انگار دستان برانکو قرار نیست در این فصل باز بشود و کابوس محرومیت و مصدومیت حتی برای دقایقی دست از سر قرمزهای پایتخت بردارد. این فصل با کمبود بازیکن برای پرسپولیس شروع شد و هواداران و برانکو امیدوار بودند بتوانند با همین شرایط خود را به نیم‌فصل برسانند اما این پایان قصه آنها نبود و هر روز که گذشت شرایط برای آنها سخت‌تر و سخت‌تر شد. پرسپولیس فصل را با یازده بازیکن اصلی و دو ذخیره یعنی منشا و مصلح آغاز کرد. بعد از چند هفته البته منشا جای عالیشاه را در ترکیب اصلی گرفت. ماهینی اما معادله را تغییر داد. مصدومیت شدید او و پارگی رباطش مصلح را از میان گزینه‌های روی نیمکت حذف کرد.
پرسپولیس با همین اوضاع کجدار و مریز به فینال رسید. اما در آستانه فینال عالیشاه مصدوم شد و نعمتی محروم. حالا دیگر نه تنها از گزینه‌های روی نیمکت خبری نبود که بازیکنی مانند آدام همتی هم باید به ترکیب اضافه می‌شد. در میان اتفاقات تلخ یک اتفاق خوب هم افتاد و آن بازگشت محسن ربیع‌خواه بود. بازیکنی که می‌توانست نیمکت را از منفی بودن حضور بازیکن باتجربه خارج کند. برانکو در دقیقه ۶۰ بازی تصمیم گرفت از این اتفاق خوب بعد از سریال تمام اتفاقات بد استفاده کند و دستی به ترکیب تیمش بکشد. او یکی از سریعترین تعویض‌های دوران مربی‌گری‌اش را انجام داد و ربیع‌خواه را به میدان آورد اما انگار بدشانسی او تمام نشدنی است. تنها چند دقیقه بعد از حضور ربیع‌خواه، محمد انصاری به بیرون رفت. حضور او با عصا در مراسم اهدای مدال نشان داد که قصه از یک مصدومیت ساده فراتر رفته است و محمد انصاری هم به لیست بلندبالای کابوس‌های برانکو اضافه شده است. در این فصل آسایش بزرگترین گمشده برانکو خواهد بود. گمشده‌ای که به این زودی‌ها خیال پیدا شدن ندارد.
