اهمیت حدیث در میان مسلمانان از آن روست که از منابع اصلی استنباط احکام در فقه و عقاید در علم کلام محسوب می‌شود. همچنین احادیث از منابع اولیه پژوهش‌های تاریخی است.
الإمام المهدیّ علیه السلام ـ. فی صِفَةِ الأَوصِیاءِ ـ.:
أحیى بِهِم دینَهُ، وأتَمَّ بِهِم نورَهُ، وجَعَلَ بَینَهُم وبَینَ إخوانِهِم وبَنی عَمِّهِم والأَدنَینَ فَالأَدنَینَ مِن ذَوی أرحامِهِم فُرقانًا بَیِّنًا، یُعرَفُ بِهِ الحُجَّةُ مِنَ المَحجوجِ، والإِمامُ مِنَ المَأمومِ، بِأَن عَصَمَهُم مِنَ الذُّنوبِ، وبَرَّأَهُم مِنَ العُیوبِ، وطَهَّرَهُم مِنَ الدَّنَسِ، ونَزَّهَهُم مِنَ اللَّبسِ، وجَعَلَهُم خُزّانَ عِلمِهِ، ومُستَودَعَ حِکمَتِهِ، ومَوضِعَ سِرِّهِ، وأیَّدَهُم بِالدَّلائِلِ، ولَولا ذلِکَ لَکانَ النّاسُ عَلى سَواءٍ، ولاَدَّعى أمرَ اللّه ِ. عَزَّوجَلَّ کُلُّ أحَدٍ، ولَما عُرِفَ الحَقُّ مِنَ الباطِلِ، ولا العالِمُ مِنَ الجاهِلِ.
امام مهدى علیه السلام ـ. در توصیف اوصیا ـ.: خداوند، دین خود را با آن‌ها احیا کرده و با آن‌ها نورش را به کمال رسانده و میان آن‌ها و برادرانشان و پسرعموهاشان و خویشان نزدیک و نزدیکترشان فرقانى آشکار قرار داده است که با آن حجّت از آن که حجّت براى او آورده شده و امام از مأموم شناسایى مى شود و این از آن روست که خداوند آن‌ها را از هر گونه پلشتى مصون داشته و از عیوب مبرّایشان کرده و از ناپاکى پاکشان گردانده و از درهم شدگى منزّه شان داشته است و آن‌ها را گنجوران علم خود و مخزن حکمتش و جایگاه سرّش قرار داده است.
خداوند آن‌ها را با دلایل خود تأیید کرده و اگر چنین نمى بود مردم همه یکسان بودند و هر کس مدّعى امر [منصوب شدن از سوى] خداوند عزّوجل مى شد و دیگر حقّ از باطل و دانا از نادان شناخته نمى شد.
[ الغیبة للطوسیّ: ۲۸۸ / ۲۴۶، الاحتجاج: ۲ / ۵۴۰ / ۳۴۳ کلاهما عن أحمد بن إسحاق.]
