسیده است. زیر کارهایی که برای تیم های پایه اش انجام داده خوب است و سایر باشگاه ها می توانند از آن الگوبرداری کنند.
کار با علی دایی چگونه است؟
خیلی خوب است.(می خندد) علی آقا اسطوره است و فوتبال ایران را با او می شناسند.
مهمترین ویژگی اش چیست؟
از باخت متنفر است.
می گویند در بازی با ملوان گفته اگر باختید به رختکن نیایید به نظر این راهکار در سایر بازی ها نیز جواب می دهد؟!
نمی دانم!(می خندد)
نظرت درباره ارزیابی مقایسه ای در فوتبال چیست؟
عادی است و برای هر کسی ممکن است پیش بیاید.
قصد ادامه تحصیل داری؟
من دانشجوی دانشگاه پرسپولیس در رشته فوتبالم.
زندگی برای برخی چند بعدی است برای تو چطور؟
مهمترین بعد زندگی من خداست. بعد از آن خانواده و فوتبال. اما خانواده ام به همه چیز حتی فوتبال ارجحیت دارد.
رابطه ات با هنر چگونه است؟
در سریال سروش صحت با نام «پژمان» که پژمان جمشیدی در آن حضور دارد، در یکی دو قسمت بازی کرده ام و تا چند وقت دیگر پخش می شود. موسیقی را نیز خیلی دوست دارم و در خانه و در ماشین گوش می دهم.
فوتبالیست شدن چقدر به شانس بستگی دارد؟
بعد از پشتکار و تلاش، شانس هم خیلی مهم است. زمانی که ۱۷ سال داشتم و در تیم ایران جوان بوشهر از لیگ دسته یک بازی می کردم مدیر نقل و انتقالات باشگاه استقلال اهواز در بوشهر دانشجو بود. او من را دید و به اهواز برد. شاید اگر او دانشجوی شهر دیگری بود حالا من فوتبالیست نبودم.
راستی رقابت با خسرو حیدری و قرار گرفتن در ترکیب اصلی تیم ملی چقدر سخت است؟
من پنج، شش سال در تیم امید و بزرگسالان با او همبازی بودم. ما در زمین رقابت خوب و سالمی با هم داریم و خارج زمین دوست هستیم. خوشحالم که با یکی از بهترین دفاع های کناری فوتبال ایران در حال رقابت هستم و این موضوع به پیشرفت فوتبالم کمک می کند.
فکر می کنی روزی بتوانی جای مهدوی کیا را بگیری؟
مهدوی کیا از بزرگان فوتبال ما است. فکر نمی کنم بتوانم روزی در اندازه های مهدوی کیا باشم.
بازی کردن کنار علی کریمی چقدر برای تو ارزشمند است؟
بچه هایی که با من رفاقت بیشتری دارند، می دانند که من هنوز هم عکس علی کریمی را در اتاق شخصی ام دارم. واقعاً بازی کنار و یا با علی کریمی از بزرگترین افتخارات ورزشی من و خانواده ام است. چون خانواده ام هم کریمی را دوست دارند.
به نظر می رسد زیاد اهل شلوغی و سروصدا نیستی؟
نه اصلاً اهل این حرف ها نیستم. از همان سال های اول فوتبالم هم کم مصاحبه می کردم و دوست نداشتم زیاد در چشم باشم یا وارد حاشیه شوم. کار خودم را می کنم، سرم پایین است و فقط به پیشرفت در فوتبال فکر می کنم.
گفته بودی از خانواده ای پرسپولیسی هستی.
باید بگویم در خانواده ما، پدربزرگم یک پرسپولیسی تمام عیار است! همه افراد و اعضای خانواده ما پرسپولیسی هستند.
به نظرت داشتن دو بازیکن خیلی خوب در هر پست برای هر تیم خوب است یا بد؟
فکر می کنم هر تیم باید در هر پستی صاحب دو بازیکن خوب باشد. یک تیم خیلی خوب در زمین بازی و یک نیمکت قدرتمند با بازیکنان تاثیرگذار کنار زمین.
آلمان تیم محبوب ات است.
بله هیچ تیمی حتی اسپانیا سرعت بازی آلمان ها را ندارد. این تیم را از بچگی دوست داشتم.
از وقتی که به ما دادی ممنونیم و برایت آرزوی موفقیت می کنیم.
خواهش می کنم. من هم برای شما آرزوی موفقیت می کنم.
راه زندگي/ شماره ۳۸۵/ نيمه اول مهر ماه ۹۲/ گفتگو: سپهر درخشان/ صفحه ۶۶
