معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد یکی از مهمترین مراکزی است که به واسطه ارتباط مستقیم با خبرنگاران داخلی و خارجی، دائما تحت رصد رسانه ها قراردارد و عملکرد مثبت یا منفی آن نقش مهمی در قضاوت عملکرد دولت ها در حوزه رسانه ها ایفا می کند.
در سال های اخیر به واسطه گسترش سایت های خبری و توجه روزافزون مردم به رسانه های نوین، لزوم توجه بیشتر به رسانه ها و داشتن نگاه راهبردی به رسانه برای مقابله با بحران های داخلی و دشمنان خارجی را بیش از گذشته کرده است.
دولت احمدی نژاد اولین دولتی بود که مواجهه ای ناگهانی با هزاران سایت خبری و غیر خبری که به صورت روزانه آغاز به کار می کردند، مواجه شد. آماده نبودن دولت و پیش بینی نکردن فضاهای جدید سبب شد تا معاونان مطبوعاتی دولت احمدی نژاد برنامه چندانی برای مقابله با این فضای جدید نداشته باشند و به نوعی در سیل به راه افتاده غرق شوند. صدها میلیون تومان بودجه ای هم که از سوی مجلس و دولت برای کمک به رشد سایت های خبری تحت عنوان یارانه اختصاص یافته بود، به صورت غیرشفاف و سلیقه ای میان حامیان رسانه ای دولت توزیع می شد و رسانه های منتقد دولت صرفا به زینت المجلس آن هم در زمان نمایشگاه مطبوعات تبدیل شده بودند.
دولت روحانی اما با همه انتقاداتی که به حوزه های مختلف عملکردی آن وارد است، در حوزه معاونت مطبوعاتی تا حدود بسیاری توانسته خود را از آسیب هایی که این معاونت در دوره قبل با آن مواجه بود، دورنگاه دارد. حسین انتظامی اولین معاون مطبوعاتی دولت روحانی به واسطه سال ها مدیریت رسانه ها در جام جم، همشهری و خبرآنلاین درک درستی از مشکلات رسانه ها داشت. محمد سلطانی فر که در دی ماه سال گذشته جانشین حسین انتظامی شد هم رویه های سلف خود را ادامه داد و ابتکارات مهمی هم داشت که بیشتر در حوزه کارهای زیربنایی و اساسی برای رسانه های کشور است.
در میان مشکلات فراوانی که رسانه ها با آن دست به گریبانند، مشکلات مالی مهمترین موضوعی است که رسانه ها با آن دست به گریبانند. معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد در سال های گذشته روندی را برای ساماندهی و مجوز دادن به رسانه های برخط یا سایت ها در پیش گرفت که نتیجه آن شناسنامه دار شدن صدها سایت خبری و غیرخبری بود. بخش مهم ماجرا اما آنجاست که معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد بدون درنظر گرفتن گرایش های سیاسی رسانه ها بخصوص سایت های خبری، توانسته عدالت یارانه ای را میان رسانه ها رعایت کند و رسانه ها بدون درنظرگرفتن این نکته که مدافع دولتند یا منتقد آن صرفا بر مبنای اصول حرفه ای و پارامترهای رسانه ای از یارانه برخوردار شده اند. اتفاقی که به جرات می توان ادعا کرد تا پیش از این دوره وجود نداشته است.
