حدود ۱۰ درصد از جمعیت مناطق پردرآمد مانند اروپا و آمریکا با یک یا چند اختلال خودایمنی تشخیص داده شدهاند؛ به عنوان مثال می‌توان به آرتریت روماتوئید، پسوریازیس، اسکلروز سیستمیک، لوپوس اریتماتوز و دیابت نوع I اشاره کرد. اگرچه تحقیقات قبلی ارتباط بین برخی از این اختلالات و خطر بالای بیماری‌های قلبی عروقی را پیشنهاد کرده است، این مطالعات اغلب بسیار کوچک و محدود به شرایط انتخابی خودایمنی یا انتخاب شده قلبی عروقی برای به دست آوردن شواهد قطعی در مورد لزوم پیشگیری از بیماری‌های قلبی عروقی در میان بیماران مبتلا به بیماری خودایمنی بودند.
در کنگره سالانه انجمن اروپایی قلب و عروق در بارسلونا، یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی به رهبری KU Leuven نتیجه یک بررسی اپیدمیولوژیک کامل را در مورد ارتباط احتمالی بین ۱۹ مورد از شایع‌ترین اختلالات خودایمنی و بیماری‌های قلبی عروقی ارائه کرد.
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد بیماران مبتلا به بیماری خودایمنی نسبت به افراد بدون اختلال خودایمنی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری قلبی عروقی هستند. این خطر بیش از حد قابل مقایسه با دیابت نوع ۲ است که یک عامل خطر شناخته شده برای بیماری‌های قلبی عروقی است. این تحقیق برای اولین بار نشان می‌دهد که خطرات قلبی عروقی به جای اختلالات منتخب به صورت جداگانه، بر بیماری خودایمنی به عنوان گروهی از اختلالات تاثیر می‌گذارد.
در مقاله تحقیقاتی که در لنست منتشر خواهد شد، محققان نشان می‌دهند گروهی متشکل از ۱۹ اختلال خود ایمنی که مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، حدود ۶ درصد از بیماران قلبی عروقی را تشکیل می‌دهند؛ علاوه بر این، خطر اضافی با عوامل خطر سنتی قلبی عروقی مانند سن، جنس، وضعیت اجتماعی و اقتصادی، فشار خون، BMI، استعمال دخانیات، کلسترول و دیابت نوع ۲ توضیح داده نشد. یکی دیگر از یافته‌های قابل توجه، خطر بیش از حد به ویژه در میان بیماران مبتلا به اختلالات خودایمنی زیر ۵۵ سال بالا نشان می‌دهد که بیماری خودایمنی به ویژه در ایجاد بیماری قلبی عروقی زودرس اهمیت ویژه‌ای دارد و بالقوه منجر به از دست دادن نامتناسب سال‌های زندگی و ناتوانی می‌شود.
خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی برای بیماران مبتلا به یک یا چند اختلال خودایمنی به طور متوسط ۱.۵۶ برابر بیشتر از بیماران بدون بیماری خودایمنی بود؛ آن‌ها همچنین دریافتند خطر بیش از حد با تعداد اختلالات خودایمنی مختلف در بیماران فردی افزایش می‌یابد. از جمله اختلالاتی که بیشترین خطر را داشتند، اسکلروز سیستمیک، بیماری آدیسون، لوپوس و دیابت نوع یک بودند.
ناتالی کنراد، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: اگرچه ما اقدامات خاصی را برای بیماران دیابتی به منظور کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی (از نظر پیشگیری و پیگیری) هدف قرار داده‌ایم، اما این کار را انجام نداده‌ایم.
کنراد امیدوار است این مطالعه باعث افزایش آگاهی در میان بیماران مبتلا به بیماری خودایمنی و پزشکان درگیر در مراقبت از این بیماران شود که شامل بسیاری از تخصص‌های مختلف مانند متخصصان قلب، روماتولوژیست یا پزشکان عمومی می‌شود. ما باید اقدامات پیشگیرانه هدفمندی را برای این بیماران ایجاد کنیم؛ و باید تحقیقات بیشتری انجام دهیم که به ما کمک کند بفهمیم چرا بیماران مبتلا به یک اختلال خودایمنی بیشتر از سایرین به بیماری‌های قلبی عروقی مبتلا می‌شوند و چگونه می‌توانیم از این اتفاق جلوگیری کنیم.
کنراد می‌گوید: فرضیه کلی این است که التهاب مزمن و سیستمیک که مخرج مشترک در اختلالات خود ایمنی است، می‌تواند باعث ایجاد انواع بیماری‌های قلبی عروقی شود. اثرات بیماری خودایمنی بر بافت‌های همبند، عروق کوچک و کاردیومیوسیت‌ها و احتمالا برخی از بیماری‌های قلبی عروقی نیز در خطر بیماری قلبی عروقی بیماران نقش دارند. این واقعا باید به طور کامل بررسی شود.
او می‌گوید: این مطالعه مبتنی بر جمعیت نشان می‌دهد که طیف وسیع‌تری از اختلالات خودایمنی نسبت به آنچه قبلا شناخته شده بود، با انواع مختلف مشکلات قلبی عروقی مرتبط است. برخی از این مشکلات به طور بالقوه با استفاده از درمان‌های در دسترس مانند استاتین‌ها قابل پیشگیری هستند.
