از سوی دیگر تعیین نماینده ویژه کره شمالی توسط پمپئو در وزارت خارجه- استیو بیگان- جهت مدیریت و رهبری مذاکرات و ارتباط با متحدان و شرکای آمریکا نشان‌دهنده کاهش سریع سطوح مذاکره از سران به سطح کارشناسی و بازگشت به روند عادی مسئله و عملاً تحقق هشداری است که منتقدان ترامپ در خصوص کره شمالی مطرح می‌کردند. کره شمالی در مقطع فعلی خواهان آن است که آمریکا در ابتدا گام نخست را بردارد.
پیونگ‌یانگ به‌خوبی می‌داند دست برداشتن از مزیت راهبردی ایجادشده درباره توانمندی دسترسی نظامی به خاک آمریکا و توانمندی بازدارندگی پیونگ‌یانگ، این کشور را به‌شدت در قبال آمریکا و متحدانش آسیب‌پذیر می‌سازد لذا خواهان آن است که اولاً قرارداد صلح رسمی بین آمریکا و کره شمالی منعقد شود و در گام بعدی نیروهای آمریکا از شبه‌جزیره کره، خارج و چتر اتمی این کشور از کره شمالی و ژاپن حذف شود. طبعاً اقدام نکردن مؤثر آمریکا، ماجرا را در سطح فعلی نگاه خواهد داشت.
آمریکا نیز چاره‌ای جز تداوم روند فعلی که افزایش فشار و تحریم است نخواهد داشت؛ روندی که تداوم آن بن‌بست در این حوزه ایجاد خواهد کرد و آثار اقدام تبلیغاتی ترامپ در دیدار سران دو کشور نیز نمی‌تواند به اقدام مؤثر تبدیل شود و شکستی برای دیپلماسی شخصی وی محسوب می‌شود.
واگذاری اختیارات وزارت امور خارجه در حوزه کره شمالی به نمایندگی ویژه و شخص بیگان، بیانگر تمایل پمپئو جهت مدیریت پرونده کره در وزارت خارجه و شخص اوست؛ اما جهت تحولات، نشان‌دهنده نقطه عطفی در این ماجرا نیست.
