اتفاقات بازی با سایپا و به خصوص آنچه پس از سوت پایان بازی رخ داد، به شدت باعث ناراحتی هواداران پرسپولیس شده است. از سوی دیگر آتش این خشم با مصاحبه علی دایی شعله‌ور‌تر شد و اینکه پرسپولیس را به نداشتن تاکتیک و تیمی که داور دو پنالتی برای آن‌ها نگرفته، متهم کرد، باعث شد تا پس از بازی در فضای مجازی حمله زیادی به دایی شده و ضمن یادآوری رأیی که اکثر پرسپولیسی‌ها چند روز قبل برای انتخاب او به عنوان بهترین مهاجم آسیا به شهریار دادند، پرونده ماجرای او در طلبی که از پرسپولیس داشت را هم باز کنند.
البته که نباید یک‌طرفه به قاضی رفت؛ دایی در ماجرای رخ داده شاید نقش داشته، اما نه مقصر اصلی بوده و نه ایفاگر نقش اول درگیری‌ها و به نوعی تنها برای دفاع از تیم و بازیکنانش وارد معرکه شده است. خیلی‌ها البته می‌گویند بهتر بود دایی خویشتنداری می‌کرد تا در آستانه بازی با کاشیما آنتلرز در فینال آسیا پرسپولیس دچار این حواشی که شاید روی روحیه تیم تأثیر منفی بگذارد، نمی‌شد و همان‌طور که پس از بازی با السد و فینالیست شدن پرسپولیس، دایی در صفحه شخصی اش پیام داد این بار هم طوری برخورد می‌کرد که اسباب ناراحتی سرخ‌ها را فراهم نکند با این حال جمیع این اتفاقات ناخواسته او را وارد یک مقایسه دیگری با علی کریمی کرد.
کریمی که اختلافش با علی دایی بر کسی پوشیده نیست، حالا در اتفاقات اخیر پایش وسط کشیده شده و رفتاری که او در قامت سرمربی سپیدرود در بازی با پرسپولیس داشت، با رفتار علی دایی مقایسه شده است. کریمی در جریان بازی تیمش با پرسپولیس بار‌ها از سوی تماشاگران سرخ تشویق شد و رفتار‌هایی که او در قبال وقت‌کشی بازیکنان خود داشت، از دید هواداران پرسپولیس، تعصب علی کریمی معنا شد. بعد از بازی شنبه‌شب تا همین دیروز دائماً صفحات مجازی رفتار کریمی در قامت یک رقیب را با رفتار دایی در قامت یک رقیب دیگر مقایسه کرده و میزان پرسپولیسی بودن آن‌ها را سنجیده‌اند. به نظر می‌رسد در برخی مسائل حق با هواداران پرسپولیس باشد و در برخی مسائل حق با دایی. مثلاً در بحث مطالبات، دایی بار‌ها با پرسپولیسی‌ها وارد مذاکره شد و عنوان کرد که تخفیف خوبی خواهد داد و حتی برای مبلغی که نگرفته بود، مالیات هم داده بود که پرسپولیسی‌ها زیر بار نمی‌رفتند، اما مثلاً در مصاحبه بعد از بازی خود می‌توانست در مورد مسائل فنی پرسپولیس و اتفاقات فنی بازی واقع‌بینانه‌تر صحبت کند تا باعث خشم سرخ‌ها نشود.
