اگر نسبت‌به صداهای محرکی مانند صدای جویدن یا صدای ضربه زدن انگشتان دیگران واکنش بیش‌از‌حدی دارید، احتمالا دچار میسوفونیا (صدابیزاری) هستید. به‌تازگی، دانشمندان اتصال مغزی مسئول این پدیده را کشف کرده‌اند. این اتصال از قشر شنوایی (مرکز شنوایی مغز) به قشر حرکتی صورتی‌دهانی (کنترل‌کننده حرکات صورت، دهان و گلو) می‌رود.
به گزارش ساینس الرت، نتیجه‌ی حاصل از مطالعه جدید معقول است، زیرا بیشتر صداهای آغازگر میسوفونیا ناشی از اعمالی مانند جویدن یا نفس کشیدن هستند که صورت انسان درگیر آن‌ها است. به‌عنوان نتیجه‌ای از یافته‌ها، پژوهشگران پیشنهاد جدیدی دارند: افراد دچار میسوفونیا تحریکی را در همان بخشی از قشر حرکتی تجربه می‌کنند که موجب ایجاد صدای محرک از افراد دیگر می‌شود. سوخبیندر کومار، دانشمند عصب‌شناس دانشگاه نیوکاسل بریتانیا می‌گوید:
یافته‌های ما نشان می‌دهد در افراد مبتلا به میسوفونیا ارتباط غیرعادی میان مناطق شنوایی و حرکتی مغز وجود دارد. شما می‌توانید آن را به‌عنوان اتصال فوق حساس توصیف کنید. اولین‌باری است که در رابطه با این وضعیت، چنین ارتباطی در مغز شناسایی می‌شود.
پژوهشگران اسکن مغز ۷۵ فرد سالم و مبتلا به میسوفونیا را تجزیه‌و‌تحلیل کردند تا این ارتباط را کشف کنند. داده‌ها بدون صدا، با صداهای آغازگر میسوفونیا (مانند جویدن)، با صداهای ناخوشایند برای همه (مانند جیغ کشیدن) و با صداهای خنثی (مانند صدای باران) جمع‌آوری شد.
پژوهشگران موضوع دیگری را نیز کشف کردند: ارتباط قوی بین قشر حرکتی و قشر بینایی. این امر سرنخ‌های بیشتری درمورد آنچه می‌تواند در مغز موجب ایجاد میسوفونیا شود، ارائه می‌دهد. کومار می‌گوید:
آنچه ما را شگفت‌زده کرد، این بود که الگوی مشابهی از ارتباط بین مناطق بینایی و حرکتی پیدا کردیم که نشان می‌دهد میسوفونیا می‌تواند به‌وسیله‌ی محرک بینایی نیز رخ دهد. این امر ما را به این باور می‌رساند که این ارتباط سیستم آینه‌ای را فعال می‌کند. سیستم آینه‌ای به ما کمک می‌کند تا با فعال‌سازی مغز به شیوه‌ای مشابه، حرکت افراد دیگر را پردازش کنیم، گویی خود ما آن حرکت را انجام می‌دهیم.
تصور می‌شود سیستم نورون آینه‌ای که قبلا مورد مطالعه قرار گرفته است، وقتی واقعا کاری را انجام می‌دهیم یا زمانی‌که می‌بینیم دیگری همان کار را انجام می‌دهد، به شیوه‌ی یکسانی عمل کند. اگر بتوانیم مکانیسم عمل آن را بهتر درک کنیم، می‌توانیم روش‌های مدیریت میسوفونیا را که می‌تواند تأثیر منفی جدی بر زندگی روزمره افراد داشته باشد، بهبود دهیم.
طبق برآوردها، بین ۶ تا ۲۰ درصد از مردم دچار شکلی از میسوفونیا هستند، اما هنوز نادانسته‌های زیادی درمورد آن وجود دارد. این وضعیت در حالت شدید می‌تواند برخی شرایط شغلی، خانوادگی و اجتماعی را تقریبا غیرقابل تحمل کند. تیم گریفیث، عصب‌شناس دانشگاه نیوکاسل می‌گوید:
این مطالعه روش‌های جدیدی را برای تفکر درباره گزینه‌های درمانی میسوفونیا ارائه می‌دهد. به‌جای تمرکز روی مراکز صدا در مغز که بسیاری از درمان‌های موجود انجام می‌دهند، درمان‌های مؤثر باید مناطق حرکتی مغز را نیز درنظر بگیرند.
این مطالعه در مجله‌ی Journal of Neuroscience منتشر شده است.
