بر اساس یافته‌های منتشر شده، شیمی‌درمانی، ایمونوتراپی، درمان‌های هدفمند و هورمون‌درمانی نرخ بقای بیماران مبتلا به تومورهای بسیار پیشرفته در نزدیکی پایان عمر را بهبود نمی‌بخشند.
برای این مطالعه، محققان سوابق بیش از ۷۸۰۰۰ بیمار سرطانی بزرگسال را که در ۲۸۰ کلینیک سرطان ایالات متحده بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹ تحت درمان قرار گرفتند، تجزیه و تحلیل کردند.
این تیم به طور خاص بیماران را در مراحل پایانی شش سرطان شایع سینه، روده بزرگ، ریه، پانکراس، کلیه و مثانه مورد بررسی قرار دادند.
«مورین کاناوان»، محقق ارشد و دانشمند تحقیقاتی در مرکز سرطان ییل کنتیکت، گفت: «ما می‌خواستیم بفهمیم که آیا درمان انکولوژیک تومورهای بسیار پیشرفته با بهبود بقا همراه است یا مواقعی وجود دارد که ادامه مراقبت بیهوده است و در عوض انکولوژیست ها باید تمرکز خود را به مراقبت‌های تسکینی و حمایتی تغییر دهند.»
به گفته محققان، نتایج هیچ مزیت آماری قابل توجهی برای بقای بیماران تحت درمان با درمان‌های سیستمیک در مقایسه با افرادی که چنین درمان‌هایی را دریافت نکرده بودند، نشان نداد.
به گفته محققان، استفاده از درمان‌های سیستمیک به طور کلی ثابت مانده است، به طوری که حدود ۱۷ درصد از بیماران نزدیک به مرگ، درمان‌هایی را دریافت می‌کنند که اکنون به نظر می‌رسد بی فایده است.
محققان به این نتیجه رسیدند که پزشکان می‌توانند با قضاوت بهتر در مورد زمانی که درمان اضافی بیهوده خواهد بود به بیماران کمک کنند.
