اغلب افراد حتی آن دسته که بر این باور هستند زور احساسات آن ها به منطقشان نمی چربد و در مواقع کمی و تحت شرایط خاصی احساساتی می شوند که دفعات بروز این اتفاق به تعداد انگشت های یک دست هم نمی رسد، در گوشه ای از دفتر زندگیشان این حس عاطفی را تجربه کرده اند و حتی ممکن است زخم های عاطفی ناشی از آن را در وجودشان به یادگار داشته باشند که هیچ مرهمی نتوانسته است آن را درمان کند که این موضوع مهم می تواند به دلایل متفاوتی رخ دهد.
رویا نوری جامعه شناس در رابطه با موضوع عشق و زخم های عاطفی ای که برخی از افراد تجربه می کنند اظهار کرد:همیشه در خصوص این که برخی از افراد گرفتار عشق می شوند به این اصل اشاره کردم که اولین رابطه انسان با والدین تعیین کننده شکل و ماهیت تمامی روابط آن ها با دیگران در بزرگسالی است و بسیاری از ما تجربه ضربه‌های عاطفی حل نشده و زخم‌های ناشی از دلبستگی را داشته ایم.
وی بیان کرد: اولین رابطه ناامن و ناهماهنگ، بدون ارتباط و اتصال حسی و عاطفی، ما را به سمت نسخه‌ای از خودمان هل داده که بازتاب واقعی از ما نبوده است و فقط واکنش‌های ناشی از کمبود‌های ارتباطی در ما خودش را نشان داده است و این امر منجر می‌شود که به علت تشنگی، ما خودمان را در روابط رمانتیک قرار دهیم، امّا به علت ناتوانی، نقش گذشته آشنای خودمان را دوباره بازی کنیم.
این جامعه شناس تصریح کرد: تعداد کمی از ما عشق اصیل را تجربه می‌کنیم و عشق اصیل از یک فضای مبتنی بر نیازِ به کامل شدن و یا محلی برای ترمیم زخم‌های ما نمی‌آید چرا که عشق اصیل هرگز نمی‌گوید: تغییر کن و یا نسخه‌ای باش که برای من بهترین باشی.
نوری گفت: عشق اصیل، فضای امنی را خلق می‌کند که دو نفر در آن تکامل پیدا کرده و طرفین، در چنین فضایی خودشان را بدون هراس و شرم بیان می‌کنند و این یک تمرین برای آگاه شدن به خویشتنی است که می‌تواند ببخشد و تحسین کند و قدردان باشد و این عین آزادی است.
وی تاکید کرد: عشقی که برخاسته از ضربه‌های عاطفی گذشته بنا شود یک زندان درونی است. همان جایی که ما در جستجوی انتخاب شدن و دوست داشته شدن، رنج را پیدا می‌کنیم.
این جامعه شناس ادامه داد: بسیاری از افراد هستند که خطوط قرمز ما را متوجه نمی‌شوند و باید فهمید که اگر ما احساس در خانه بودن را داشته باشیم دیگر پرچم قرمزی در رابطه با دیگری وجود ندارد.
وی افزود: ما به عنوان یک فرد بزرگسال، این فرصت را داریم که ابتدا یک خانه جدید و یک خانه امن را در درونِ خودمان خلق کنیم و چون خودمان این خانه را بنا کردیم خانه امنی هم برای دیگری خواهیم بود.
