به گزارش افکارنیوز، عباس شاکری‌زاد ابیانه اظهار کرد: در نوروز امسال، روزانه حدود ۱۰ هزار نفر وارد ابیانه شدند، حال این سوال مطرح می‌شود که ما متناسب با ورود این۱۰ هزار نفر گردشگر روزانه، چه اقداماتی انجام دادیم؟ آیا کسی به این قضیه توجه کرد که برای این تعداد از گردشگر، به تاسیسات زیربنایی نیاز داریم که از نیازهای اولیه هر کدام از آنها است؟
وی ایجاد سرویس‌های بهداشتی، نانوایی یا مکانی برای استراحت چند ساعته، را از جمله خدمات مورد نیاز گردشگران دانست و افزود: ممکن است قدم‌هایی در نوروز امسال، برای ابیانه و گردشگرانش برداشته شده باشد و فرماندار جدید نیز نگاهش به این منطقهی نمونهی گردشگری که می‌تواند منبع درآمد خوبی برای شهرستان نطنز باشد، فرق کرده باشد، ولی با وجود همه‌ی این حسن نیت‌ها، ابیانه جایی نیست که در کوتاه مدت برای آن کاری بتوان انجام داد. این روستا به یک برنامه‌ی دراز مدت نیاز دارد تا شاید سالانه قدری از مشکلات آن کم‌تر شود.
برداشتن قدم‌های کوتاه برای ابیانه راه‌حل نیست
او به وجود آمدن یکسری مسائل بهداشتی و تولید زباله‌ی زیاد را از مهمترین مواردی دانست که بعد از به پایان رسیدن روزهای پیک سفر، برای اهالی مسن ابیانه مشکل ایجاد می‌کند و افزود: زمانی که در یک مدت کوتاه ۱۵ روزه، حدود ۱۲۰ هزار نفر وارد چنین روستای تاریخی و کوچکی می‌شوند، وضعیت زیست محیطی منطقه با مشکلات زیادی روبرو می‌شود، هرچند قدم‌های کوتاه مدتی برداشته شده باشد، ولی این این مشکلات با این قدم‌های کوچک که بعد از سال‌ها اعتراض نوپا هستند، قابل حل نیستند.
ابیانه به یک ساختار مدیریتی پیگیر نیاز دارد
این بومی ابیانه، نبودن یک ساختار مدیریتی متناسب با شرایط ابیانه را مهمترین مشکل این روستای سرخ دانست و افزود: این منطقهی نمونه گردشگری فاقد یک متولی مسئولیت‌پذیر و پیگیر است. ما حتی از امکانات موجود در شهرستان نطنز نیز استفاده نمی‌کنیم، چون مدیریتی پیگیر نداریم که این کار را انجام دهد.
وی نبودن یک مدیریت متناسب در ابیانه را، باعثیکسان دانستن این منطفه‌ی نمونهی گردشگری با دیگر روستاهای منطقه در سطح کلان کشوری دانست و ادامه داد: این روستای تاریخی با ۲۵۰ نفر جمعیت ساکن مسن، دهیار یا شورای روستا ندارد. به نظر می‌رسد در سطح کلان کشوری گمان می‌کنند در این روستا هیچ کاری نیست که انجام شود. حتی بودجه نیز فقط براساس این جمعیت ۲۵۰ نفری اختصاص داده می‌شود این درحالی است که هیچگاه به این قضیه توجه نمی‌شود که در یک تعطیلی کوتاه مدت نیز جمعیت زیادی وارد این روستا می‌شوند و این جمعیت به امکاناتی بیش از جمعیت شهرستان نطنز نیاز دارد.
او با اشاره به اینکه، برای ۱۰ هزار نفر گردشگری که در یک روز وارد ابیانه می‌شوند، فقط یک نانوایی وجود دارد، گفت: ابیانه حدود ۳۷ سال پیش در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید، این منطقهی نمونهی گردشگری بعد از این همه سال، هنوز یک طرح و برنامه‌ی مناسب برای حفظ و نگهداری ندارد.
وی همچنین با بیان اینکه بعد از حدود هفت سال سرانجام در روزهای پایانی سال گذشته، طرح هادی روستای ابیانه تصویب شد، که هنوز ابلاغ نشده است، اظهار کرد: اکنون ابیانه دارای متولیان مختلفی در هر حوزه مانند میراثفرهنگی، شهرداری، شرکت گاز و آب است. زمانی که شرکت گاز، بحثگازکشی برای این منطقهی تاریخی را دارد، یکسری عملیات تخریبی مانند حفاری یا نصب لوله‌های گاز از روی نما انجام می‌شود که نمای این روستای تاریخی را زشت می‌کند. همین اقدامات کوچک نیز نشان دهنده‌ی نبود یک متولی پیگیر است تا بین دستگاه‌های اجرا کننده هماهنگی ایجاد کند.
ابیانه هر روز به تخریب نزدیک‌تر می‌شود
شاکری زاد ابیانه، با تاکید بر اینکه این روستای تاریخی هر یک قدم به سمت تخریب جلوتر می‌رود، تاکید کرد: اکنون باید دید ابیانه با این شرایط برای دستگاهی مانند سازمان میراثفرهنگی و گردشگری، در دست‌کم سه سال گذشته، چه میزان درآمدزایی داشته است؟ زمانی که از یک امکانات کم به صورت مستمر بهره‌برداری شود و در عوض هیچ اقدامی برای حفاظت انجام نشود طبیعتا چنین مکانی به تخریب نزدیک‌تر می‌شود.
او تاکید کرد: برای روستای مانند ابیانه باید تعریفی جداگانه داشته باشیم. حتی اعتباری که برای این روستا که یک منطقهی نمونهی گردشگری است، اختصاص مییابد باید متفاوت با دیگر روستاها باشد. نباید ابیانه را یک روستای ۲۵۰ نفره دید که مانند دیگر روستاهای کم جمعیت دیگر به چیزی جز یک اعتبار کم نیاز ندارد. باید در ساختار مدیریتی کشور برای اینگونه مناطق یک مدیریت خاص و جداگانه دید و چیزی وضع کرد که بتواند از این روستا حفاظت کند. وگرنه با این شرایط ابیانه ماندگار نیست.
