دیروز ظریفی می‌گفت: «مبتکر تمرین پشت در‌های همیشه بسته استقلال تهران در چند فصل اخیر بوده است!» حرفی که چندان هم بیراه نیست. تیم‌های مختلف از جمله پرسپولیس برانکو هم پاره‌ای اوقات پشت در‌های بسته تمرین می‌کنند، اما این اتفاق دائمی و همیشگی نیست.
برانکو معمولاً ۴۸ ساعت قبل از مسابقات خود در‌های تمرین را می‌بندد که کار‌های تاکتیکی مربوط به آن دیدار را مرور کند. این موضوع امری طبیعی در فوتبال دنیا محسوب می‌شود، اینکه مربیان هر چه به شروع مسابقه نزدیک می‌شوند پشت در‌های بسته تمرین می‌کنند که کار‌های تاکتیکی تیم آن‌ها از چشم آنالیزور‌های حریف دور بماند.
اما چند سالی می‌شود استقلالی‌ها بی‌دلیل و با دلیل پشت در‌های بسته تمرین کرده و حتی مدتی است تمرینات را به زمین صنایع دفاع منتقل کرده‌اند. نکته قابل توجه آنکه این تصمیم و اقدام آبی‌پوشان توجیه خاصی ندارد و بیشتر باعث دوری استقلال از چشمان مردم شده است. دوری هم همان‌طور که می‌دانید بی‌مهری می‌آورد و به نظر می‌رسد این اتفاق در قبال استقلال کنونی افتاده است.
این در حالی است که پرسپولیس رقیب سنتی استقلال با وجود همه مشکلات، حواشی یا مسابقات مهمتر آسیایی هرگز تمرینات خود را از چشم هواداران و رسانه‌های گروهی دور نکرد. پرسپولیس بر خلاف استقلال جلوی مصاحبه مربیان و بازیکنان خود را نگرفت و دنبال تکذیب این و آن نبود. شاگردان برانکو بر خلاف شاگردان شفر برخورد مناسب‌تری با هواداران و خبرنگاران داشته و ثمره اش را نیز همه دیدند. پرسپولیس به فینال آسیا رسید و استقلال مقابل تیم ۱۰ نفره سایپا در جام حذفی اوت شد تا ثابت شود راه موفقیت خاموش کردن چراغ‌های رابطه نیست! دوستان استقلالی ناراحت نشوند و کمی در مورد این موضوع تأمل کنند. گاهی اوقات برای پیدا کردن ایراد نیازی نیست به دیگران نگاه کرد و باید کمی بهتر و با دقت‌تر اشتباهات خود را دید.
