یافته‌ها نشان می‌دهد که ازدواج تأثیری در سیستم جسمی مردان دارد که به آنها کمک می‌کند پس از ابتلا به نارسایی قلبی بیشتر زنده بمانند. براساس مطالعات، طول عمر در مردان مجرد نسبت به مردانی که حداقل یک بار ازدواج کرده‌اند (حتی جدا شده و یا طلاق گرفته‌اند)، به طور چشمگیری کمتر است. به نظر می‌رسد تجربه زندگی مشترک، یک فاکتور مهم برای تضمین بقا در مردانِ مبتلا به نارسایی قلبی باشد، چیزی که در زنان خیلی رایج نیست.
تیم تحقیقات اظهار دارد اینکه ازدواج آنچنان در بقا و طول عمر زنان تأثیری ندارد، احتمالاً به این دلیل است زنان کمبودهای کمتری دارند که ازدواج پاسخگوی آن باشد، در صورتی که میزان کمبود (اجتماعی، عاطفی و ...) در مردان بیشتر است و ازدواج راهی برای تأمین آن به شمار می‌آید.
به گفته محققان، افراد مجردِ مبتلا به انواع بیماری، کمتر به مصرف داروهای خود و ادامه روند درمان پایبند هستند و همین مسئله ممکن است بر بقای آنها تأثیر بگذارد، در حالی که وضعیت تأهل و زندگی مشترک می‌تواند بر ادامه روند درمان، تأثیر مفید داشته باشد؛ چرا که درمان‌های دارویی در صورت استمرار و رعایت مدوام می‌تواند خطر مرگ‌ومیر ناشی از نارسایی قلبی را به طور قابل توجهی کاهش دهد.
