شبکه خبری الجزیره دقایقی پیش اعلام کرد که «کوفی عنان» دبیر کل پیشین سازمان ملل متحد در سن 80 سالگی درگذشت. وی که برای درمان،به سوئیس رفته بود، صبح امروز (شنبه) در ژنو درگذشت.
** کوفی عنان که بود؟
کوفی عنان و خواهر دوقلوی وی افوا عطا در 8 آوریل 1938 در یک خانواده آریستوکرات در مستعمره انگلیسی ساحل طلایی (Gold Coast) به دنیا آمدند. هنری رجینالدو، پدر وی رئیس قبیله فانته (Fante) و همچنین فرمانده استان آسانته (Asante) بود.اگرچه وی با حکومت بریتانیا مخالفت میکرد اما یکی از خادمین وفادار تاج و تخت انگلستان بود. وی در کنار دیگر افراد برجسته در اولین جنبش استعمار زدایی شرکت نمود اما با دیدی تردیدآمیز و نگران به شور و شوق انقلابی قوام نکرومه مینگریست.
در هر حال، تلاشهای نکرومه باعث شد که کشور در سال 1957 با نام غنا از انگلستان استقلال یابد. در آن زمان کوفی عنان 19 ساله بود. وی اگرچه نقشی در انقلاب نداشت اما به عنوان معاون "مجمع ملی دانشجویان" منصوب شد. در آن زمان بود که وی توسط یکی از شکارچیان ارشد بنیاد فورد شناسایی شده و برای برنامهای با عنوان "رهبران جوان" معرفی گشت. بدین ترتیب از وی دعوت شد تا یک ترم را در دانشگاه هاروارد بگذارند. بنیاد فورد پس از مشاهده علاقه وی به آمریکا تصمیم گرفت که حمایت مالی از تمام دوران تحصیلی وی را بر عهده بگیرد. بدین ترتیب وی ابتدا در کالج مکآلستر (Macalester College) در مینهسوتا به تحصیل اقتصاد پرداخت و سپس تحصیلات عالی خود را در رشته روابط بینالملل در "مؤسسه تحصیلات عالی مطالعات بینالمللی ژنو" به پایان رساند. پس از جنگ جهانی دوم، بنیاد فورد که توسط صنعتکار مشهور هنری فورد تأسیس شده بود تبدیل به یکی از ابزارهای غیررسمی سیاست خارجی آمریکا شده و رونمایی موجه برای فعالیتهای سازمان سیا پدید آورد.
دوران تحصیلات کوفی عنان در خارج (1961-1959) مصادف با سختترین سالهای جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکایی بود (یعنی آغاز مبارزات بیرمنگهام مارتین لوترکینگ). در نظر وی این حرکت نیز به مانند جنبش استعمارزدایی غنا بود اما بار دیگر از شرکت در آن اجتناب ورزید.
مرشدان آمریکایی وی که تحت تأثیر دستاوردهای آکادمیک و رفتارهای احتیاطآمیز سیاسی عنان قرار گرفته بودند دربهای سازمان بهداشت جهانی را به روی وی گشودند و بدین ترتیب اولین شغل رسمی وی آغاز گشت. وی پس از سه سال فعالیت در این سازمان به عنوان کمیسر اقتصادی آفریقا در آدیسآبابا منصوب شد. با این وجود، وی به علت عدم برخورداری از شایستگیهای کافی برای فعالیت در سازمان ملل به آمریکا بازگشت تا مطالعات خود را در رشته مدیریت در "مؤسسه تکنولوژی ماساچوست" (MIT) ادامه دهد (1972-1971). وی سپس تلاش نمود تا به عنوان مدیر توسعه توریسم به کشور بازگردد اما به علت مشکلاتی که با حکومت نظامی غنا داشت در سال 1976 به سازمان ملل بازگشت.
یک زندگی کاری موفقیتآمیز علیرغم شکستهایی فاجعهبار
وی در سازمان ملل عهدهدار مناصب مختلفی شد که از آن جمله میتوان به فعالیت در UNEF II (نیروی اضطراری حافظ صلح برای نظارت بر فرآیند آتشبس بین مصر و اسرائیل پس از جنگ اکتبر 1973) اشاره نمود. وی سپس مدیر پرسنل در دفتر کمیسریای عالی پناهندگان سازمان ملل شد.
وی در این زمان بود که با نانی لاگرگرن مستر (Nane Lagergren Master) همسر دوم خود آشنا شده و ازدواج نمود. نانی، یک وکیل سوئدی، و از اقوام رائول والنبرگ (Raoul Wallenberg)، فرستاده ویژه سوئد به بوداپست در دوران جنگ جهانی دوم بود. والنبرگ دارای روابط ویژهای با یهودیان بوده و همچنین از اعضای OSS (سازمان سلف سیا) بود. ازدواج موفق کوفی عنان دربهایی را به روی وی باز نمودند که وی به تنهایی قادر به عبور از آنها نبود بالاخص درب سازمانهای یهودی.
خاویر پرز دکوئیار، دبیر کل وقت سازمان ملل وی را به عنوان دستیار دبیر کل و مسؤول مدیریت و منابع انسانی و ایمنی و امنیت کارکنان (90-1987) منصوب نمود. با الحاق کویت به عراق، 900 کارمند سازمان ملل در این کشور باقی ماندند. کوفی عنان توانست طی مذاکره با رژیم صدام حسین این افراد را رهایی بخشد و بدین ترتیب وجهه بسیار خوبی در سازمان یافت. وی سپس به عنوان مسؤول بودجه (92-1990) و عملیاتهای صلحبانی در زمان پطروس پطروس غالی (96-1993) فعالیت کرده و مدت کوتاهی نیز فرستاده ویژه سازمان به یوگوسلاوی بود.
به گفته ژنرال رومئو دلایر (Romeo Dallaire)، فرمانده کانادایی نیروهای حافظ صلح سازمان ملل در روآندا، کوفی عنان به درخواستهای مکرر وی پاسخ نداده و مسؤول اصلی انفعال سازمان ملل در قبال نسلکشی 800/000 نفر از ساکنین این کشور است.
سناریوی مشابهی نیز در بوسنی و زمانی که 400 تن از حافظین صلح توسط صربها گروگان گرفته شدند رخ داد. کوفی عنان درخواستهای مکرر ژنرال برنارد خاویر (Bernard Janvier) را نادیده گرفته و اجازه داد تا کشتاری قابل پیشگیری به وقوع بپیوندد.
در اواخر سال 1996، آمریکا انتخاب مجدد پطروس پطروس غالی را وتو نموده و توانست کاندیدای مورد نظر خود یعنی یک مقام ارشد از داخل خود سازمان را به سمت دبیر کلی برگزیند. این فرد کسی نبود جز کوفی عنان. شکستهای وی در روآندا و بوسنی به جای تخریب عنان، تبدیل به نقاط قوت شدند زیرا وی به صورت داوطلبانه به آنها اعتراف نمود و قول داد که با اصلاح سیستم سازمان ملل از وقوع مجدد آنها جلوگیری نماید. بدین ترتیب وی در ژانویه 1997 به عنوان دبیر کل سازمان ملل برگزیده شد.
دبیر کل سازمان ملل متحد
کوفی عنان بلافاصله پس از انتصاب به عنوان دبیر کل سازمان ملل یک سمینار دو روزه را برای 15 نفر از نمایندگان کشورها در سازمان ملل پشت درهای بسته برگذار نمود. میزبانی این نشست محرمانه را بنیاد برادران راکفلر (Rockefeller Brothers Fund) در "مرکز کنفرانس پوکانتیکو" (Pocantico Conference Center) بر عهده داشت. وی در این نشست، خارج از چارچوب رسمی سازمان ملل، اصلاحات مورد نظر خود را با نمایندگان کشورهایی که میدانست میتواند بر حمایت آنها حساب کند، مطرح نمود.
"پیمان جهانی" مداخلهگری در امور کشورها در پوشش سازمان ملل
مهمترین نوآوری کوفی عنان برنامهای با عنوان "پیمان جهانی" (Global Compact) بود که عبارت بود از بسیج جامعه مدنی برای جهانی بهتر. بر اساس این برنامه، صاحبان سرمایه، اتحادیهها و سازمانهای غیردولتی گرد هم میآمدند تا در مورد حقوق بشر، استانداردهای کارگری و محیط زیست به بحث بپردازند.
این برنامه در عمل تلاشی بود برای تضعیف قدرت دولتهای ملی و افزایش توان شرکتهای چند ملیتی و سازمانهایی که تنها دارای ظاهری "غیر دولتی" بوده اما تحت حمایت مالی مخفیانه قدرتهای بزرگ قرار دارند. کوفی عنان با تقویت لابیگرها به عنوان شرکای سازمان ملل، روح منشور سانفرانسیسکو را دفن کرد. هدف این سازمان جلوگیری از جنگ نه از طریق رسمیت یافتن حقوق برابر ملتهای کوچک و بزرگ بلکه از طریق حمایت از همگرایی بین منافع خصوصی است. "پیمان جهانی" انحرافی است از منطق پذیرفته شده جهانی مبنی بر عامالمنفعه بودن قوانین بینالمللی، به سوی منطق انگلوساکسون که در آن منفعت عامه خیالی بیش نیست و مدیریت خوب نیز عبارت است از تجمیع بین بیشترین تعداد منافع ویژه.
دو دوره کوفی عنان (2006-1997) بازتاب واقعیت یافتن یک عصر تاریخی است که در آن جهانی تک قطبی و مطیع جهانیسازی هژمونی آمریکا به بهای از دست رفتن اقتدار دولت ملتها و افرادی که نمایندگی آنها را بر عهده دارند، شکل میگیرند. این برنامه نیز به مانند برنامههای خیریه آمریکایی قصد دارد حس خوبی از خود ساطع نماید در حالیکه صاحبان آن در حال تحمیل بیعدالتی ساختاری هستند.
استراتژی برنامه "پیمان جهانی" به مانند "بنیاد وقف ملی دموکراسی" است که برخلاف عنوانی که دارد سعی میکند با دستکاری در فرآیند دموکراسی مقاصد سازمان سیا را به پیش برد. ذینفعان جهانیسازی در پیمان جهانی مشارکت میجویند تا موقعیت دولت-ملتها را تضعیف نمایند. امروزه دیگر صلح هدف اولیه سازمان ملل نیست زیرا جهان تک قطبی پلیس خود را دارد یعنی آمریکا. بدین ترتیب سازمان نیز میتواند تمام انواع اعتراضات را در خود جذب نماید تا بینظمی جهانی را به اثبات رسانده و توسعه تجاوزطلبانه و جهانی هژمونی آمریکا را توجیه نماید.
دکترین عنان
کوفی عنان طی سخنان خود در 20 سپتامبر 1999 در مجمع عمومی با اشاره به تجربیات خود در روآندا و بوسنی اعلام داشت که کشورها در انجام وظیفه خود برای دفاع از مردم موفق نبودهاند. وی متعاقبا چنین نتیجهگیری کرد که حامیت دولتها، اصل اساسی منشور سازمان ملل، مانعی در برابر حفاظت از حقوق بشر است. دکترین عنان توجیهی برای مداخلهگری دولتها بزرگ است که به وضوح در عملیاتهای سال 2011 در لیبی متبلور شد[7] و راه را برای مداخله در امور سوریه نیز باز نموده است.
برنامه نفت در برابر غذا
در دوران کوفی عنان و بین سالهای 1996 تا 2003 برنامه نفت در برابر غذا به پیشنهاد وی در مورد عراق اجراء شد. هدف از این برنامه تضمین این امر بود که عایدات نفت تنها صرف نیازهای مردم عراق میشوند نه ماجراجوییهای نظامی صدام. با این وجود تحت تحریمهای بینالمللی و نظارت مستقیم کوفی عنان این برنامه تبدیل به ابزاری برای آمریکا و انگلستان شد و آنها تا زمان حمله به عراق از این کشور اخاذی نمودند.[8] مردم عراق سالیان متمادی دچار سوءتغذیه بوده و از نبود دارو رنج میبردند. چندین نفر از مقامات مرتبط با این برنامه آن را یک "جنایت جنگی" توصیف نموده و حتی از سمتهای خود استعفاء دادند. در میان این افراد، هانس فون اسپانک (Hans von Sponeck) دستیار دبیرکل و دنیس هالیدی (Denis Halliday) این برنامه را عامل نسلکشی 1/5 میلیون عراقی شامل حداقل 500/000 کودک معرفی نمودند.[9]
هانس فون اسپانک و دنیس هالیدی، دو تن از مقامات ارشد سازمان ملل که در اعتراض به انحراف برنامه نفت در برابر غذا استعفا کردند
بازگشت به خانه اول
پس از گذشت ده سال به عنوان دبیر کل سازمان ملل، کوفی عنان فعالیتهای خود را در بنیادهای کم و بیش خصوصی ادامه میدهد.
در دسامبر 2007، انتخابات کنیا به صحنه مناقشات داخلی تبدیل شد. موای کیباکی (Mwai Kibaki) در انتخابات ریاست جمهوری رایلا اودینگا (Raila Odinga) نامزد تحت حمایت واشنگتن را شکست داد. گفته میشود که اودینگا دارای نسب فامیلی با اوباما، سناتور وقت، است. سناتور مککین نتایج انتخاباتی را به چالش کشیده و دعوت به انقلاب پیامکی نمود. طی چند روز 1/000 نفر کشته و 300/000 آواره شدند. مادلین آلبرایت پیشنهاد داد که "مرکز صلح و حقوق بشر اسلو" میانجیگری نماید. مؤسسه دو نماینده اعزام داشت: مایونی بوندیک، نخستوزی سابق نروژو کوفی عنان یعنی دو عضو هیأت مدیره مرکز اسلو.
در پی این "میانجیگری" رئیسجمهور منتخب تسلیم خواستههای آمریکا شد. وی با اجرای اصلاحاتی در قانون اساسی از بخشی از قدرت خود به نفع نخستوزیر چشم پوشید و اودینگا را نیز به عنوان نخستوزیر معرفی کرد. کوفی عنان به عنوان یک آفریقایی پیر عاقل، این تغییر رژیم را که توسط آمریکا تحمیل شده بود مشروعیت بخشید.
بعدها کوفی عنان دو مسؤولیت کلیدی بر عهده گرفت. اول، وی عهدهدار ریاست "پانل پیشرفت آفریقا"، که این سازمان توسط تونی بلیر و پس از برگزاری نشست گروه هشت در گلنیگلز (Gleeneagles) با هدف تضمین پوشش رسانهای وزارت توسعه بینالمللی انگلستان تأسیس گشت. این سازمان فعالیت ناچیزی در راستای بهبود وضعیت آفریقا از خود نشان داده است. وی همچنین ریاست "اتحاد برای انقلاب سبز در آفریقا" را نیز بر عهده گرفت. هدف این سازمان حل مشکلات غذایی قاره سیاه از طریق بیوتکنولوژی است. در حقیقت این سازمان یک نهاد لابیگری است که توسط بیل گیتس و بنیاد راکفلر تأسیس گشته تا محصولات اصلاح شده ژنتیکی تولید شده توسط مونسانتو (Monsanto)، دوپونت (DuPont)، داو (Dow)، سیسنگنتا (Syngenta) و دیگر شرکتها را توزیع نماید. بسیاری از کارشناسان مستقل معتقدند که استفاده از محصولات اصلاح شده ژنتیکی که قابل تولید مجدد نیستند علاوه بر مسائل زیستمحیطی باعث میشود کشاورزان همیشه وابسته به تأمین کننده خود بوده و نوع جدیدی از استثمار انسانی شکل گیرد.
** طرح صلح کوفی عنان برای سوریه
در ۲۳ فوریه ۲۰۱۲، کوفی عنان به عنوان نمایندهٔ ویژه سازمان ملل متحد و اتحادیهٔ عرب مأموریت یافت تا با ارائهٔ طرحی به خشونتها در سوریه پایان دهد. طرح صلح پیشنهادی عنان مشتمل بر ۶ ماده بود که در چارچوب آن عملیات نظامی علیه غیر نظامیان باید متوقف شود، نیروهای نظامی از مناطق شهری خارج شوند، اجازه برگزاری تظاهرات مسالمتآمیز به غیرنظامیان داده شود، زندانیان سیاسی آزاد شوند، روزانه ۲ ساعت، درگیری بین طرفین به منظور ارسال کمکهای بشردوستانه به غیرنظامیان متوقف شود و بین طرفین درگیر به منظور حل بحران، گفتگوهای سیاسی صورت گیرد. طرح صلح پیشنهادی عنان برای پایان دادن به بحران سوریه توانسته بود حمایت شورای امنیت سازمان ملل متحد (به اتفاق آرا) و کشورهای روسیه و چین را به دست آورد.
در چارچوب این طرح صلح مقرر شده بود که پس از پایان ضربالاجل توافق شده (۱۰ آوریل)، نیروهای درگیر، به عملیات نظامی و خشونت جنگی پایان دهند و ۲ روز پس از آن (۱۲ آوریل)، بین طرفین آتشبس رسمی و کامل اعلام شود. همچنین عنان در خصوص طرح صلح پیشنهادیاش گفتهاست: «در صورتیکه طرح آتشبس موفقیتآمیز باشد حدود ۲۰۰ تا ۲۵۰ ناظر صلح سازمان ملل متحد به منظور کنترل و نظارت بر برقراری روند صلح، به سوریه اعزام میشوند.»
که با بدعهدی تروریستها و عدم همراهی آمریکا و برخی کشورهای منطقه طرح کوفی عنان با شکست مواجه شد و وی از این سمت استعفا داد.