تهران و دیگر شهرهای ایران برای چندمین بار عرصه ظلم‌ستیزی و اعلام انزجار از جنایات بی‌پایان دشمن تمام بشریت، صهیونیست‌های کودک‌کش شد. بسیاری از شهرهای جهان در این مدت بارها با اعتراض انسان‌های آزاده مواجه شدند. کودک‌کشی این رژیم به این معنا نیست که قاطی جنگ و کشتار دیگران چند کودک هم بکشد.
جنگ‌ها از خود تنها تاریخ به جا نمی‌گذارند. آن‌ها روح و احساس نیز می‌آفرینند. بدترین اتفاق برای یک جنگ این است که از آن تنها یک تاریخ بجا بماند، سلسله‌ای از وقایع، مشتی تحلیل، بررسی‌های استراتژیک و مباحث سیاسی و اجتماعی حول آن.
بسیاری از تصمیم‌های تخصصی که از نهادهای گوناگون صادر میشود، در عصر فراگیری مجال نظردهی و تعامل با مخاطبان دستمایه بحث‌های غیر تخصصی یا نظرات تخصصی گمراه‌کننده میشود.
این هم جلوه‌ای از قدرت خدا است. سازمانی که در دهه شصت مثل آب خوردن مردم را به گلوله می‌بست و در ارعاب و جنایت، دست کمی از داعش نداشت، حالا به‌اندازه چند ثانیه عکس آن زوج مفلوک را بر صفحه تلویزیون ایران می‌آورد و چنان کوتاه که اگر در آن لحظه اتفاقا داشتی پلکی می‌زدی، ممکن بود آن صحنه مضحک را از دست بدهی.