آشنا مدعی است که اعتراف اوباما مبنی بر شکست تحریم‌ها در صورت عدم مذاکره با ایران برای مصرف داخلی است و واقعیت ندارد. او به جلیلی می‌گوید: «به سخنان اوباما که برای مصرف داخلی در آمریکا بیان شده استناد می‌کنید و آن را برای مصرف داخلی در ایران خرج می‌کنید. نمی‌دانستم تا این حد به سخنان اوباما باور داشتید و آن را عین واقعیت می‌دانستید. اگر سفرها و بازدیدهای تبلیغاتی و پیش انتخاباتی اجازه داد لطفاً کتاب هنر تحریم‌ها نوشته نفیو معمار تحریم‌های ایران را مطالعه کنید بعد از خواندن این کتاب با وجدانتان خلوت کنید و ببینید دشمن دانا و دوست نادان چه بر سر کشور آوردند.»
آشنا از جلیلی پرسیده است: «بیشترین تعداد سکوهای نفتی که در حال فعالیت بودند چه مقدار نفت تولید می‌کردند؟ چه مقدار نفت صادر می‌شد؟ چقدر از پول نفت برمی‌گشت و وارد اقتصاد می‌شد؟»
مشخص نیست که آشنا بنا بر چه مستندات و آمارهای قابل استناد، سخنان اوباما را برای مصرف داخلی می‌پندارد؟ بهتر بود که آشنا قبل از نگارش پاسخ خود به آمارهای رسمی دولت توجه می‌کرد. بانک مرکزی در دی ماه 1393 در گزارش «خلاصه تحولات اقتصادی کشور در سال 92»، متوسط صادرات نفت ایران را به نقل از وزارت نفت، 1606 هزار بشکه در روز اعلام کرده است که در سال 90 صادرات نفت 2033 هزار بشکه بوده است؛ یعنی طبق آمار بانک مرکزی، تحریم‌ها تنها 20 درصد صادرات نفت و حدود 10 درصد تولید نفت را کاهش داده بود.
همچنین طبق آمار بانک مرکزی صادرات غیرنفتی در سال 92 تغییر چندانی چه از نظر وزنی و چه از نظر ارزشی با سال‌های قبل از آن نکرده است.
نکته جالب دیگر اینجاست که برخلاف نظر آشنا، نفیو در این کتاب ادعای اوباما بر بی‌اثر شدن تحریم‌ها را تکرار کرده است. از فردی در جایگاه آشنا که رئیس مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری می‌باشد انتظار است که حداقل مطلبی که به آن استناد می‌نماید را با دقت خوانده باشد.
به صورت متعدد در کتاب بیان شده است که تحریم‌های ایران بی‌اثر می‌شد. برای مثال به چند مورد اشاره می‌شود:
تعداد تحریم‌های اعمال شده و اولویت‌های اعمال آنها که از 2010 تا 2013 وجود داشت، گاهی آن‌قدر زیاد بود که اعمال کنندگان و اجرا کنندگان از پس اجرای همه آنها برنمی‌آمدند.»
«عملاً ایران توانست حضور خود و کالاهای غیرنفتی‌اش در این بازارها را به صورت مستقیم براثر تحریم‌ها افزایش دهد یعنی تحریم‌هایی که توانایی این کشور برای صادرات یک کالا (نفت) را محدود کرده بود به توسعه توانایی ایران در کالاهای دیگر انجامید. پس اینجا بالاتر از نشان دادن استقامت، ایران توانسته بود از طوفان تحریم‌ها نیز بگریزد.»
در کنار اشاره به کاهش اثر تحریم‌ها، نفیو به اظهار ضعف مقامات ایران در دولت یازدهم اشاره میکند: «وقتی یک کشور اعتراف میکند که مشکل تحریم دارد تقریباً نیمی از کار انجام شده است. اساساً این نوع اعتراف دشواری‌های خاصی برای هر دولت دارد چرا که به دشمنان نشان می‌دهد که آسیب‌پذیری‌هایی که آنها به دنبالش بودند تا از آن بهره‌برداری کنندکاملاً نمود پیدا کرده‌اند.»
