در ادامه، ۶ نکته درباره گوایدو می‌خوانید:
۱. نام کامل او خوان خراردو گوایدو مارکز (Juan Gerardo Guaidó Márquez) است و در ۲۸ جولای ۱۹۸۳ در شهر لاگوئرا به دنیا آمده است. او کمتر از ۳۶ سال سن دارد.
۲. خانواده گوایدو از نظر اقتصادی متوسط بودند. پدرش یک خلبان پروازهای تجاری و مادرش معلم بود. سال ۱۹۹۹، سیل در ونزوئلا ده‌ها هزار نفر را به کام مرگ کشاند. خانواده گوایدو اگرچه خانه‌شان را موقتاً از دست دادند اما جان سالم به در بردند تا فرزندشان ۱۹ سال بعد، رئیس مجلس ملی ونزوئلا شود.
۳. گوایدو تحصیلات مقطع کارشناسی خود را در دانشگاه Andrés Bello Catholic ونزوئلا در رشته «مهندسی صنایع» تمام کرد. او برای تحصیلات تکمیلی خود در دو دانشگاه George Washington آمریکا و Instituto de Estudios Superiores de Administración به تحصیل در رشته «فرمانداری عمومی» پرداخت.
۴. خوان گوایدو تا ۴ هفته پیش نام آشنایی حتی در ونزوئلا نبود. او پنجم ژانویه (۱۵ دی) به عنوان رئیس مجلس ملی ونزوئلا برگزیده شد و در ۲۳ ژانویه (۳ بهمن) در مقابل دیدگاه معترضین به دولت مادورو سوگند یاد کرد.
۵. براساس قانون اساسی ونزوئلا، حکومت از پنج شاخه تشکیل شده است: شاخه اجرایی (ریاست جمهوری)، شاخه قانون‌گذاری (مجلس ملی)، شاخه قضائی (دستگاه قضائی)، شاخه انتخابات (قدرت الکترال)، شاخه شهروندان (قدرت شهروندان). این قانون می‌گوید که اگر جایگاه ریاست جمهوری خالی بماند، رئیس مجلس ملی به‌عنوان رئیس‌جمهور موقت خواهد بود و باید ظرف ۳۰ روز، نسبت به برگزاری انتخابات مجدد اقدام کند. گوایدو ادعا می‌کند که انتخابات قبلی آزاد نبوده و به گونه‌ای سازماندهی شده که مادورو در آن پیروز شود. او بر اساس این ادعا، مادورو را رئیس‌جمهور قانونی ونزوئلا نمی‌داند و از این‌رو طبق قانون اساسی، خودش را رئیس‌جمهور موقت و «قانونی» ونزوئلا می‌داند.
۶. ۲۳ ژانویه، همان روزی که گوایدو سوگند خورد، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده در بیانیه‌ای او را رئیس‌جمهور «قانونی» ونزوئلا بر اساس انتخاب مردم دانست و کشورهای نیم‌کره غربی زمین را نیز تشویق کرد تا خوان گوایدو را به عنوان رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا به رسمیت بشناسند. تاکنون دنیا تقریباً به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شده. بخش شرقی از جمله کشورهایی چون جمهوری اسلامی ایران، چین و روسیه از مادورو حمایت می‌کنند و بخش غربی از جمله آمریکا و کانادا، یا گوایدو را به رسمیت می‌شناسند یا از مجلس ملی حمایت می‌کنند. شاید بزرگ‌ترین کشور آمریکایی که هنوز مادورو و دولتش را به رسمیت می‌شناسد، بولیوی باشد.
