دونالد ترامپ در توجیه اقدام خود مبنی بر قطع کمک‌های داوطلبانه واشنگتن به سازمان جهانی بهداشت، این سازمان را به «چین‌مداری»(!) متهم کرده است. او طی هفته‌های اخیر و متعاقب کاهش شدید محبوبیتش در اکثر ایالات تعیین‌کننده در انتخابات ریاست‌جمهوری، مقامات چینی را به دادن اطلاعات دروغین و نادرست از ویروس کرونا متهم کرده است. ترامپ در حال خلق تصویر مجازی آگاهانه‌ای در آمریکاست! بازی ترامپ چندان پیچیده نیست: او سعی دارد سازمان جهانی بهداشت و چین را نه‌تنها به مثابه یکی از عوامل، بلکه به عنوان «تنها عوامل» ایجاد بحران فعلی در ایالات متحده جلوه دهد! ترامپ معتقد است او کمترین قصوری در تسریع شیوع ویروس کرونا و رشد تصاعدی آمار مبتلایان و قربانیان «کووید-19» در ایالات متحده نداشته و هر چه رخ داده، معلول اطلاعات نادرستی است که واشنگتن بر اساس «حسن نیت» و «اعتماد به دیگران» دریافت کرده است!
ترامپ در حالی مشغول نهادینه‌سازی این «تصویر فانتزی» در ذهن رای‌دهندگان آمریکایی است که مطابق آخرین آمار، تعداد مبتلایان کرونا در ایالات متحده بیش از یک میلیون نفر شده و تعداد قربانیان آمریکایی نیز از مرز 50 هزار نفر گذشته است. ترامپ مشتاقانه و سرگردان، به دنبال یک «مقصر خارجی» است زیرا رئیسجمهور آمریکا دفاعی در برابر عملکرد خود و معاونش «مایک پنس» در قبال مواجهه با کرونا ندارد. بنابراین، یکی از علل حمله ترامپ به چین و متهم کردن این کشور به ارائه اطلاعات نادرست در قبال کرونا، نگرانی وی از انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 است.
رئیسجمهور آمریکا معتقد است اگر تصویر مجازی و فانتزی مدنظر او در اذهان تثبیت شود، می‌تواند بخش زیادی از محبوبیت از دست رفته خود را تا انتخابات نوامبر (آبان‌ماه) به سبد خود بازگرداند.
با این حال «تصویر حقیقی» و واقعیات موجود چیز دیگری می‌گوید! گزارش اخیر نیویورک‌تایمز تاکید می‌کند ترامپ از ماه ژانویه (دی‌ماه) در جریان خطر شیوع گسترده کرونا در آمریکا بوده و حتی در جریان کمبود امکانات بیمارستانی در برخی ایالات قرار داشته است اما بر اساس محاسبات کودکانه خود و توصیه برخی مشاورانش، تصور شیوع گسترده کرونا در آمریکا را نکرده و با آن به مثابه یک «بیماری محدود» و «غیر اپیدمیک» برخورد کرده است. حتی «دنیس کافمن» رئیس سابق بخش بیماری‌های عفونی آژانس اطلاعات دفاعی آمریکا معتقد است هشدارهای لازم از سوی پنتاگون و نهادهای اطلاعاتی و امنیتی آمریکا از 5 سال قبل تاکنون (درباره احتمال شیوع نوعی خاص از ویروس‌های عفونی و همه‌گیر) به کاخ سفید مخابره شده است. این گزارش‌ها به صورت خاص از سال 2017 در اختیار تمام رده‌های رسمی پنتاگون قرار گرفته و متعاقبا رئیسجمهور آمریکا نیز در جریان آن قرار داشته است.
امروز ترامپ برای نجات از شکست در انتخابات به هر ریسمانی چنگ می‌زند؛ از خط و نشان کشیدن برای سازمان جهانی بهداشت تا شیوع «چین‌هراسی» در آمریکا! اما بازی به این نقطه ختم نمی‌شود! بخشی از نگرانی‌های فعلی آمریکا و تاخت و تاز غیرعقلانی وی در برابر پکن، معطوف به دوران پساکرونا است. ترامپ از اینکه افکار عمومی جهان، چین را نماد و مصداق «مدیر برتر در مقابله با کرونا» در برابر «آمریکای ناتوان در کنترل کرونا» تلقی کنند، بشدت هراسان است. تثبیت این ذهنیت، نه‌تنها منجر به احیای جایگاه و موقعیت از دست رفته آمریکا نمی‌شود، بلکه دیگر جایی برای عرض اندام سیاستمدارانی مانند ترامپ و پمپئو باقی نمی‌گذارد. شعارهای پوپولیستی از جمله «احیای آمریکای قدرتمند» در چنین شرایطی تبدیل به یک «طنز سیاسی» در بین شهروندان آمریکایی می‌شود؛ همان موضوعی که ترامپ حتی در صورت پیروزی دوباره در انتخابات، بشدت از آن هراسان است.
تنها دغدغه مقامات آمریکایی در برهه کنونی، اثبات محکومیت چین در ماجرای شیوع کروناست! حتی ترامپ در این آوردگاه، تمام هم‌حزبی‌های خود را نیز به خط کرده است زیرا تحسین «چین قدرتمند در مواجهه با کرونا» مترادف با «سرزنش آمریکای پرادعا» خواهد بود. شبکه بی‌بی‌سی در یکی از گزارش‌های خود درباره انگیزه‌های ترامپ از مواجهه آشکار با پکن بر سر ویروس کرونا اعلام کرد: «حملات شدیدی که نسبت به چین آغاز شده تنها از سوی ترامپ نیست. سناتور‌های آمریکایی از جمله «تد کروز»، «تام کاتن» و «جاش هاولی»- که این آخری، حتی لایحه گرفتن غرامت از چین را آماده کرده است(!)- و تعداد دیگری از سیاستمداران آمریکا نیز در همین مسیر حرکت می‌کنند. اواخر ماه مارس مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا در جلسه 7 کشور صنعتی [G7] که به صورت ویدئو‌کنفرانس برگزار شد اصرار می‌کرد نام بیماری کرونا به «ویروس ووهان» تغییر کند».
چنانکه از تحرکات ضدچینی ترامپ و اتهام‌زنی‌های مکرر وی به پکن برمی‌آید، نگرانی‌های وی معطوف به دو مقوله مقطعی (انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا) و بلندمدت (پساکرونا) است؛ دغدغه‌هایی که شکل‌گیری و استمرار آن نه‌تنها ذهن ترامپ، بلکه ذهن سایر سیاستمداران متوهم آمریکایی که هنوز در رؤیای خام «جهان تک‌قطبی» سیر می‌کنند را بشدت آزار می‌دهد.
