سینما در اکران نوروز 98 با پدیده جدیدی به نام "رحمان1400" مواجه شد. فیلمی که در کمال تعجب به جای نسخه مورد تأیید سازمان سینمایی نسخه دیگری را اکران کرده بود. این تخلف برای اولین‌بار در سینما رخ داده بود و انتظار جامعه سینمایی برخورد با این تخلف بود، اما از طرف دیگر شخص متخلف، علی سرتیپی مدیرعامل مؤسسه بین‌المللی پخش «فیلمیران» بود که بسیاری از فیلمسازان علاقه‌مند به همکاری با آن هستند و از طرف دیگر او مسئولیت کانون پخش کنندگان سینمای ایران را بر عهده داشت و بر پردیس سینمایی کوروش، پرفروش‌ترین پردیس سینمایی کشور مدیریت می‌کرد. همین موضوع دست و دل نهادهای نظارتی را برای برخورد با او می‌لرزاند.
حال بعد از حدود یک ماه از این ماجرا نه‌تنها برخوردی با متخلفان صورت نگرفت بلکه شرایط اکران ماه رمضان را برای فروش فیلم «سامورایی در برلین» که شرکت فیلمیران (با مدیریت سرتیپی) مسئولیت پخش آن را بر عهده داشت فراهم شد. اکران ماه رمضان تبدیل به قربانگاه 5 فیلم سینمایی شد تا «سامورایی در برلین» بفروشد.
«به دنیا آمدن» ساخته محسن عبدالوهاب، «تولدت مبارک» ساخته سمیه زارعی‌نژاد، «خانه دیگری» به کارگردانی بهنوش صادقی، «نبات» به کارگردانی پگاه ارضی و «وکیل مدافع» ساخته سلما بابایی و ونداد دوشن 5 فیلمی هستند که قرار است شرایط فروش را برای «سامورایی در برلین» فراهم کنند و برای هر کدام طرفندی وجود دارد تا آنچنان که باید دیده نشوند، به عنوان مثال فیلم «وکیل مدافع» که کمدی است و پتانسیل بالایی برای فروش دارد سالن در اختیارش نیست یا فیلم «تولدت مبارک» ساخته سمیه زارعی نژاد که ژانر فیلم در زمان اکران کودک و نوجوان ذکر شده در صورتی که فیلم با ژانر اجتماعی تولید شده‌است. حتی حوزه هنری هم انگار در این مسامحه وارد شده و سینماهای شهرستان را در اختیار این فیلمسازان قرار نمی‌دهد.
همچنین برخی از این فیلمها درست یک یا دو روز قبل از زمان اکران قرار داد بستند و فرصت کافی برای تبلیغات نداشتند، شاید قرار هم نبوده که تبلیغات زیادی داشته باشند. باید بررسی شود که تمام این اقدامات به نفع چه کسی بوده است؟ علاوه بر اینها هنوز شاهد حضور فیلمهای اکران نوروزی بر پرده سینما هستیم.
در کنار این منافع اقتصادی منافع صنفی هم به میان می‌آید و مانع از عملکرد مناسب تازه‌واردها به سینما می‌شود، تازه واردهایی که از نظر برخی فعالان با سابقه سینما ممکن است جریان سینما را تغییر دهند. پس فعالیت علیه این جریان آغاز می‌شود و این تهیه‌کنندگان را هم در کنار تهیه‌کنندگانی که با منابع مالی مشکوک وارد سینما شده‌اند قرار می‌دهند تا بتوانند کلیدواژه «تهیه‌کنندگان قلابی» را به راه بیاندازند.
از طرف دیگر با فروش اندک فیلمها در ماه مبارک رمضان بهانه برای گلایه از فیلمهای کم مخاطب زیاد می‌شود در صورتی که از قبل شرایط برای این کمبود فروش فراهم شده بود و در ادامه این گلایه‌ها به یک هفته نرسیده برخی از فیلمها از پرده پایین کشیده می‌شوند و فیلمهای جامانده در پشت درهای شورای صنفی نمایش اکران می شوند تا اندکی هم از این ترافیک کاسته شود.
