همیشه به ما می‌گویند افزایش وزن و بیماری‌های مرتبط با آن نظیر دیابت نوع ۲ و بیماری قلبی پیامد ساده مقدار و نوع غذایی است که مصرف می‌کنیم و می‌توان آن را با میزان کالری‌هایی که از طریق ورزش می‌سوزانیم بالانس کرد، اما از شواهد روزافزون این‌طور برمی‌آید که زمان‌بندی هم اهمیت دارد.
اطبای چین باستان باور داشتند که انرژی به صورت موازی با حرکت خورشید پیرامون بدن جریان می‌یابد و وعده‌های غذایی ما باید بر همین مبنا زمان‌بندی شوند: ۷ تا ۹ صبح، زمان شکم بود، وقتی که بزرگ‌ترین وعده روزانه باید مصرف شود؛ ۹ تا ۱۱ صبح حول پانکراس و طحال است؛ ۱۱ صبح تا یک بعد از ظهر، زمان قلب است به همین ترتیب تا انتها. آنان باور داشتند که شام باید سبک باشد و بین ساعت ۵ تا ۷ بعدازظهر صرف شود؛ زمانی که عملکرد کلیه مسلط می‌شود.
در درون هر سلول بدن شما، یک ساعت مولکولی مشغول کار است که زمان‌بندی تقریباً هر فرایند و رفتار فیزیولوژیکی را از ترشح هورمون‌ها و نوروترانسمیتر‌ها گرفته تا فشار خون، فعالیت سلول‌های ایمنی و این‌که چه زمانی احساس خواب‌آلودگی، هوشیاری یا افسردگی کنید، تنظیم می‌کند.
