داروی «دیسیکلومین» برای درمان اسپاسم ناشی از سندرم روده تحریک پذیر استفاده می‌شود. همچنین در ابتدا در قالب دارویی موسوم به Bendectin، که در دوران بارداری از دهه ۱۹۶۰ برای جلوگیری از تهوع و استفراغ تجویز می‌شد، وجود داشت.
«کیتلین مورفی»، نویسنده اول این مطالعه از دانشگاه تکزاس، گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که وقایع در دوره‌های ابتدایی زندگی، حتی از داخل رحم، می‌تواند بر خطر ابتلاء به سرطان در چندین دهه بعد تأثیر بگذارد.»
مورفی در بیانیه خبری دانشگاه گفت: «حدود ۲۵٪ از زنان باردار در اواسط دهه ۱۹۷۰ Bendectin دریافت کردند و ممکن است عواقب طولانی مدتی برای فرزندان وجود داشته باشد که تا امروز ادامه دارد.»
بر اساس این مطالعه، میزان بروز سرطان روده بزرگ در میان بزرگسالان متولد شده در دهه ۱۹۶۰ و پس از آن در حال افزایش است.
برای مطالعه این موضوع، محققان داده‌های مربوط به مطالعات سلامت و رشد کودک را که بیش از ۱۴۵۰۰ زن باردار در آن ثبت‌نام کرده بودند، بررسی کردند. این زنان بین سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۷ بیش از ۱۸۷۰۰ نوزاد را در اوکلند کالیفرنیا به دنیا آورده بودند.
حدود ۵ درصد از این فرزندان یا در مجموع ۱۰۱۴ کودک در دوران بارداری در معرض Bendectin قرار گرفته بودند.
میزان بروز سرطان روده بزرگ در افرادی که در معرض Bendectin قرار گرفته بودند حدود سه برابر بیشتر از افرادی بود که در معرض این دارو قرار نگرفته بودند.
محققان گمان می‌کنند که دیسیکلومین ممکن است دستگاه گوارش در حال رشد جنین را هدف قرار دهد. مورفی گفت: «برخی از مطالعات نشان می‌دهد نوزادان زنانی که در دوران بارداری Bendectin دریافت کرده اند، بیشتر در معرض نقص مادرزادی دستگاه گوارش هستند.»
پس از گزارش‌هایی مبنی بر نقایص مادرزادی و نگرانی‌ها در پی تراژدی داروی تالیدومید، تولیدکننده Bendectin در سال ۱۹۷۶ دیسیکلومین را از فرمول دارو حذف کرد. در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰، برای بسیاری از زنان باردار داروی تالیدومید برای کاهش تهوع صبحگاهی تجویز شد. بیش از ۱۰۰۰۰ نوزاد آنها با ناهنجاری‌های شدید به دنیا آمدند.
