از آخرین باری که جهانگیر الماسی بازیگر سینما و تلویزیون را در فیلم و سریال دیدیم زمان زیادی می‌گذرد و این روزها در کمتر کار سینمایی و یا تلویزیونی نقشی داشته است.
به همین مناسبت، با جهانگیر الماسی به گفت‌وگو نشسته ایم و علاوه بر دلایل کم کاری وی، در خصوص وضعیت فعلی سینما و بازیگری سوالاتی را مطرح کرده ایم که به شرح زیر است:
کمی در مورد فعالیت‌های اخیر خود بگویید، این روزها مشغول چه کاری هستید؟
الماسی: در این چند سال اخیر اهدافی غیر از هنر باعث شده ارزش‌های هنری به جهت‌های دیگری متمایل شود، بر این اساس طبیعی است که کسانی چون من بیکار شوند، در هر حال این روزها بیشتر از بازیگری مشغول استراحت و نگارش فیلمنامه هستم، البته صحبت‌هایی بابت ساخت فیلمنامه رنج و سرمستی هم شده اما همچنان ادامه دارد.
برگردیم به بازیگری، مهمترین اولویت‌های شما برای انتخاب یک نقش چیست؟
مهمترین اولویت من برای نقش طبیعتاً فیلمنامه کار است و نقشی را که من باید در آن فیلم ایفا کنم، حتی بیشتر از گروه و دستمزد برای من نقش مهم است.
شما سینما را از تئاتر شروع کردید، چرا این روزها کمتر شما را در صحنه تئاتر می‌بینیم؟
الماسی: بله من از کودکی کار نمایش می‌کردم و با تئاتر به بازیگری علاقه‌مند شدم، اما متاسفانه به دلیل بی مهری‌هایی که این اواخر دیدم در دو کار تئاتری که انجام دادم و یکی هم که بعد از یک ماه تمرین حتی منجر به اجرا هم نشد، سعی کردم با دقت و وسواس انتخاب کنم و در حال حاضر هم پیشنهاد جدیدی ندارم.
در مورد فعالیتتان در عرصه کارگردانی بگویید؟
الماسی: من فیلمسازی را در سال ۱۳۷۱ شروع کردم، و اولین فیلم کوتاهم نیز فیلمی به نام «زمینی برای علی» بود، در این فواصل نیز فیلم‌های مختلفی برای تلویزیون و جا‌های مختلف ساخته‌ام، اما فیلم «رنج و سرمستی» اولین تجربه بنده در مقام کارگردانی در سینمای حرفه‌ای است.
در مورد فیلم «رنج و سرمستی» بیشتر بگویید
الماسی: فیلم رنج و سرمستی در سال ۱۳۹۲ به کارگردانی بنده و تهیه‌کنندگی «محمد نشاط» تولید شد و در این فیلم بازیگرانی همچون ماه‌چهره خلیلی، علی اوسیوند، هرمز سیرتی، احمد کاوری، مهدی صبائی به ایفای نقش پرداخته‌اند، فیلم «رنج و سرمستی» در سی‌و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر شرکت کرد؛ این فیلم ماجرای زنی را روایت می‌کند که در جنگ ایران و عراق اسیر شده و به عراق رفته و پس از سال‌ها به ایران باز می‌گردد و با ماجرا‌های گوناگون روبه‌رو می‌شود.
ساخت فیلم در شرایط کنونی چه سختی‌هایی دارد؟
الماسی: خیلی از فیلم‌ها که حتی مضمون دفاع مقدس را هم ندارند امکانات زیادی را در اختیار دارند، ما دو ماه فیلمبرداری را ادامه دادیم تا ادوات جنگ به ما برسد، حتی یک کامیون یا تانک هم به ما ندادند و ما مجبور شدیم در شهرک سینمایی دفاع مقدس با وسایل نیمه‌سوخته کار کنیم تا جنگ را به تصویر بکشیم، به دلیل نبود امکانات مجبور شدم زاویه نگاهم را عوض کنم و قصه را به شیوه‌های دیگری روایت کنم، اما تأثیر آنچه در ذهنم بود را نمی‌گذارد، در طول مدتی که کار می‌کردیم خیلی کم می‌خوابیدم، ولی به همراه گروهمان از فیلم لذت می‌بردیم و دوستان هم کمک می‌کردند که حواشی را فراموش کنیم، ولی خیلی رنج کشیدم و تولید این فیلم همانند نامش «رنج و سرمستی» بود.
در خصوص حواشی زیادی که در زمان تولید فیلم به وجود آمده بود بگویید
الماسی: این حواشی از اتهام به بنده آغاز شد تا تهدید‌های مختلف و حتی فردی ادعا کرد که این فیلمنامه متعلق به او بوده است، متاسفانه بدون اینکه تحقیقی کنند به من تهمت سرقت ادبی زدند که اصلاً کار درستی نبود؛ حتی به فرهاد قائمیان بازیگر فیلم "رنج و مستی" گفته بودند که یک بازیگر دیگری جایگزینش شده و این حرف‌ها باعث شد که ما در فیلم فرهاد قائمیان را نداشته باشیم.
تکلیف فیلم بالاخره چه خواهد شد؟
متأسفانه گویا از سوی سازمان سینمایی و همچنین مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی به‌عنوان مجری طرح و سرمایه‌گذار این فیلم، هیچ تمایلی برای اکران آن وجود ندارد و بعد از جشنواره فجر حتی قرار بود که در جشنواره فیلم مقاومت هم شرکت کند، که آن‌هم بنابه دلایلی نامعلوم منتفی شد.
با توجه به اینکه شما هم تجربه کارگردانی و هم تجربه بازیگری را دارید از نظر شما کار در کدام حوزه سخت‌تر است؟
الماسی: به نظر من این چیزی که ما در سینما و تلویزیون به اسم بازیگری می‌بینم به معنای واقعی بازیگری نیست، این صرفاً حضور است، اما متأسفانه ما می‌بینیم که همه نقش خودشان را باز می‌کنند و می‌گویند ما بازیگریم، درصورتی که مدام خودشان را تکرار می‌کنند، اینکه ما از حوزه‌های دیگر مثلاً ورزش افراد را وارد دنیای بازیگری کنیم و کار بازیگر را تا این درجه پایین آوریم و سهل و آسان نشان دهیم، ظلم در عرصه بازیگری و بازیگر است.
کدام‌یک از نقش‌هایی که تا به امروز بازی کرده‌اید را بیشتر دوست دارید؟
الماسی: من تمامی نقش‌های که بازی کرده‌ام با دلیل بوده و تمامی کارهایم را دوست دارم، هیچ‌وقت میزان نقش برای من مهم نبود بلکه تأثیر آن از لحاظ اجتماعی بر زندگی مردم مهم بود.
