بی‌پولی، ناپایداریِ منابعِ سلامت، محدودیت و عدم تخصیصِ منابع و در نهایت تحریم، همه و همه چالش‌هایی هستند که این روزها سلامت را احاطه کرده و موجب شده که وزارت بهداشتی‌ها ترمز ساخت‌وسازهای بهداشتی درمانی را بکشند.
اخبار اجتماعی- وزیر بهداشت که تاکنون بارها و بارها از مشکلات اقتصادی در طرح تحول و نحوه هزینه کرد پول‌های سلامت، گلایه کرده است، چندی پیش هم از کم‌پولی وزارت بهداشت و ناپایداریِ منابع سلامت سخن گفت؛ به طوری که وی در آخرین اجلاس روسای دانشگاه‌های علوم پزشکی سراسر کشور که در پنجم مرداد ماه سال جاری برگزار شد، اعلام کرد که دیگر نمی‌توان بیش از این، از کیک منابع دولتی در حوزه سلامت بهره برد. بنابراین اولویت‌ها را استخراج کنید و ترمز ساخت‌وسازها را بکشید.
این صحبت وزیر بهداشت در حالی اعلام شد که بسیاری از پروژه‌های بهداشتی و درمانی از چند سال قبل آغاز شده و نیمه‌تمام هستند و نمی‌توان آن‌ها را نیمه کاره رها کرد. بنابراین باید پرسید که تکلیف پروژه‌های نیمه‌کاره حوزه سلامت چه می‌شود؟. در عین حال وزارت بهداشتی‌ها طی سال‌های اخیر همواره از کمبود تخت بیمارستانی به‌ویژه در کلان‌شهرها صحبت می‌کردند، کمبودی که قرار بود به مدد تحول سلامت، مرتفع شود. بر همین اساس سوال دیگری که مطرح می‌شود این است که در حال حاضر چند تخت بیمارستانی در کشور وجود دارد؟
دکتر ایرج حریرچی- معاون کل وزیر بهداشت درباره وضعیت ساخت و سازهای وزارت بهداشت و با اشاره به سخنان وزیر بهداشت مبنی بر توقف ساخت و سازهای درمانی به دلیل محدودیت در منابعِ سلامت، گفت: صحبت وزیر بهداشت مبتنی بر این است که در حال حاضر شرایط اقتصادی کشور، شرایط خاصی است و به دلیل تحریم‌هایی که دشمنان‌مان علیه کشور انجام داده‌اند در منابع محدودیت‌هایی ایجاد شده است.
دست به عصا پیش می‌رویم
وی افزود: بنابراین در شرایط سخت مالی حتما باید در حوزه توسعه و افزایش امکانات مقداری دست به عصا راه رویم. همانطور که آقای دکتر نمکی اعلام کردند، پروژه‌هایی که از قبل قول‌شان داده شده و به اصطلاح چک‌شان امضا شده و پروژه آغاز شده است، حتما کار ساخت و سازشان ادامه پیدا می‌کند. به‌ویژه پروژه‌هایی که درصد پیشرفت بیشتری داشته‌اند، زودتر تمام خواهند شد و اگر هم در نقطه‌ای انجام اقدامات توسعه‌ای ضروری باشد، حتما اضافه خواهد شد.
تابلو ایست وزارت بهداشت برای پروژه‌های درمانی کوچک
حریرچی تاکید کرد: منتها درباره برخی پروژه‌ها، به ویژه پروژه‌های بیمارستانی که مورد تقاضا هستند، اما کمک چندانی به مردم نمی‌کنند، مانند بیمارستان‌های کوچک ۳۰ الی ۵۰ تخت‌خوابی به خصوص در شهرهای کوچک، حتما باید درباره آن‌ها با احتیاط بیشتری برخورد شود.
در کشور چند تخت بیمارستانی داریم؟
وی درباره تعداد تخت‌های بیمارستانی بعد از اجرای طرح تحول نظام سلامت، گفت: در انتهای سال ۱۳۹۷ مجموعا ۱۴۰ هزار و ۸۵۹ تخت فعال داشتیم که اگر این میزان را به ازای جمعیت محاسبه کنیم، ضریب تعداد جمعیت به تخت‌مان، ۱.۷ تخت به ازای هر ۱۰۰۰ نفر است.
حریرچی ادامه داد: از این تعداد تخت‌هایمان ۶۹ درصدش یعنی ۹۷ هزار و ۲۰۵ تخت در دانشگاه‌های علوم پزشکی قرار دارد، ۱۲.۷۳ درصد یعنی ۱۷ هزار و ۹۲۵ تخت در بخش خصوصی، ۸.۲۱ درصد، یعنی ۱۱ هزار و ۵۷۰ تخت در سازمان تامین اجتماعی، ۴.۲۴ درصد یعنی پنج هزار و ۹۷۰ تخت در نیروهای مسلح، ۳.۲۴ تخت یا چهار هزار و ۵۶۴ تخت در حوزه خیریه‌ها قرار دارند. سایر سازمان‌ها هم مجموعا سه هزار و ۶۲۵ تخت یا ۲.۵۷ درصد تخت‌ها را در اختیار دارند.
نیمی از تخت‌های بیمارستانی کشور زیر ۱۰۰ تخت هستند
معاون کل وزیر بهداشت تاکید کرد: از ۱۰۰۰ بیمارستانی که در کشور داریم، ۶۲۴ بیمارستان در بخش دانشگاهی بوده و سه بیمارستان هم بالای ۱۰۰۰ تخت‌خوابی است. همچنین ۲۲ بیمارستان بین ۵۰۰ تا ۹۹۹ تخت، ۵۸ بیمارستان بین ۳۰۰ تا ۴۹۹ تخت، ۱۱۷ بیمارستان بین ۲۰۰ تا ۲۹۹ تختی، ۳۳۰ بیمارستان بین ۱۰۱ تا ۱۹۹ تخت‌خواب دارند و ۴۷۰ بیمارستان‌مان هم زیر ۱۰۰ تخت هستند.
حریرچی با بیان اینکه نزدیک به نیمی از بیمارستان‌های کشور زیر ۱۰۰ تخت‌خوابی هستند، گفت: البته برخی از این بیمارستان‌های کوچک، در مناطق محروم قرار دارند، اما اکثر بیمارستان‌های کوچک ما عملکرد مناسبی ندارند و ضریب اشغال تخت بسیار پایینی دارند. علی رغم این ضریب نیروی انسانی به تخت و هزینه‌های جانبی به تخت‌شان هم بسیار بالاست.
وی همچنین اظهار کرد: ۵۵ درصد تخت‌های بیمارستانی کشور، تخت‌های آموزشی هستند. این از یک سو حُسن است که امکان آموزش بیشتر را برایمان فراهم می‌کند، اما اکثر بیمارستان‌های خوب کشور و تمام بیمارستان‌های خوب دولتی کشور، آموزشی هستند و این از یک سو مانع است و ممکن است برخی نخواهند خود را در اختیار آموزش قرار دهد.
حریرچی ادامه داد: در عین حال برای بهبود وضعیت و هزینه‌های بیمارستان‌های کوچک راه‌حل‌هایی دیده شده تا بتوانیم مراجعات مردم را به‌گونه‌ای تنظیم کنیم که با استفاده از طب اورژانس و حمل و نقل مناسب برای بیماران یک سازماندهی جدیدی تحت عنوان بیمارستان‌های محلی انجام دهیم تا هم مردم از خدمات سلامت استفاده کنند و هم از اتلاف منابع جلوگیری شود. این برنامه تدوین شده و به تدریج اجرا خواهد شد.
