ما بر سر آنچه نامش جنگ زرگری است میان تیم های امید و بزرگسالان و این مناقشه قابل بحث که کدام تیم در مرکز پک تمرین کند یا نکند گیر کرده ایم؛
در نقطه مقابل عربستان و عراق که در جام ملت های آسیا مدعی هستند، در یک تورنمنت ۴ جانبه با حضور برزیل و آرژانتین شرکت می کنند.
ما برای بازی با بولیوی برنامه ریزی می کنیم اما نیمار و هم تیمی هایش در تور سافاری شبانه صحرای عربستان شرکت می کنند.
ما حرمت ها را لکه دار می کنیم و بر سر آنچه اساسا بی معناست می جنگیم؛ حریفان ایران مثل ژاپن و کره جنوبی و استرالیا اما در آرامش کارشان را انجام می دهند و برای قهرمانی در جام ملت ها برنامه دارند.
ما اینجا تو سر هم می زنیم؛ آنها اما برای اقتدار تیم ملی خود، عربستان و عراق را به مصاف آرژانتین و برزیل می فرستند و تیم ملی ایران هم با وعده دیدار با ونزوئلا، دلش را خودش کند...
آنهایی که تیم ملی ایران را به باد انتقاد می گیرند و بعضی ها که بنزین روی آتش می ریزند شاید حتی نمی دانند ایران با چه تیم هایی در جام ملت های آسیا همگروه است!
این نادانی و ناآگاهی متاسفانه دست از سر ما بر نمی دارد و خبر نداریم که مساله اصلی تیم ملی ایران در جام ملت ها، اول شدن در گروه D است.
ایران که با تیم های عراق، یمن و ویتنام همگروه است اگر بتواند در پایان مرحله گروهی، صدرنشین گروه D باشد، باید به مصاف تیم سوم یکی از گروه های B، E و F برود.
سخت ترین رقیب در این حالت می تواند تیم ملی سوریه و یا عمان باشد. در حالی که اردن، لبنان، کره شمالی و ترکمنستان که همگی تیم های سطح پایینی محسوب می شوند هم می توانند رقیب احتمالی ایران در اولین دور حذفی جام ملت های آسیای ۲۰۱۹ شوند.
حالا متوجه شدید اهمیت اول شدن ایران در گروهش چیست؟
ما بدون محاسبه راهی که در جام ملت های آسیا داریم زمان را در لا به لای این جنگ های بی حاصل از دست می دهیم و غرق در مناقشه هایی می شویم که در طول همه این سال ها مایه عقبگرد فوتبال ایران بوده است.
آن وقت درست یکی، دو روز قبل از آغاز جام ملت های آسیا بدون مطالعه و تحقیق فقط زبان باز می کنیم و می گوییم از تیم ملی ایران جام می خواهیم!
آخر این جام لعنتی، آن قدر بی قیمت و بی ارزش است که ۴۲ سال دستمان به آن نرسیده و ظرف یک هفته می خواهیم همه چیز را تمام کنیم؟
