اولین عامل عدم حضور قلب، چشم ماست. کسی که چشمش هر زن و مرد، هر منظره، هر عکس و فیلمی را مشاهده می‌کند، نمی‌تواند نماز خوبی بخواند. اگر بتوانید چشم خودتان را کنترل کنید، ان‌شاءالله حضور قلبتان در نماز بیشتر می‌شود. اگر بتوانید به طور جدی به چیز‌هایی که خدای متعال راضی نیست نگاه نکنید، می‌توانید نماز بهتری داشته باشید.
نماز، عصاره و خلاصه‌شده رفتار و اعمال ما در طول روز است. اگر تمام رفتار و اعمال آدمی با حساب و کتاب باشد، نماز او درست خواهد شد.
شایان ذکر است؛ استجابت دعا تماما به توسل‌کننده بستگی دارد.
در روایت فرموده‌اند: «کسی که حلال می‌خورد و مظلمه خلق را برعهده ندارد، دعایش مستجاب خواهد شد.» اگر در خاطر کسی جز رضای خدای متعال بگذرد، دعای او از جانب خداوند شنیده نمی‌شود؛ چه برسد به استجابت. در وقت دعا کردن نیز آن‌طور با یقین دعا کنید که گویی اجابت، در پشت دربِ خانه است و می‌خواهد وارد خانه شود. پس اگر دعاکننده، آدم درستی است، هر توسلی بکند به نتیجه خواهد رسید؛ و اگر آدم درستی نیست، باید زحمت بیشتری را متحمل شود و به خصوص بکوشد که معصیت نکند تا دعایش استجابت شود.
در اینجا این سؤال پیش می‌آید که در صورت اعتیاد به گناه، چگونه دست به دامان خداوند و امام زمان (ع) شویم؟
در پاسخ به این سؤال باید گفت توسل به امام زمان (عج) به هر روشی ممکن است. به عنوان مثال دعای عهدِ چهل روزه یک توسل است. زیارت آل یاسینِ هر روزه یک توسل است. نماز امام زمان (عج) هر روزه یک توسل است. نماز خاص سحر شب‌های جمعه که در حاشیه مفاتیح‌الجنان آمده یک توسل است. دعا برای سلامتی و فرج امام زمان (عج) یک توسل است. حتی اگر با آن حضرت به طور معمولی صحبت و مناجات کنید و به ایشان حاجت و نیازتان را عرض کنید باز هم یک توسل است. همه این توسلات به شرطی نتیجه خواهد داد که با توجه و خلوص و شکسته‌دلی باشد. اگر توبه، حقیقی باشد نتیجه خواهد داد. یکی از مهم‌ترین علامت‌های توبه حقیقی این است که دیگر گناه نکنیم. توبه و آمرزش الهی یک واقعیت است و این دو، واقعیاتی هستند که در جان و روح ما اتفاق می‌افتد؛ پس وقتی که اتفاقی در جان و درون ما رخ می‌دهد، حتما متوجه آن خواهیم شد.
منبع:کتاب ره‌نمای طریق نوشته حجت الاسلام محمدعلی جاودان
