احسان عبدی‌پور کارگردان سینما و تلویزیون، در خصوص فیلم سینمایی جدیدش با نام «پاپ» گفت: پرداختن به مقوله مهاجرت که بخش مهمی از فیلم است، اتفاقی است که در جامعه امروز زیاد با آن روبرو هستیم. در کل فیلم «پاپ» غم گسترده‌ای است که در پوششی با فضایی کمدی گنجانده شده است.
وی افزود: فیلم سینمایی «پاپ» از نمونه آثاری است که شاید در حالت عادی مردم به دیدنش نروند؛ چون عکس سوپراستار روی پوسترش نیست. بدین علت جذابیتی برای مخاطب ندارد، اما اگر مخاطب برود و فیلم را ببیند، آن را دوست خواهد داشت. و چه بسیار که بعد از دیدن فیلم تبلیغات آن شروع می‌شود.
کارگردان «تنهای تنهای تنها» افزود: متأسفانه در بحث تبلیغات نتوانستیم به خوبی پیش برویم؛ به علت نبود پول، از تبلیغات محیطی محرومیم. از سویی برای تبلیغ تلویزیون هم هنوز جوابی دریافت نکرده‌ایم. امیدوارم از فیلمی که برای تولید صفر تا صدی آن سرمایه شخصی خرج شده، حمایت شود.
عبدی پور در خصوص ما به ازای واقعی کاراکتر‌های فیلم «پاپ» در جامعه امروز بیان کرد: ما به ازای شخصیت‌های این فیلم را در جامعه کنونی فراوان می‌بینیم. فراوان و تنها؛ با این توضیح که رصد نمی شوند و هر کدام یک واحد آماری زخم خورده‌اند. به نظرم سرانه زخم و درد دارد، بالا می رود؛ ندیدنشان هم درمان محسوب نمی‌شود.
این کارگردان درباره قصه فیلم سینمایی پاپ گفت: هر سه اپیزود پاپ به ستایش عشق می‌پردازد. فیلم پاپ زندگی خانواده‌ای در بوشهر را روایت می‌کند. در «پاپ» به جزئیات مسائل و مشکلات اجتماعی جوان‌هایی پرداختم که طی ماجرا‌هایی سیاسی با آن درگیر شدند. نظرم این بوده و هست که یلخی برخورد کردن با دختر‌ها و پسر‌های کف خیابان که آخرین حلقه‌ی زنجیر اجتماعی هستند، اساساً اشتباه است و عواقب و تاثیرات منفی دارد.
وی درباره استفاده از عوامل و لوکیشن‌هایی که برای او حکم فضای بومی دارد، اظهار داشت: گزاره فیلم و سینمای بومی نباید از زبان سینماگر بررسی شود و استفاده از این اصطلاح نباید در سینما وجود داشته باشد. به نظرم مورد استفاده آن اشتباه است؛ کلمه سینمای بومی و تحلیل و بررسی جزئیات آن باید در جای دیگری مثل وزارت کشور یا یک نهادی که می‌خواهد درصد مشارکت اقوام یا تکثیر جغرافیا در فرهنگ یا ورزش را بررسی کند، عنوان شود. اساساً این ترکیب در ساحت سینما شکل نمی‌گیرد.
کارگردان تیک آف افزود: همیشه سعی کردم از نشانه‌ها و داشته‌های خودم و آن‌هایی که دم دستم است، بهره ببرم. محدود و کوچک بودن جغرافیای زندگی ام را مزاحم نمی بینم. به نظرم از یک کوچه تا قیامت می‌توان فیلم ساخت. وگرنه در اسکاتلند، ولز و بحرین باید هر سه سال یک فیلم ساخته شود، چون جغرافیا و جمعیت گسترده‌ای ندارند.
عبدی پور در پایان گفت: برای دریافت پروانه نمایش این فیلم اذیت شدم؛ چون اصلاحیه مفصلی به آن خورد. البته این حجم از ممیزی احتمالاً به فیلم‌های دیگری هم خورده که ما خبر نداریم. من فکر می‌کنم چنین اتفاقی (ممیزی فراوان) مانند زمین بازی گلی است که برای همه یکدست است و شامل حال همه می‌شود.
