عملکرد پرسپولیس تا همین جای کار هم قابل احترام است. حتی اگر بپذیریم داور بازی با السد پنالتی قطری‌ها را نگرفت، باز هم نمی‌توانیم به احترام این پرسپولیس سختکوش کلاه از سر برنداریم.
روزی که پرسپولیس در نیمه نهایی جام حذفی در ضربات پنالتی به استقلال باخت، همه گفتند به حاشیه می‌رود و دیگر بلند نمی‌شود، اما پرسپولیس بر خلاف استقلال «بزرگتر» داشت و این بزرگتر‌ها به هر حال حاشیه‌ها را جمع کردند. بله، در پرسپولیس هم زد و خورد داشتیم و حتی نزدیک بود بعد از باخت به الدحیل ۲ بازیکن یک دل سیر همدیگر را کتک بزنند!
اما باید پذیرفت که به طور کلی پرسپولیس نصف حاشیه‌ها و مشکلات استقلال را هم ندارد. در پرسپولیس حداقل به شدت استقلال بازیکن‌سالاری وجود ندارد. شاید چند نفر در داخل تیم با هم خوب نباشند، اما این مدلی هم نیست که یک بازیکن برای خودش تصمیم بگیرد ۲ روز مانده به مسابقات راهی قطر شود و آن دیگری، چون بازی‌اش ندادند زودتر از بقیه برگردد و دیگری به سینه پزشک تیم بکوبد!
پرسپولیس هم مثل استقلال مشکلات مدیریتی دارد، ولی همین مدیریت پرسپولیس حداقل این‌قدر زرنگ بود که قبل از بسته شدن پنجره نقل و انتقالاتی ۷ بازیکن بخرد و ۵ نفرشان را در آسیا بازی بدهد. استقلال، اما چه‌کار کرد؟ با تمام شده‌ها و سوتی‌های خط دفاعی‌اش قرارداد‌های ۶، ۷ میلیاردی بست، ناز بازیکنان را خرید و آخرش نتوانست از نفرات جدیدی که خریده بود استفاده کند! در تمام ۶ ماه گذشته اهالی کره مریخ هم فهمیدند استقلال دروازه‌بان ندارد، اما غلامپور هنوز می‌گفت حسینی بهترین است (احتمالاً الان هم اگر مصاحبه کند دوباره می‌گوید)، اما پرسپولیس بعد از رفتن بیرانوند به محض اینکه فهمید رادوشویچ در حد گلر یک نیست حامد لک را آورد که چند سر و گردن از حسینی بهتر است (این حرف ما نیست، حرف کارشناسان دروازه‌بانی به جز بهزاد غلامپور است)
ختم کلام اینکه پرسپولیس حتی اگر به پاختاکور ببازد و حذف شود، نشان داده که با استقلال و بقیه تیمهای ایرانی تفاوت‌های خاصی دارد. همین شجاع خلیل‌زاده با اینکه بیش از حد به داوران اعتراض و خشن بازی می‌کند، اما یک‌تنه از تمام مدافعان استقلال بهتر است. می‌گویید نه؟ کافی است به آمار دقایق بازی او و امثال سیاوش یزدانی و عارف غلامی و روزبه چشمی توجه کنید، حالا اینکه شجاع یک‌صدم تک‌تک مدافعان استقلال سوتی نمی‌دهد هم به کنار.
