جاسوسی زیر بیرق سازمان‌های بین‌المللی ازجمله پدیده‌هایی است که کشورهای نظام سلطه در دهه‌های اخیر از آن بهره می‌برند. جمهوری اسلامی ایران نیز در ماجرای درز اطلاعات دانشمندان هسته‌ای توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که نهایتا به شهادت تعدادی از آنها چون دکتر مجید شهریاری انجامید، به‌طور محسوسی این پدیده را تجربه کرده است.
اما جدیدترین نمونه این مسئله را می‌توان در سوریه یافت؛ حمله آمریکا، انگلیس و فرانسه به نقاطی در سوریه که سال پیش توسط سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمیایی
(Organization for the prohibition of Chemical Weapons - OPCW)
بازرسی شده، این فرضیه را تایید می‌کند که هدف از بازرسی‌ها، شناسایی اهداف ارزشمند برای کشورهای نظام سلطه است تا آمریکا هر زمان که دلش خواست با خیالی راحت به بمباران این اهداف بپردازد!
بشار جعفری با اشاره به این واقعیت می‌گوید: ساختمانی که شما (آمریکا، انگلیس و فرانسه) به آن حمله کردید، در سال گذشته دو بار بازرسی شده بود و سند رسمی وجود دارد که سوریه هیچ فعالیت شیمیایی در این سایت‌ها نداشته است. این گزارش در این سازمان ثبت شده است که می‌گوید هیچ فعالیت شیمیایی در این سایت‌ها نبوده است. این اتهامات در مورد تولید سلاح شیمیایی از کجا می‌آید؟
مشخصا آنچه به ذهن می‌آید این است که بین بازرسی و حمله نظامی ارتباط کاملا مستقیم وجود دارد! وقتی اطلاعات دقیق و شفاف از طریق بازرسی‌ها به دست بیاید و توان حمله نیز در کشورهای سلطه‌گر وجود داشته باشد دیگر درنگی برای انجام حمله صورت نخواهد گرفت. روز گذشته به ذهن کسی هم خطور نکرد که اگر واقعا آمریکا به انبار سلاح‌های شیمیایی حمله کرده پس چرا خبری از انتشار عوامل شیمیایی پس از بمباران در نقاط مختلف سوریه نیست؟!
در نتیجه مدیریت این‌چنینی، شرایط طوری رقم می‌خورد که با کمک بازرسان - درواقع جاسوسان - یک نهاد بین‌المللی، آمریکا به عنوان نقض‌کننده ابدی معاهده منع گسترش سلاح‌های شیمیایی و یکی از اصلی‌ترین کشورهای استفاده‌کننده از این سلاح در طول تاریخ، به بهانه مبارزه با تسلیحات شیمیایی به سوریه تجاوز نظامی می‌کند آن هم با این وجود که دمشق در سال 2013 سلاح‌های شیمیایی خود را تحت نظارت همین نهادهای بین‌المللی از مرزهایش خارج ساخته است!
با این شرایط آیا هنوز هم می‌توان تئوری افرادی در داخل کشور که می‌گویند «ما که چیزی برای پنهان کردن نداریم و یا اقدام خلافی انجام نمی‌دهیم پس چرا باید از اجرای پروتکل الحاقی و نظارت‌های فراپروتکلی واهمه داشته باشیم» را عاقلانه دانست؟!
