در طول دوره‌های آپنه خواب ( اختلال خواب )، تنفس تا حدی یا به طور کامل قطع می‌شود که باعث هیپوکسی متناوب یا کاهش اکسیژن خون می‌شود. بروز آپنه خواب در دوران بارداری رو به افزایش است و در حدود ۱۵ درصد از بارداری‌های بدون عارضه و بیش از ۶۰ درصد از بارداری‌های پرخطر تا سه ماهه سوم بارداری رخ می‌دهد. آپنه خواب در دوران بارداری اثرات مضری بر روی نوزاد دارد، اما تأثیرات آن بر رشد عصبی به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته است.
برای بررسی چنین تأثیراتی، محققان دانشگاه ویسکانسین موش‌های باردار را در زمان‌های استراحت، در نیمه دوم دوره بارداری خود، در معرض میزان پایین اکسیژن متناوب قرار دادند.
این رفتار باعث ایجاد هیپوکسی در مادران شد؛ ناهنجاری‌های رفتاری در فرزندان بلافاصله پس از تولد مشاهده شد، از جمله الگوهای صدای تغییر یافته در هر دو فرزند دختر و پسر. هیپوکسی مادر همچنین عملکرد شناختی و اجتماعی را در فرزندان پسر، اما نه دختر، مختل کرد، که هر دو تا بزرگسالی ادامه داشتند. اثرات دیگر شامل کاهش حافظه فعال و ذخیره سازی حافظه طولانی مدت و کاهش علاقه به موقعیت‌های جدید اجتماعی بود.
این تغییرات رفتاری با ناهنجاری‌های قابل‌توجهی در تراکم و مورفولوژی خارهای دندریتیک، رشد روی نورون‌هایی که سیگنال‌های نورون‌های دیگر را دریافت و ادغام می‌کنند، همراه بود. اینکه چگونه هیپوکسی مادر باعث ایجاد این تغییرات در جنین‌هایی می‌شود که خود هیپوکسی را تجربه نمی‌کنند، هنوز مشخص نیست.
محققان دریافتند که فرزندان مبتلا به ناهنجاری‌های رفتاری، مسیر سیگنال دهی سلولی شأن موسوم به مسیر mTOR فعالیت بیش از حد زیادی داشت، که ویژگی مشخص شده در قشر انسان مبتلا به اوتیسم است. از سوی دیگر درمان با راپامایسین، یک مهارکننده mTOR، تا حدی اثرات رفتاری هیپوکسی مادر را بر فرزند کاهش داد.
یافته‌ها شواهد روشنی ارائه می‌دهد که آپنه خواب مادر ممکن است یک عامل خطر مهم برای ایجاد اختلالات عصبی رشدی، به ویژه در فرزندان پسر باشد.
