در طول پیری ، موش‌ها مانند انسان‌ها از نظر آناتومیک و بدنی غیر فعال می‌شوند و توده عضلانی و قدرت خود را از دست می‌دهند.
تیمی از دانشمندان به سرپرستی یوهان اوورکس کشف کرده‌اند که وقتی موش‌ها پیر می‌شوند، ماهیچه های آن‌ها پر از سرامید می‌شود.
سرامید‌ها اسفنگولیپید‌هایی هستند که دسته‌ای از مولکول‌های چربی و برای تولید انرژی استفاده نمی‌شوند، بلکه وظایف مختلفی را در سلول انجام می‌دهند.
نویسنده اصلی این مقاله گفت: اسفنگولیپید‌ها و سرامید‌ها از دسته چربی‌های پیچیده ، در عین حال بسیار جالب هستند و پتانسیل بالایی برای مطالعه بیشتر نقش آن‌ها در پیری وجود دارد؛ زیرا عملکرد‌های متنوعی انجام می‌دهند.
دانشمندان می‌خواستند ببینند، آیا کاهش اضافه بار سرامید می‌تواند از کاهش عملکرد عضلانی ناشی از افزایش سن جلوگیری کند یا خیر.
آن‌ها موش‌های قدیمی را با مسدودکننده‌های سرامید، مانند میریوسین و مسدودکننده مصنوعی Takeda-۲ درمان کردند و از ویروس‌های مرتبط با آدنو برای جلوگیری از سنتز سرامید به‌طور خاص در ماهیچه‌ها استفاده کردند.
مسدودکننده‌های سرامید، جلوی از دست رفتن توده عضلانی در طول پیری را می‌گیرد، موش‌ها را قوی‌تر می‌کنند و به آن‌ها اجازه می‌دهند مسافت‌های طولانی‌تری را بدونند و هماهنگی خود را بهبود ببخشند.
برای مطالعه عمیق‌تر این تأثیر، دانشمندان هر محصول ژنی شناخته شده در عضله را با استفاده از تکنیکی به نام توالی‌یابی RNA اندازه‌گیری کردند.
دکتر مارتین ولوند توضیح داد: جلوگیری از تولید سرامید، سلول‌های بنیادی عضلانی را فعال می‌کند و باعث می‌شود ماهیچه‌ها پروتئین بیشتری بسازند تا عضلات بزرگ‌تر و قوی‌تر در موش‌های مسن تولید شود.
در نهایت، دانشمندان به این موضوع پرداختند که آیا کاهش سرامید‌ها در ماهیچه می‌تواند برای انسان نیز مفید باشد.
آن‌ها هزاران مرد و زن ۷۰ تا ۸۰ ساله را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که ۲۵ درصد از آن‌ها دارای شکل خاصی از ژن هستند که محصولات ژنی مسیر‌های تولید اسفنگولیپید را در ماهیچه کاهش می‌دهند.
افرادی که دارای این فرم ژن کاهنده سرامید بودند، می‌توانستند طولانی‌تر راه بروند و قوی‌تر باشند که نشان‌دهنده پیری سالم‌تر است.
این تحقیق در Nature aging منتشر شده است.
