قهرمانان در باشگاه زاده نمی‌شوند، آن‌ها از جوهری زاده می‌شوند که در عمق وجودشان جای دارد: یک میل، یک رؤیا و یک تجسم!
«محمد علی کلی»
اخبار ورزشی- آیا شما هم میل شدیدی به موفقیت در خود حس می‌کنید؟ آیا به خاطر این میل، شب بیداری‌ها و سحرخیزی‌های زیادی را تحمل کرده‌اید؟ قهرمانانی که به موفقیت می‌رسند، تصویری درونی از موفقیت برای خود ساخته و مصمم هستند که آن را به واقعیت تبدیل کنند. آن‌ها تا وقتی که به هدف نرسند دست از تلاش برنمی‌دارند. این تصویری است که من خبرنگار پس از ۱۶ یا ۱۷ سال آشنایی و رفاقت با «سیدجلال حسینی» در ذهن دارم. یک ورزشکار حرفهای و نمونه که اگر در برزیل ، ایتالیا یا آلمان هم به دنیا می‌آمد ملی‌پوش می‌شد! این حرف را به حساب اغراق نگذارید. کافی است از مربیان سیدجلال بپرسید تا به صحت این ادعا پی ببرید.
کاپیتان انسانیت تیتری بود که ما پس از اقدام انسان‌دوستانه تو و ارسال اقلام بهداشتی به انزلی زدیم. خودت توضیحی می‌دهی؟
(با بی‌میلی) کار خاصی نکردیم. به اتفاق چند تن از دوستان خوبم بود که... (حرفش را می‌خورد) لطفاً بی‌خیال شو برادر!
آخر اقدام تو به قدری مهم بود که احتمال دارد جایزه ویژه AFC بابت جوانمردی را ببری.
به خاطر جایزه و این حرف‌ها کاری نکردم. این کمترین کاری بود که من و دوستانم می‌توانستیم برای شهرم انزلی انجام دهیم و واقعاً دیگر دوست ندارم در موردش صحبت کنم!
بسیار خب، زمانی که فوتبال را شروع کردی دفاع وسط بودی یا بعداً به این پست آمدی؟
اوایل هافبک وسط بودم. در تیم نوجوانان مربی خوبی به نام حاج‌رضا ویشگاهی داشتیم که من را یک خط عقب برد و دیگر دفاع وسط شدم.
در نوجوانان ملوان انزلی؟
بله، همه ما وامدار مکتب ملوان هستیم. آقارضا ویشگاهی از بهترین مدافعان چپ تاریخ ملوان و شاگرد بهمن‌خان صالح‌نیا بود و از همان بدو فوتبال به ما نظم، انضباط و حرفه‌ای‌گری آموخت و همیشه خودم را مدیون ایشان می‌دانم.
استعداد سیدجلال حسینی بیشتر به او کمک کرد یا پشتکار و تلاش؟
سؤال خیلی سختی است. استعداد اگر وجود نداشته باشد کسی نمی‌تواند فوتبالیست شود. هزار تا پارتی هم داشته باشی اگر استعدادش را نداشته باشی بازیکن فوتبال نمی‌شوی. از طرف دیگر استعداد داشته باشی و پشتکار و تلاش نداشته باشی به جایی نمی‌رسی. خیلی‌ها در انزلی و همان نوجوانان ملوان از من مستعدتر بودند ولی الان اسمی از آن‌ها نیست. من فکر می‌کنم این دو فاکتور باید کنار هم باشد تا یک بازیکن فوتبال موفق شود.
در دوران فوتبالت پیش آمد که مأیوس، دلسرد یا افسرده شوی؟
افسرده نه، اما دلسرد و ناامید شدم. خسته شدم، اما یاد حرفهای حاج‌رضا ویشگاهی افتادم. روزی در تیم نوجوانان ملوان انزلی انگشت پایم شکسته بود، اما آقای ویشگاهی به من آموخت باید بجنگم و فوتبال یک مبارزه تمام‌نشدنی است. دوباره برخاستم و از اول شروع کردم.
جانلوئیجی بوفون جمله جالبی دارد و می‌گوید بعد از ۳۰ سالگی برای ماندن در سطح حرفهای باید به فیزیک خودم توجه بیشتری می‌کردم، در غیر این صورت در فوتبال تنبیه می‌شدم. این حرف را قبول داری؟
صددرصد قبول دارم. خیلی خیلی سخت است که از سن بالای ۳۰ یا ۳۱ سالگی در سطح بالا بازی کنید. از یک سنی باید خیلی بیشتر مراقب فیزیک خود باشید، چون دیگر نیروی جوانی به کمک شما نمی‌آید و واقعاً اسطوره فوتبال ایتالیا حرف درستی زده است.
جان اسمیت را می‌شناسی؟
بله، قهرمان سابق کشتی جهان و المپیک. چطور؟
روزی از جان اسمیت افسانه‌ای پرسیدند چه زمانی خداحافظی می‌کنی؟ او هم جواب داد وقتی که کسی پیدا شود و من را شکست بدهد! و قهرمان شش مدال طلای المپیک و جهان زمانی که در المپیک بارسلون به حریف کوبایی باخت با وجود آنکه طلا گرفته بود (آن زمان کشتی‌ها تک‌حذفی نبود!) از دنیای کشتی خداحافظی کرد. سیدجلال چه زمانی خداحافظی می‌کند؟ می‌دانم این سؤال را زیاد شنیدی؟
من از این حرف‌ها نمی‌زنم. فوتبال خودش ورزش روشنی است ضمن آنکه بازی‌های پرسپولیس هم پخش مستقیم می‌شود و همه می‌بینند. اگر من سیدجلال نتوانم ادامه بدهم خیلی زود لو می‌روم و همه چیز مشخص می‌شود، اما فعلاً چنین تصمیمی ندارم و احساس می‌کنم وقت خداحافظی نیست.
خسته نشدی از بس که اول فصل، نیم‌فصل یا انتهای فصل بحث خداحافظی‌ات سوژه رسانه‌ها یا فضای مجازی می‌شود. مثل همین چند روز قبل؟
نه! اگر می‌خواهم بازی کنم و در سطح بالا هم بازی کنم باید این حرف‌ها را بشنوم. می‌دانم هر چه بیشتر ادامه دهم بیشتر هم از این حرف‌ها خواهم شنید و دوستان را هم درک می‌کنم!
جالب است که این حرف‌ها را به حساب حسادت، غرض‌ورزی و... نمی‌گذاری.
این صحبت‌ها در شرایط من طبیعی است، اما اگر می‌خواستم به آن گوش کنم یا تمرکزم به‌هم بریزد باید چند سال پیش کنار می‌کشیدم. با این حال می‌بینید که هنوز هستم و به تمرین و مسابقات پیش روی خودم در پرسپولیس فکر می‌کنم!
سیدجلال حسینی با ۷ قهرمانی لیگ برتر ایران پرافتخارترین بازیکن این رقابت‌هاست. می‌دانیم تا لیگ بیست‌ویکم با پرسپولیس قرارداد داری. به رکورد ۱۰ قهرمانی در لیگ برتر فکر می‌کنی؟
باور می‌کنید تا به حال به این مسئله فکر نکرده بودم! الان که فکر می‌کنم خیلی خیلی خیلی سخت است. خیلی سخت است!
ولی تو ۷ قهرمانی شامل ۳ قهرمانی با پرسپولیس ، ۳ قهرمانی با سپاهان و یک قهرمانی با سایپا داری. هیچ بازیکنی در لیگ برتر این تعداد قهرمانی ندارد و اگر تعداد قهرمانی‌هایت به عدد ۱۰ برسد افسانه‌ای و دست‌نیافتنی خواهی شد.
موفقیت‌های انفرادی زمانی ارزشمند است که همراه با عناوین تیمی باشد. من امیدوارم بتوانم به پرسپولیس کمک کنم تا دل هواداران شاد شود. همین که در کوچه، خیابان، مراکز خرید قبل از کرونا، استادیوم‌ها یا بعضاً فضای مجازی می‌بینم که طرفداران پرسپولیس خوشحال هستند و هر فصل از ما قهرمانی بیشتر می‌خواهند برایم کافی است. در واقع این هواداران هستند که سیدجلال و همبازیانش را به جلو هُل می‌دهند.
مدال‌های قهرمانی‌ات را نگه داشتی؟
بله، همه مدال‌هایم را همسرم با سلیقه و وسواس خاصی نگهداری می‌کند.
سخت‌ترین قهرمانی تو از میان این ۷ عنوان قهرمانی کدام بوده است؟
سال گذشته سخت‌ترین قهرمانی من در لیگ برتر بود. شرایط خیلی سخت بود و با بسته شدن پنجره نقل و انتقالات پرسپولیس سخت‌تر هم شد. جایی نگفتم ولی اینجا می‌گویم همسرم و خانواده‌ام خیلی کمکم کردند و مثل کوه پشت من ایستادند، چون بعد از خط خوردن از تیم ملی آن هم در آستانه جام جهانی روسیه شرایط بدی داشتم. همان بحث دلسردی و ناامیدی پیش آمده بود و خانواده‌ام و هواداران پرسپولیس دوباره به کمک من آمدند تا به شرایط عادی برگردم. از طرف دیگر اغلب بچه‌های تیم هم مصدوم بودند و بازیکن هم نداشتیم. با ۱۲ یا نهایتاً ۱۳ بازیکن مجبور بودیم در همه جام‌ها و آسیا بجنگیم ولی بچه‌ها همت کردند و خدا هم کمک کرد جلوی هواداران سرافکنده نشدیم.
یحیی گل‌محمدی هم به تازگی گفته از بازیکنان پرسپولیس و نحوه تمرین کردن آن‌ها درس می‌گیرم.
آقایحیی خودش از جنس ماست. بالا و پایین فوتبال را همه‌جوره لمس کرده و می‌بیند تمرینات بازیکنان پرسپولیس هم یک مبارزه است. من در مورد خودم حرف نمی‌زنم، اما خیلی‌ها نمی‌دانند بازیکنان پرسپولیس در هر تمرین روی یک توپ ساده که لو رفته داد و فریاد می‌کشند یا با تمام وجود تکل می‌زنند، می‌جنگند و برای آن‌ها تمرین و مسابقه هیچ فرقی ندارد. این روحیه را من در کمتر تیمی دیده‌ام. منظور آقایحیی هم همین بوده و به نظرم باید به این پرسپولیس و بازیکنانش احترام بیشتری گذاشت.
بی‌تعارف خودت را مثل علی پروین، مجتبی محرمی و علی کریمی یک سمبل برای باشگاه پرسپولیس می‌دانی؟
نه! اصلاً و ابداً!
چرا؟ تو که سه قهرمانی پشت سر هم آوردی و با پرسپولیس به فینال آسیا رسیدی و...
این اسامی که آوردید هویت باشگاه پرسپولیس هستند. اگر امروز پرسپولیس پرطرفدارترین تیم ایران و آسیا شده به لطف زحمات همه پیشکسوتان بوده است. من خودم را سمبل پرسپولیس نمی‌دانم و فقط یک بازیکن هستم. بازیکنی که خودش را بدهکار و وامدار همه پیشکسوتان از جمله عزیزانی که اسامی آن‌ها ذکر شد، می‌داند.
می‌دانی معروف‌ترین بازیکنان پرسپولیس که پیراهن شماره ۴ پوشیده‌اند چه کسانی بوده‌اند؟
چند نفری مثل آقایحیی گل‌محمدی، آقای مرتضی فنونی زاده و آقابهروز رهبری‌فرد را می‌دانم و...
حمید جاسمیان، مسیح مسیح‌نیا، بیژن ذوالفقارنسب، محمد خاکپور هم شماره ۴ می‌پوشیدند.
واقعاً همگی بزرگ و قابل احترام هستند. افتخار می‌کنم پیراهن این عزیزان و بزرگان تاریخ پرسپولیس به من رسیده و امیدوارم لایق پوشیدن آن بوده باشم.
همه این بزرگانی که اسم بردیم فوتبال تو را قبول داشته و دارند و حتی خیلی‌ها تو را بهترین شماره ۴ تاریخ پرسپولیس می‌دانند.
نه، این‌طور نیست. لطفاً از این الفاظ استفاده نکنید.
در فوتبال دنیا و به ویژه باشگاه آث میلان که می‌دانم به تیم رؤیایی دهه ۹۰ آن علاقه داشتی پیراهن بزرگان خود از جمله فرانکو باره‌سی و پائولو مالدینی را بایگانی کرده‌اند. تو دوست نداری پیراهن شماره ۴ پرسپولیس بعد از تو بایگانی شود؟
نه، اتفاقاً معتقدم شماره پیراهن‌هایی که با آن بازی می‌شود ماندگارتر است. اگر قرار بود شماره ۴ بایگانی شود به من نمی‌رسید و امیدوارم بعد از من هم یک جوان مستعد و لایق آن را بپوشد.
اگر قرار بود فیلمی از زندگی سیدجلال حسینی ساخته شود دوست داشتی چه کسی در آن بازی کند؟
هیچ وقت به این موضوع فکر نکرده و نخواهم کرد. آن‌قدر آدم اسمی وجود دارد که بخواهند از روی زندگی آن‌ها فیلم بسازند و نساخته‌اند که...
تو هم یک فوتبالیست جنگجو و همیشه مبارز بودی که بالای ۱۰۰ بازی ملی انجام دادی و این شوخی نیست. بعد از زنده‌یاد سیروس قایقران تنها فوتبالیست انزلی‌چی بودی که به بازوبند کاپیتانی تیم ملی رسیدی و تداوم هم داشتی؟
باور کنید خجالت می‌کشم. من سیدجلال حسینی فقط یک فوتبالیست هستم و بس!
بسیار خب، از تو که نمی‌توان تیتر گرفت یا مصاحبه‌ای متفاوت و به نظر می‌رسد تلاش من هم بیهوده باشد!
شما که من را سال‌هاست می‌شناسی و می‌دانی از حاشیه و صحبت‌های غیرفوتبالی همواره دوری کرده‌ام.
گل مورد علاقه‌ات؟
در طول دوران فوتبالم دو گل را خیلی دوست دارم. یکی گلی بود که به الجزیره زدم...
و لقب سوپرمن گرفتی؟!
نه بابا! سوپرمن کجا بود؟ گفتم گلی بود که به دلم نشست. (با همان تواضع همیشگی) من سوپرمن نیستم و عضوی از تیم پرتلاش پرسپولیس بوده و هستم.
و گل دوم؟
آن گلی که به تیم ملی ازبکستان زدم. در جام ملت‌های مالزی که آقای قلعه‌نویی سرمربی تیم بود گلی به ازبکستان زدم که همیشه برای خودم خاطره‌انگیز است.
ازبکستان همیشه برای سیدجلال خاطره‌انگیز بوده است. یک گل سالم هم ازبک‌ها در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ درتاشکند به ما زدند که تو با دست بیرون کشیدی! یک کاری شبیه آنچه تیری آنری برای فرانسه کرد و چه بسا اگرآن گل ازبک‌ها مردود اعلام می‌شد ما به جام جهانی صعود نمی‌کردیم. کارلوس کی‌روش بعد از آن بازی حرفی به تو نزد؟
وقتی سوت پایان بازی خورد و داشتیم به رختکن می‌رفتیم کارلوس کی‌روش به من نزدیک شد و گفت توپ به دست تو خورد و من هم گفتم چه جور هم!
آن لحظه که توپ را از توی دروازه درآوردی با خودت چه گفتی؟
انگار همین دیروز بود. بازیکن ازبک شوت وحشتناکی زد که به دست و پای من خورد و بعداً دیدم گل هم شده است. آن لحظه با خودم گفتم صددرصد داور اخراجم می‌کند، اما داور مسابقه ندید و به خیر گذشت!
اگر قرار باشد تا آخر عمر فقط سه ورزش را نگاه کنی؟
فوتبال که اولین ورزش خواهد بود. بعد من به والیبال و کشتی هم علاقه‌مند هستم. بنابراین این سه ورزش را انتخاب می‌کنم.
بااستعدادترین بازیکنی که روبه‌رو یا کنارت بازی کرده؟
خیلی‌ها بوده‌اند و من را معاف کنید! واقعاً نمی‌توانم یک اسم بیاورم.
محبوب‌ترین ورزشکار غیرفوتبالی تو؟
باز هم تعدادشان زیاد است. دوستان خوبی در رشته‌های مختلف ورزشی دارم که اگر بخواهم از یکی اسم ببرم به بقیه برمی‌خورد!
عجیب‌ترین درخواستی که یک هوادار پرسپولیس از تو داشته چه بوده است؟
نمی‌دانم این... (پس از اندکی فکر کردن) اینکه هر جایی هواداران ما را می‌بینند می‌گویند امسال هم باید قهرمان شوید. این موضوع که هواداران پرسپولیس هر سال فقط قهرمانی می‌خواهند هم جالب است، هم عجیب و هم مسئولیت بزرگی به گردن من بازیکن می‌اندازد. همه ما در پرسپولیس می‌دانیم برای این هوادار پرسپولیس نایب‌قهرمانی هم شکست است و فقط قهرمانی آن‌ها را راضی می‌کند. البته فراموش نمی‌کنیم بعد از شکست در فینال لیگ قهرمانان آسیا همین هواداران در استادیوم آزادی یکصدا بازیکنان پرسپولیس را تشویق کردند که فراموش‌نشدنی بود.
شهر مورد علاقه‌ات برای سفر؟
گزینه اول و آخر من برای مسافرت شهر خودم انزلی است.
اگر قدرت ماورایی داشتی چه کار می‌کردی؟
زنجیره کرونا را در سراسر جهان قطع می‌کردم. واقعاً بحران بزرگی است و امیدوارم هرچه زودتر این بیماری و ویروس مهلک ریشه‌کن شود.
این روز‌ها مباحث زیادی در خصوص برگزاری یا لغو کامل مسابقات لیگ نوزدهم شنیده می‌شود. نظر سیدجلال حسینی در این رابطه چیست؟
نظر من هم همان نظر آقایحیی گل‌محمدی، آقاافشین و بقیه بزرگان پرسپولیس است. ما تابع قانون هستیم و هر چه فیفا، AFC، فدراسیون و سازمان لیگ بگویند برای پرسپولیس هم حجت است. به نظرم نباید دوستان عجولانه تصمیم بگیرند. شما به یک نکته هم توجه کنید که فقط فوتبال می‌تواند مردم را در قرنطینه خانگی سرگرم کند. سلامتی در اولویت است و برگزاری مسابقات خیلی سخت است، اما من فکر می‌کنم بتوان با نظارت ویژه پزشکی و با تدابیر لازم بازی‌ها را برگزار کرد و مردم هم از پای تلویزیون تماشا کنند.
یک بحث دیگر هم انجام بازی‌ها در یک شهر و به صورت متمرکز است هر چند به نظر می‌رسد چه در یک شهر یا به هر شکل دیگر ممکن است جان و سلامتی مربیان، بازیکنان، داوران و دست‌اندرکاران برگزاری مسابقات، اعضای تیم‌ها و... به خطر بیفتد.
به نظرم می‌توان در یک شهر و به صورت متمرکز مسابقات را پس از کاهش رشد کرونا پیگیری کرد. البته حتماً بنویسید برای من و همه پرسپولیسی‌ها سلامتی جامعه در اولویت است و تابع قانون هستیم، اما از آن طرف هواداران هم از ما می‌پرسند تکلیف اختلاف ۱۰ امتیازی چه می‌شود؟ بازیکنان ما برای تک‌تک امتیازات این فصل با جان و دل جنگیده و سرشان را جلوی توپ گذاشته‌اند. امیدوارم در نهایت تصمیمی گرفته شود که حقی ضایع نشود.
بهترین لحظه فوتبالی‌ات؟
وقتی السد را در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا شکست دادیم و به فینال رسیدیم. واقعاً بهترین لحظه زندگی‌ام بود.
این فرصت را پیدا کردی که به عنوان اولین کاپیتان پرسپولیس کاپ لیگ قهرمانان آسیا را بالای سر ببری.
حیف شد!
اگر سیامک نعمتی بی‌دلیل در بازی رفت با کاشیما کارت قرمز نمی‌گرفت و از بازی فینال محروم نمی‌شد چه بسا در استادیوم آزادی قهرمان آسیا می‌شدید.
شاید، شاید! اما فراموش نکنیم ما با گل همین سیامک نعمتی، السد را در نیمه‌نهایی بردیم و فینالیست شدیم.
و بالاخره حسرت فوتبالی‌ات؟
همین از دست دادن قهرمانی آسیا که حتی برای من بدتر از خط خوردن ازلیست نهایی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه بود. شاید این حسرت بازی با کاشیما تا آخر عمر همراه من باشد. با این حال باید به همه بازیکنان و کادر فنی آن تیم پرسپولیس احترام گذاشت که دست خالی و با وجود بسته ماندن پنجره نقل و انتقالات تا پایان مسابقات مرد و مردانه جنگیدند. آن بچه‌ها غیرت و تعصب را معنا کردند و این موضوع هرگز فراموش نخواهد شد.
