در گذشته، پس از کشیدن دندان و قبل از ایمپلنت گذاری، حفره خالی آن به مدت ۴ تا ۶ ماه به حال خود رها می‌شد تا التیام یابد. در این مدت، تغییرات چشمگیری در حفره دندانکشیده شده، خصوصا در استخوان آن ناحیه رخ می‌دهد.
امروزه همزمان با پیشرفت ابزارهای جراحی و از طرفی تمایل بیماران برای داشتن هر چه سریع‌تر ظاهر مطلوب، روش ایمپلنت گذاری فوری، بلافاصله پس از کشیدن دندان در حال پیشرفت است. به نظر می‌رسد قرار دادن فوری ایمپلنت، امکان ایجاد برهم‌کنش بهتر بین استخوان و ایمپلنت را فراهم آورده، زمان التیام را تسریع کرده و نیاز به جراحی‌های بعدی و در نتیجه حضور در مطب را کاهش می‌دهد.
بر اساس تغییرات ساختار استخوان در محل کشیدن دندان، چهار پروتکل ایمپلنت گذاری وجود دارد:
ایمپلنت گذاری فوری در همان روز، بلافاصله پس از کشیدن دندان
ایمپلنت گذاری پس از گذشت ۴ تا ۸ هفته از کشیدن دندان، همزمان با التیام بافت نرم لثه
ایمپلنت گذاری پس از گذشت ۱۲ تا ۱۶ هفته از کشیدن دندان، همزمان با التیام بافت سخت استخوان
ایمپلنت گذاری پس از التیام کامل حفره دندان، بعد از هفته ۱۶ ام
وجود نقص در استخوان فک یا ایجاد آسیب استخوانی حین کشیدن دندان یکی از دلایل عدم ایمپلنت گذاری فوری است. همچنین ضخامت حداقل ۲ میلیمتری استخوان در ناحیه حفره دندان برای حفظ حالت عمودی ایمپلنت ضروری است. در حالی که بر اساس مطالعات اخیر، در ۸۷% موارد بعد از کشیدن دندان، این ضخامت کمتر از ۱ میلیمتر بوده که این باعث به تعویق افتادن ایمپلنت گذاری می‌شود.
ضخامت بافت لثه نیز در موفقیت ایمپلنت گذاری فوری موثر است. بر اساس مطالعات اخیر، اگر بافت لثه نازک باشد ریسک پس زدن ایمپلنت طی سال اول بیشتر خواهد بود. کشیدن سیگار از جمله علل نازک شدن بافت لثه است.
لذا با در نظر گرفتن شرایط بافت لثه و استخوان، پزشک در مورد زمان مناسب برای ایمپلنت گذاری تصمیم خواهد گرفت.
