مفهوم اعتیاد به غذا تا حدی ناشی از نگرانی‌های مربوط به افزایش نرخ چاقی در ایالات متحده و سایر نقاط جهان است. منابع معتبر و موثق معتقدند این مفهوم باید برای توصیف عادت‌های غذایی اجباری در انسان استفاده شود؛ عادت‌هایی که ممکن است شبیه رفتارهای اعتیادمانند باشد.
تحقیقات یک منبع معتبر نشان می‌دهد که برخی از افراد ممکن است بیش از دیگران نسبت به غذاهای خوش‌طعم -یعنی غذاهایی که دارای چربی و قند زیادی هستند- اعتیاد داشته باشند. منابع دیگری نیز حاکی از آن است که افرادی ممکن است اعتیاد به غذا را تجربه کنند که به آن رفتارهای "جویا"گفته می شود. همچنین برخی افراد ممکن است علائم و هوس‌هایی از خود بروز دهند که مشابه چیزی است که مردم معمولاً به عنوان بخشی از اختلال مصرف مواد تجربه می کنند.
در این زمینه، هیچ تعریف بالینی پذیرفته شده در سطح جهانی وجود ندارد. منبع معتبر " اعتیاد به غذ ا" و راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) این ویژگی را به عنوان یک بیماری ذکر نکرده است. با این حال، محققان برخی رفتارهای مرتبط با این مفهوم را شناسایی کرده اند که شامل پرخوری اجباری حتی بدون گرسنگی، تمایل غیرارادی برای مصرف غذاهای پرچرب و شیرین، مشکل در کنترل مصرف غذا، پرخوری و الگوی غذایی نامنظم می‌باشد.
برخی منابع موثق تأکید کرده‌اند که غذاهای خوش طعم -یا حتی به طور کلی غذاها- قسمت‌های خاصی از مغز را تحریک کرده و فعالیت‌های عصبی مشابه مواد مخدر را ایجاد می‌کنند. هیپوکامی، دمی و انسولا سه ناحیه مغزی هستند که محققان عنوان کرده اند که در این رابطه نقش دارند. به عنوان مثال، غذاها و مواد مخدر هر دو منجر به ترشح هورمون‌هایی مانند دوپامین می شوند که بدن به طور طبیعی تولید می‌کند.
این هورمونها بخشی از "منبع سرخوشی در سیستم بدن" یا مدار مزولیمبیک در مغز هستند که مسئول انگیزه، خواسته، میل و اشتیاق انسان می‌باشد. از نظر تئوری، می‌توان این رفتار را با پدیده حساسیت انگیزشی توضیح داد؛ این که به نظر می رسد فرد بخواهد چیزی را بخورد که حتی آن را دوست ندارد، به شرطی که آن ماده غذایی مراکز لذت در مغز او را تحریک کند.
به عنوان مثال، مردم ممکن است هوس یک نوشیدنی شیرین کنند زیرا به دلیل آزاد شدن دوپامین احساس خوبی در آنها ایجاد می کند نه به این دلیل که واقعاً از نوشیدن آن نوشیدنی لذت می برند! مفهوم اعتیاد به مواد غذایی توجه بسیاری از مجامع علمی را به خود جلب کرده است. برخی آن را به عنوان یک عامل اصلی بالقوه برای چاقی و برخی دیگر آن را نشانه ای از اضافه وزن بدن می دانند. این منبع معتبر به اثبات می رساند که رفتارهای مرتبط با اعتیاد به مواد غذایی در افرادی که به دنبال جراحی‌های چاقی یا کاهش وزن هستند، در سطح بالاتری رخ می‌دهد.
