وقتی کوچک‌تر بودیم با خودمان صحبت می‌کردیم و موقعیت‌های خیالی در مورد آینده در ذهنمان ایجاد می‌کردیم. ما عاشق این بودیم که در ذهنمان داستان بسازیم، در واقع ما نوعی گفت‌وگوی درونی داشتیم که به عنوان خودگفتاری نیز شناخته می‌شود.
خانمی تعریف می‌کرد که یک‌بار موقع رانندگی به‌همراه کودکانش اتفاقی افتاد که او را بسیار ترساند. سه کودکش روی صندلی‌های عقب خودرو نشسته بودند و او در بزرگ‌راه می‌راند که ناگهان کوچک‌ترین دخترش که ۴ ساله بود، با وحشت فریاد می‌زند: «وایسا!» او که از این فریاد ناگهانی یکه خورده بود، به‌سرعت خودرو را متوقف می‌کند و از دخترش می‌پرسد که چه اتفاقی افتاده است.