یکی از کارهای زیبایی که در سال‌های اخیر بین زنان و مردان ایرانی بسیار رایج و به اصطلاح مد شده، تتو/ تاتو (Tatto) یا همان خالکوبی است؛ انجام تتو روی نواحی مختلف بدن؛ از پشت گوش گرفته تا استخوان ترقوه و شکم و پشت گردن و مچ پاها. از طرح‌های ساده‌ای مثل یک لبخند، قلب، کبوتر، پروانه، ستاره، خورشید و ماه گرفته تا تاتوهای وسیع و بزرگ که بخش زیادی از بدن را می‌پوشانند. بعضی از زوج‌ها یا دوستان نیز ابتکار به خرج می‌دهند و تاتوی سِت سفارش می‌دهند.
انسان میل سیری‌ناپذیری به زیبایی و جوانی دارد و هر کاری می‌کند تا جوان و زیبا بماند. اما بسیاری از افراد بدون آگاهی سراغ کارهای زیبایی می‌روند و عوارض و بیماری‌هایی را به جان می‌خرند که ممکن است جبران آن سخت و حتی غیرممکن باشد. مثلا بسیاری از افراد پیرسینگ بینی را در مترو و توسط دستفروشان انجام می‌دهند، تتو را در آرایشگاه‌ها و زیر دست تتوکار غیرمتخصص تجربه می‌کنند، برای انجام بوتاکس و سایر تزریق‌های زیبایی به مراکز بی نام و نشان مراجعه می‌کنند. مراکزی که عمدتا توسط ماماها، چشم‌پزشک‌ها و یا افرادی که تنها چند ماه دوره این کار را آموزش دیده‌اند، اداره می‌شوند. دلیل‌شان هم این است که قیمت‌شان مناسب‌تر است!
برخی پزشکان و متخصصان معتقدند که نمی‌توان مانع خواسته‌ها و نیازهای جامعه دربرابر تتو و سایر کارهای زیبایی شد اما بهتر است مراکزی استاندارد و تحت نظارت وجود داشته باشند که مردم برای انجام کارهای زیبایی به آنها مراجعه کنند تا دچار عارضه‌ها و بیماری‌های مختلف نشوند و این مساله برای نظام سلامت کشور هم هزینه‌زا نشود.
