رسالت در سرمقاله خود با عنوان «تردستی دشمن در جنگ نرم!» نوشت:

* حرف خوبی را برخی در دولت اصلاحات می‌زدند و آن این بود که، " ما می‌خواهیم معاندین نظام را مخالف، ‌مخالفین نظام را منتقد و منتقدین نظام را موافق نظام کنیم. " این حرف تحسین همگان را بر می‌انگیزاند و به همت چنین دولتمردانی برخی در آن روزگار غبطه می‌خوردند. طبیعی است اولین سئوالی که از آنها شد این بود که؛ " شما چگونه می‌خواهید این فرایند صعب و پیچیده را طی کنید؟ " پاسخ می‌دادند؛ " از طریق پروژه توسعه سیاسی و بسط آزادی‌های سیاسی! " از آنها سئوال می‌شد که تعریف شما از توسعه سیاسی چیست؟ آنها پاسخ می‌دادند؛ توسعه سیاسی یعنی دموکراتیزاسیون، دموکراتیزاسیون یعنی مدرنیزاسیون، مدرنیزاسیون یعنی سکولاریزاسیون و سکولاریزاسیون هم یعنی پیش به سوی نظام لائیسیته!!

* اولین محصول آن " حرف " و این تعریف از " توسعه سیاسی "، فتنه و آشوب ۱۸ تیر ۷۸ بود که با قیام تاریخی ۲۳ تیر ۷۸ مردم ایران بویژه مردم تهران دفع شد. آشوب ۱۸ تیر ۷۸ نشان داد که صاحبان آن حرف و تئوری‌پردازان آن، فرمول یاد شده را به طور معکوس عمل کردند به این معنی که خود آنها به عنوان موافقان نظام، ‌به صورت منتقد ظاهر شدند و در روزنامه‌های زنجیره‌ای از آرمان‌ها و اعتقادات اسلامی تبری جستند و سپس به صورت مخالف درآمدند. اوج این فتنه و سیر معکوس فرایند یاد شده در تحصن مجلس ششم بار دیگر خود را نشان داد. مردم وقتی صدق!! این جماعت را در ۱۸ تیر ۷۸ و تحصن مجلس ششم آزمودند به تدریج ریزش رای برای آنها آغاز شد و لذا در انتخابات دوره سوم شوراها و نیز انتخابات هفتمین دوره مجلس شورای اسلامی و همچنین انتخابات نهمین و دهمین دوره ریاست جمهوری از آنان روی بر گرداندند.

* همین جماعت با اردوکشی خیابانی در انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری خود را آماده کردند تا آخرین فاز فرایند دگردیسی سیاسی خود را به نمایش بگذارند لذا آنان که پای در مسیر مخالفت با نظام گذاشته بودند به صورت معاند در آمدند و رسما به اردوگاه دشمن پیوستند